Dangy

Untitled Part 2

Έχουν περάσει δύο μήνες,είναι τέλη Νοεμβρίου. και τα πράγματα πάνε πολύ καλά. Δεν διαβάζω πολύ, είναι ακόμα αρχές βέβαια αλλά στα διαγωνίσματα γράφω καλά. Με την Λέλα δεν έχουμε αναπτύξει φιλία, ότι πούμε μέσα στην τάξη. Η Τέιλορ είναι το Α1 και η Χέιλι στο Α2. Με την Χέιλι κάνουμε μαζί αγγλικά και γερμανικά. Έχω δηλώσει θεωρητική και είμαι μόνη μου. Λατρεύω την Νεοελληνική Λογοτεχνία. Το να διαβάζω κείμενα και να χάνομαι μέσα τους είναι το πάθος μου.

Σήμερα δυστυχώς έχουμε 7ώρο και είναι ακόμα δεύτερη ώρα. Έχω γερμανικά και μαζεύω γρήγορα και άτσαλα τα βιβλία μου,τραβάω την Λέλλα από το χέρι κι πηγαίνουμε στο Α2 όπου και κάνουμε μαζί με το μισό τμήμα. Η καρδιά μου σταματάει. Το βλέμμα μου πέφτει, ξανά, καταλάθος σε εκείνο το κοντό αγόρι που μέχρι τώρα δεν τον είχα δεί να περιφέρεται ούτε καν στους διαδρόμους. Δεν τον θέλω, δεν θέλω να τον θέλω. Δεν ξέρω όμως γιατί χτυπάει έτσι η καρδιά μου όταν τον βλέπω. Το στομάχι μου δένεται κόμπος και αυτό το συναίσθημα δεν το έχω ξανανιώσει. 

Κάθεται δίπλα στην Χέιλι. Σκέφτομαι να πάω να κάτσω δίπλα του,να κάνω νόημα στην Χέιλι να φύγει,αλλά δεν μπορώ,ντρέπομαι τόσο πολύ. Κλείνω τα μάτια μου και η Χέιλι έχει ήδη φύγει. Κάθομαι δίπλα του. Τον ρωτάω αν έγραψε καλά στο τέστ που είχαμε γράψει την προηγούμενη εβδομάδα, μου απαντάει αρνητικά και με ρωτάει το ίδιο όμως του λέω χαριτωμένα ότι έγραψα χάλια. Χαμογελάει. Θεέ μου. Έχει υπέροχο χαμόγελο. Είναι τόσο γαμημένα όμορφος, δεν μπορώ να αναπνέυσω. Λατρεύω να τον χαζεύω,το πρόσωπο του έχει υπέροχες γωνίες και όταν χαμογελάει τα μάγουλα του σχηματίζουν μικρά λακάκια που τον φωτίζουν τόσο όμορφα. 

Σήμερα είναι Πέμπτη. Έχει περάσει μια βδομάδα από τότε που μιλήσαμε πρώτη φορά,μου φαίνεται αιώνας. Από τότε δεν έχω σταματήσει να τον κοιτάω. Στα αγγλικά,στην γυμναστική,στα γερμανικά,στο διάλειμμα. Θέλω να σταματήσω να τον κοιτάω,νομίζω ότι θα το καταλάβει και θα γίνω ρεζίλι. Δεν μπορώ όμως,είναι τόσο όμορφος. Αυτή την περίοδο βγαίνει με μια κοπέλα και ζηλεύω τόσο πολύ, όμως γιατί; Δεν τον θέλω καν! Τον θέλω; Δεν έχω ιδέα. Δεν θα το αντέξω να τον θέλω και αυτός όχι. Τον έχω όμως τόσο ανάγκη. 

Το Α1 και το Α2 έχουν κενό και εμείς με τον κύριο Βάλσα που μας κάνει Μουσική. Έχω βγει από το μάθημα του, τον βαριέμαι αφάνταστα. Ο Κλάους, ένα παιδί από το Α1 τραγουδάει και τα δύο τμήματα έχουν μαζευτεί και χορεύουν. Εγώ κάθομαι πίσω, μόνη μου σε μια καρέκλα βλέποντας τους. Τον βλέπω. Βλέπω τον Δημήτρη να έρχεται προς το μέρος μου. Έμαθα το όνομα του,είχα ακούσει κάτι παιδιά να τον φωνάζουν και αυτός να έρχεται. Πριν λίγες εβδομάδες το όνομα αυτό θα μου ήταν αδιάφορο, τώρα, είναι το αγαπημένο μου όνομα.

Είναι δίπλα μου. Με κοιτάζει από πάνω και κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα μου. 

''-Να σε ρωτήσω κάτι;'',του λέω με όσο θάρρος είχε απομείνει μέσα μου,ελπίζοντας να μου απαντήσει θετικά.

''-Ναι.''

''-Ξέρεις πως με λένε;''

''Αγγελική.''

''-Ναι,αλλά μπορείς να με λες Άντζελα.'',του λέω και είμαι τόσο περίφανη που ξέρει έστω και το όνομα μου. Είμαι τίποτα μπροστά σε αυτόν,όμως παρόλα αυτά ξέρει πως με λένε.

''-Εσύ; Ξές πως με λένε;'',μου λέει με ένα πονηρό χαμόγελο που με αναστατώνει. 

''-Δημήτρη.'',του απαντάω και μου δίνει ένα πλατύ χαμόγελο που μου δίνει δύναμη.

Οι ώρες περνάνε,έφτασε 6η. Είναι διάλειμμα και πάω να μπω μέσα στην τάξη του. Μου κλείνει με το χέρι του την πόρτα και ενώ θέλω να θυμώσω που δεν με αφήνει να μπω χαμόγελω. Κάθε φορά που τον βλέπω χαμογελάω,χωρίς να το θέλω, σαν χαζοχαρούμενη. 

''-Ποιός σου έδωσε την άδεια να μπεις εδώ;'',μου λέει και είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Γιατί να μου το πει αυτό;

''-Κανείς.'' του απαντάω σιγανά.

''-Στην δίνω εγώ!'' μου λέει με το υπέροχο χαμόγελο του και πετάω από χαρά.

Μου μιλάει. Σπαταλάει το σάλιο του για να μου μιλήσει. Τα έχω παίξει. Γιατί είμαι τόσο εξαρτημένη από αυτόν; Νομίζω πως αν δεν τον δω μια μέρα θα καταρρεύσω. Πως αν δεν μου μιλήσει, θα χαθώ.