Dangy

Untitled Part 35

//..\\

Μένουμε στο ίδιο σπίτι με τον Δημήτρη κοντά μία βδομάδα τώρα και η μαμά μου με έχει πρίξει στα τηλεφωνήματα και βέβαια δεν της το σηκώνω.  Δεν γουστάρω να ακούω τη φωνή της. Περνάω υπέροχα με τον Δημήτρη δεν τον βαριέμαι ποτέ. Σήμερα θα πάμε μαζί στο γιατρό και για τη δική του κατάσταση και για τη δικη μου. Ελπίζω όλα να πάνε καλά,αλλά και να μην πάνε,δεν με νοιάζει για μένα δηλαδή,αυτός να είναι καλά.

Ο Δημήτρης είναι σχολείο όσο εγώ το έχω σταματήσει,είμαι συνέχεια κουρασμένη,άλλωστε έχω κάνει μεταγραφή σε μια σχολή Τ.Ε.Η για να εξασκηθώ ως αισθητικός. Δεν θέλει ούτε πτυχία ούτε τίποτα,θα ανοίξω με την Χέιλι ένα κατάστημα και όλα καλά. Έχω αποφοροφηθεί κοιτώντας το δωμάτιο του Δημήτρη,τα συρτάρια του είναι άδεια σχεδόν,εκτός από λίγα στυλό,και χαρτιά. Α και τις ζωγραφίες του. Αυτές οι ζωγραφίες.

Τακτοποιώ το κρεβάτι του και τη ντουλάπα του,μου αρέσει να τον περηποιούμαι. Τα ρούχα του είναι λίγα αλλά ωραία. Πέφτω καταλάθος μέσα στη ντουλάπα του,ω θέε μου μυρίζει Δημήτρης. Το πάτωμα της ντουλάπας είναι κούφιο και ανοίγω να δω . Είναι ένα ημερολόγιο,υποθέτω. Έκανε ολόκληρη κρυψώνα για αυτό; 

<<Το ημερολόγιο αυτό ανήκει στον Δημήτρη Αλεξόπουλο.>> έτσι γράφει απέξω. Δεν θα πρέπει να το διαβάσω,δεν θα ήθελα να διαβάζαν το δικό μου. Το ξανακρύβω και πηγαίνω στο σαλόνι. Η τηλεόραση δεν έχει κυριολεκτικά τίποτα και τινάζομαι από τον καναπέ επειδή ακούω τρίξιμο από τη κλειδαριά. 

Φυσικά. Η Μάριαζ και ο Χρήστος! Τους κοιτάω κάπως,δεν μπορεί να μπένει όποτε θέλει μέσα. 

''-Γιατί το κάνεις αυτό; Τώρα πια μένω εγώ με τον Δημήτρη εδώ..Δεν μπορείς να μπουκάρεις μέσα όποτε θες..εντάξει είναι και..''λέω όμως με διακόπτει 

''-Δεν με νοιάζει τι κάνεις με τον αδελφό μου. Το σπίτι είναι και δικό μου. Θα κάνω οτι θέλω,δεν θα μου πεις εσύ το κατάλαβες; ''

''-Δεν θα της μιλάς έτσι!''πετάγεται ο δημήτρης και με υπερασπίζεται. 

''-Πάρε τ σκυλάκι σου και φύγε,πάνε στη σουηδία,που νομίζεις οτι είναι και σπίτι σου!'της λέει και αυτή νευριάζει. 

''-Σκυλάκι μου; Πιστεύεις οτι ο Χρήστος είναι σκυλάκι μου; Ο Χρήστος ξέρει τα πάντα για μένα,όχι σαν αυτή που δεν ξέρει τι της γίνεται μαζί σου. Σε κόλλησε AIDS γλυκιά μου και κάθεσαι ακόμα; Ξες τι έχει κάνει; αυτά που λέει τώρα σε σένα τα έχει πει σε άλλες τόσες όσοες φορές στα έχει πει και ακόμα χειρότερα,όταν καταντήσεις έγκυος και δεν ξες τι να κάνεις με το παιδί ενός πρεζάκια θα με θυμηθείς!"' λέει και ο δημήτρης την χαστουκίζει!

Σκίβει το κεφάλι,ο χρήστος δε ξέρει τι να πει τα άκουσε όλα και έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό.

''-Aids?''λέει μέσα από τα δόντια του για να διαβάσω τα χείλη του ο χρήστος. Του γνέφω και στεναχωριέται.

Η Μάριαζ πιάνει το χέρι του Χρήστου και είναι έτοιμη να φύγει. 

''-Α και φίλε..δεν ξέρεις τίποτα για αυτή,δεν ξες τι ψέμματα μπορεί να σου πει για να τη πηδήξεις.''Γίνεται κακός. 

Τα μάτια του Χρήστου συναντούν τα δικά της και γεμίζουν θλίψη. Η Μάριαζ πληγώνεται και κοιτάει με δάκρυα και μίσος τον Δημήτρη. Ο Χρήστος της αφήνει το χέρι και φεύγουν. 

Αγγαλιάζω το δημήτρη και αρχίζω αργά αργά να του πιπιλάω το λαιμό,θέλω να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά που κάνει για μένα. 

Του κατευάζω το φερμουάρα και κάνω αυτό που μου είχε μάθει τότε. Το στόμα μου ανοίγει και το πέος του μπένει μέσα μου. Μπορώ να ακούω τις κοφτές του ανάσες και τους μικρούς του αναστεναγμούς. Το όνομα μου βγένει από το στόμα του τόσο γλυκά και λατρεύω οταν το ακούω. Είναι υπέροχος. 

''-Άσε με να σε ευχαριστήσω κι εγώ μωρό μου.'' λέει και αφήνομαι πάνω του, 

Είμαι ξαπλωμένη και αυτός από πάνω μου . Μου φιλάει αργά αργά την κοιλιά μου και κατευαίνει όλο και πιο κάτω και είναι τόσο ωραίο όλο αυτό. Μου κατευάζει το εσώρουχο και με χαιδεύει κάτω. Με κοιτάει όμως στα μάτια και αυτό είναι που με τρελένει περισσότερο.