Dangy

Untitled Part 30

//..\\

Οι μέρες περνάνε,έχω ήδη κλείσω 4 μέρες από τότε που ήρθαμε από Σουηδία και δεν με έχει πάρει τηλέφωνο. Σε δύο μέρες θα γυρίσουν οι γονείς μου και δεν θα έχω την ευκαιρία ούτε να κοιμηθώ ούτε να κοιμηθεί σπίτι μου. Κοντεύει να νυχτώσει και είμαι τόσες μέρες κλεισμένη μέσα. Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η Τέιλορ. 

''-Άντζελα; Χώρισα με τον Μπέλι..''λέει και σχεδόν κλαίει. 

''-Τι; Πως; Γιατί;''

''-Θες να πάμε στο μπαράκι κοντά στο σπίτι σου να τα πούμε; Δεν είμαι καλά..'' λέει και δέχομαι αμέσως,΄όχι μόνο γιατί θέλω να τη βοηθήσω αλλά επειδή έχω και καιρό να βγω. 

Ετοιμάζομαι βάζοντας το σκισμένο μου μαύρο τζιν και μια κοντή άσπρη μπλούζα με σκίσιμο στο πλάι. Βάζω μια λεπτή γραμμή αι λάινερ και είμαι έτοιμη. Μου λείπει ο Δημήτρης,θα προτημούσα να ήμουν εδώ μαζί του τώρα,παρά να τρέχω σε μπαράκια. 

Η Τέιλορ με περιμένει από έξω. Μου δίνει ενα πλατύ χαμόγελο και μπένουμε μέσα. Παραγγέλνω ένα μοχίτο,δεν θέλω να μεθύσω. 

Χώρισε με τον Μπέλι. Μαλώσανε επειδή το έμαθαν οι γονείς της και δεν τον συμπαθούν. Η Τέιλορ προσπάθησε να του εξηγήσει οτι δεν την νοιάζει τι σκέφτονται για αυτόν,αλλά της είπε πως θα βρει καλύτερο. ήταν βλακεία! Αν την αγαπάει θα την ξανακερδίσει. 

Είναι σχεδόν έτοιμη να ρίξει δάκρυα αλλά της τα μαζεύω λέγοντας της τα αστεία που της αρέσουν και την κάνουν να γελάει. Κάτι αγόρια,μάλλον μεγαλύτερα από εμάς μας πλησιάζουν .

''-Γειά σας ομορφούλες.'' είναι σχεδόν μεθυσμένοι,βρωμοκοπάνε ουίσκι και βόκτα και κάθονται δίπλα μας. Προσπαθούμε να μην τους ανοίξουμε κουβέντα και να μας μπαστακοθούν και δεν τους μιλάμε γυρνόντας το βλέμμα μας αλλού. 

''-Ρε βλάκα,αυτή δεν είναι το καινούργιο καπρίτσιο του Αλεξόπουλου;'' λέει ένας και με κοιτάει. Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και τον κοιτάω κάπως. 

''-Δεν είμαι το καπρίτσιο του. Έχουμε σχέση.'' λέω όσο πιο ψύχραιμα μπορ.ω

''-Σε όλες τα ίδια έλεγε γλύκα..είμαι σίγουρος οτι σε πήδηξε,και σου λέει σε αγαπώ μωρό μου κάθε φορά που του κάνεις κάτι..''λέει και είναι τόσο σίγουρος! 

Το βλέμμα μου γίνεται σκοτινό και θα ήθελα να σταματήσει να μιλάει αυτός ο βλάκας. 

''-Είμαι σίγουρος οτι σε λίγο καιρό θα σε κάνει να κλαις..''

''-Σκάσε! Δεν τον ξέρεις,το οτι δεν τον συμπαθείς δεν σου δίνει το δικαίωμα να μιλάς έτσι για αυτόν. Επειδή είναι πιο όμορφος από εσένα και μπορεί να έχει όποια θέλει τον μιλάς έτσι; ''λέω και φωνάζω,όλο το μπαρ μας κοιτάει και ζητώ συγγνώμη με τα μάτια μου .

''-Στα αλήθεια πιστεύεις οτι δεν τον ξέρω;''αρχίζει και συνέρχεται από το ποτό αυτή τη φορά είναι θυμωμένος στα αλήθεια. ''Πήρε την κοπέλα που αγαπούσα,τα είχαμε για 2 χρόνια και με παράτησε για μια νύχτα με αυτόν! Και μετά την κατέστρεψε..δεν δίνω δεκάρα τι θα πάθεις εσύ,φυσικά και θα πάθεις το ίδιο και τότε θα με θυμηθείς.'' τελειώνει την πρόταση του και σηκώνεται και φεύγει. Είμαι έτοιμη να καταρεύσω αλλά αποφασίζω να πιω. Η Τέιλορ έχει μείνει άφωνη και δεν ξέρει τι να πει,πως να φερθεί. 

Τα ποτήρια βότκας κατευαίνουν σαν βροχή στο στόμα μου και νιώθω ζαλισμένη. 

''-Άντζελα είναι ήδη 1. Πρέπει να γυρίσω σπίτι,θες να σε πάω μέχρι το σπίτι σου; δεν νομίζω να μπορείς να περπατήσεις.''

''-όοοοοχι να με αφήσεις μόνη μου..καλό βράδυυυ.'' είμαι χαζοχαρούμενη από το ποτό.

Φεύγει και μένω μόνη μου. Σκέφτομαι βλέποντας το ρολόι να κουνιέται σιγά σιγά. Η ώρα προχωράει αργά και ζαλισμένα. όλο και λιγότερος κόσμος μένει μέσα στο μαγαζί ώσπου μένω μόνο εγώ και η καθαρίστρια. Χωρίς να το καταλάβω είναι 5 το πρωί. 

''-Θες να σου φτιάξω ένα καφέ να στανιάρει;''μου λέει η καθαρίστρια και δέχομαι το κεφάλι μου είναι τόσο βαρύ. 

Ο καφές είναι απάίσιος αλλά με κάνει να συνέρχομαι. Το πρώτο φως της μέρας χτυπάει στα μάτια μου και δεν ξέρω αν μπορώ να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου. Σηκώνομαι από την σκληρή αυτή καρέκλα στην οποία με πήρε ο ύπνος το βραδύ και αφήνω 10 ευρώ για όλα αυτά που ήπια. Στον δρόμο παραπατάω μέχρι να φτάσω σπίτι.  Βλέπω το αμάξι των γονιών μου. Νταφακ. Θα ερχόταν αύριο. Δεν με είδαν στο κρεβάτι και θα αρχίσουν οι ερωτήσεις. Ανεβαίνω πάνω και κάνω το σταυρό μου. 

Παραδόξως κοιμούνται. Θα γύρισαν χθες το βράδυ λογικά,θα πω οτι κοιμήθηκα στις Τέιλορ. Μακάρι να με πιστεψουν,δεν γουστάρω να αρχίζουμε καβγά,βαριέμαι να την ακούω.