Dangy

Untitled Part 47

//..\\

Πλησιάζει η ώρα για να πάω στο μπαρ. Ο Δημήτρης έχει ήδη φύγει για να πάει να κλέψει το μπουκάλι μας. Μου αρέσει που διακυνδινεύει για μένα αλλά αυτό έχει επιπτώσεις και σε εμένα.

''-Άργησες!''μου λέει το αφεντικό μόλις μπαίνω μέσα,συνήθως είναι στη γραφειάρα του και μετράει τα μετρητά του. Λογικά ο Δημήτρης έκανε σαματά.

''-Συγγνώμη.''απολουγούμαι.

''-Άντζελα λυπάμαι που θα στο πω αλλά απολύεσαι. Το αγόρι σου εισέβαλε στο μαγαζί και όχι μόνο πλάκωσε τον Στέφαν για λόγο άγνωστο έως τώρα αλλά μας πήρε και ένα μπουκάλι από το ακριβό μας μπέρμπον! Είμαι έξω φρενών,ήσουν η καλύτερη μου σερβιτόρα αλλά λυπάμαι..''λέει και μου δίνει μια μικρή αποσιμίωση. Είναι μονάχα 30 ευρώ αλλά και πάλι,πολλά είναι για αυτό που έκανε ο Δημήτρης. Και τι εννοεί πλάκωσε τον Στέφαν; Δεν το καταλαβαίνω,δεν έκανε τίποτα. Εντάξει ίσως μου την έπεσε λίγο αλλά το έκανε πολύ διακριτικά.

''-Στέφαν;''λέω και τον κοιτάω. Το μάτι του είναι μαυρισμένο και το χείλος του επίσης. Θεέ μου. Δεν τολμώ να ρωτήσω τι έγινε..μακάρι να μου πει ο ίδιος.

''-Γειά σου Αγγελική.''

''-Προτιμώ Άντζελα,στο χω πει. Είσαι καλά;''

''-Ναι Άντζελα,καλά είμαι. Εσύ;'' καλά;

''-Ε κι εγώ,με απέλυσε. ''λέω και τον κοιτάω παραπονεμένα,θέλοντας να δείξω ότι λυπάμαι για ότι του έκανε ο Δημήτρης.

''-Α ναι..ε βασικά λυπάμαι,και μην αγνώνεσαι και μη νιώθεις άβολα,είναι αγόρι σου και λογικό να ζηλεύει. Θα τα λέμε. Καλά να περνάς. ''

''-Ναι ζηλέυει,και πολύ μάλιστα. Αλλά εμείς είμαστε φίλοι,δεν έχει να ζηλέψει κάτι! Και πάλι συγγνώμη..''

''-Ναι,δεν έχει.''λέει και συνεχίζει τη δουλειά του. Φεύγω.

Προσπαθώ να επικοινωνήσω με τον Δημήτρη,πρέπει να σταματήσει να πλακώνει στο ξύλο όποιο αγόρι μου μιλάει η με κοιτάει. Έγώ δηλαδή τι πρέπει να κάνω; Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχαν κορίτσια! Αν ήταν να έδερνα κάθε κορίτσι που τον κοιτάει ή του τη πέφτει θα ήταν όλες με μαυρισμένα μάτια!

Δεν απαντάει στο τηλέφωνο του και δεν έχω κλειδιά να μπω σπίτι. Δεν απαντάει στο θυροτηλέφωνο και λογικά δεν είναι σπίτι . Που σκατά είναι πάλι; Αρχίζω και κάνω βόλτες μόνη μου στη παραλία,ακούγοντας τα αγαπημένα μου κομμάτια.

''-Αχαχαχαχαχαχαχαα''διάφορα χαχανητά ακούγονται λίγο πιο πέρα. Είμαι έτοιμη να κλάψω γιατί κάτι τέτοια γέλια είχα ακούσει και τότε που η Εύουζ καθόταν πάνω στο Δημήτρη. Αυτή όμως δεν είναι η φωνή της Εύουζ.

Περνάω από εκείνη την περιοχή όταν κάποιος η μάλλον κάποια φωνάζει το όνομα μου.

''-Άντζελα!''η φωνή είναι γνώριμη.

Είναι η Μάριαζ. Δεν είναι με τη γνωστή παρέα,δηλαδή Εύουζ και τα άλλα πουτανιά και κάθεται μόνη της με τον Χρήστο και κάτι άλλες φίλες και φίλους της. Τα ξαναβρήκανε και χαίρομαι για αυτούς. Είναι χαρούμενη. Με βλέπουν πως είμαι θλιμμένη και είμαι απεγνωσμένη να βρω τον Δημήτρη.

''-Γειά. Εμ,ξέρεις που είναι ο Δημήτρης;'΄'ρωτάω.

''-Όχι,έχω να του μιλήσω από προχθές. Τι έγινε;''

''-Τίποτα το σημαντικό,απλά δεν μου απαντάει στο τηλέφωνο. Πάω να συνεχίσω να τον ψάχνω. Τα λέμε.''λέω και τους αφήνω. Κάνει παγωνιά και τριγυρνάω μόνη μου στους δρόμους,νιώθω κενή,σαν ένα κομμάτι μου να έχει σπάσει,έτσι νιώθω όταν δεν έχω τον Δημήτρη κοντά μου.