Dangy

Untitled Part 9

//..\\

Το σαββατοκύριακο μου πέρασε με την ίδια μονάχα σκέψη,αυτός κι εγώ,εκείνη η στιγμή. Δεν ξέρω πως θα τον αντικρίσω,τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο. Άραγε νιώθει κι αυτός κάτι για εμένα; Μήπως όλο αυτό ήταν απλά αντιπερισπασμός στην βαρεμάρα του; Δεν ξέρω,όμως για κάποιο λόγο βαθιά μέσα μου νιώθω οτι η φλόγα που δημιουργήθηκε μέσα μου,έγινε και σε αυτόν.

Περπατάω μόνη μου στους διαδρόμους του σχολείου,νομίζω έχω λογοτεχνία αυτή την ώρα. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα όμως,κι ας είναι το αγαπημένο μου μάθημα. Πότε θα τελειώσει επιτέλους; Θέλω να τον δω. Θέλω να δω τι θα κάνει όταν με δει,κι αν με δει. Τελειώνει η ώρα και πηγαίνω στο τμήμα του. Δεν τον βλέπω,η τσάντα του είναι εκεί,στη θέση της όμως αυτός όχι. Πάω να φύγω και να τος . Μπροστά μου,σταματημένος. Τα μαλλιά του τέλεια απεριποίητα και οι λεπτές του φλεβαρίδες είναι άτσαλες μεταξύ τους. Τα φουτέρ του πάνε τόσο πολύ και τα στενά παντελόνια επίσης. 

''-Φεύγεις μωρό μου;'',μου λέει με ένα σαρκαστικό ύφος,μισώ που το λέει έτσι,όμως με είπε <<μωρό του>> μπροστά σε όλη την τάξη,δεν ντράπηκε. Νιώθω ξανά αυτό το συναίσθημα οτι όλα τα μάτια είναι στραμένα πάνω μας,όμως όχι. Άρα μήπως όλο αυτό το κάνει σε όλες τις κοπέλες;  Δεν θέλω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο.

Δεν μπορώ να του μιλήσω και έτσι απλά τον κοιτάω,δεν θα εφεύγα αν ήταν μέσα. όμως δεν μπορώ,πάω να τον προσπεράσω για να φύγω,δεν νιώθω καλά. δεν ξέρω τι γίνεται.

''-Σε παρακαλώ μη φεύγεις.'',το θλιμμένο του πρόσωπο εμφανίζεται και απλώς του χαμογελάω και κάθομαι μαζί του,μου πιάνει το χέρι. Με βάζει να κάτσω στα πόδια του αλλά αρνούμε ευγενικά,κάνω έτσι και κάθομαι στην θέση δίπλα του. Γελάει. Μιλάει με τους φίλους του και γελάει. Τον κοιτάω που είναι χαρούμενος,ας μην γυρίσει να με κοιτάξει,θα καρφωθώ πολύ.

//..\\

Είναι βράδυ,θα ήθελα να ήταν εδώ μαζί μου τώρα,αγγαλιά κάτω από τα παπλώματα μου να τον φιλάω και να με φιλάει μέχρι σκασμού. Τον θέλω,θέλω το κορμί του πάνω στο δικό μου. 

Το τηλέφωνο μου χτυπάει,απόρρητος; σκέφτομαι οτι θα είναι φάρσα και δεν έχω καμία όρεξη για φάρσα,έτσι το κλείνω.  Ένα νούμερο που δεν είχα ξαναδεί με πέρνει τηλέφωνο,το σηκώνω. 

''-Ναι;''λέω με σιγανή φωνή,ούτε εγώ δεν με ακούω 

''-Άντζελα;''είναι ο δημήτρης,κλαίει,είμαι σίγουρη οτι κλαίει μα τι στο καλό; 

''-Δημήτρη; τι γίνεται; κλαις;''

''-Μπορείς να κατεύεις λίγο; είμαι κάτω. Σε έχω ανάγκη,σε παρακαλώ.''με εκλπιπαρεί,με έχει ανάγκη. θεέ μου. Λέω την μαμά μου οτι θα πάω στο περίπτερο να πάρω τσίχλες,με πιστεύει. 

Μόλις με βλέπει με φιλάει,νιώθω πάλι αυτό το υπέροχο συναίσθημα. Η γλώσσα του πιέζει την δική μου,και νιώθω την αλμήρα από τα δάκρυα του στο στόμα μου,κλαίει και δεν ξέρω γιατί,να ρωτήσω; θα μου πει; 

Τον σπρώχνω πίσω απαλά και το μετανιώνω κατευθείαν.

''-Τι έχεις Δημήτρη; Γιατί κλαις;''

''-Σςς'',μου κάνει και μου κλίνει το στόμα με τα φιλιά του.