Dangy

Untitled Part 8

//..\\

Έχει μπει ήδη ο νέος χρόνος,μιλάμε. Μου αρέσει που μιλάμε,είναι σαν να ξέρω τα πάντα για αυτόν αν και τον ξέρω μόνο λίγους μήνες. Νιώθω όμως ένα μεγάλο κενό ανάμεσα μας. Δεν μου αρέσει αυτό. Αύριο είναι τα γεννέλθια μου,θα ήθελα τόσο να μου ευχηθεί! Ξέρω πως αυτό δεν πρόκεται να γίνει,δεν νοιάζεται βασικά. Κάνει πλάκα με τους φίλους του για εμένα,με εκνευρίζει αυτό. Τον βλέπω στον διάδρομο να μιλάει με τους φίλους του και να με κοιτάει,ξέρω οτι με κοιτάει και όταν το κάνει δεν τον κοιτάω εγώ. Τον πειράζω,μου αρέσει να τον πειράζω.

//..\\

Σήμερα. Σήμερα κλείνω ακόμα έναν χρόνο και γίνομαι 16. Είμαι η μεγαλύτερη στην τάξη μου,που σημένει οτι πλησιάζω στην ηλικία του. Οι γονείς μου μου αγόραζαν ένα σετ make up ( σκιές,μάσκαρα,μολύβι,άι λάινερ,κραγιόν,πούδρα κτλ.), μου άρεσε το δώρο τους. Ο μπαμπάς μου μου άφησε ένα κοκκινό τριαντάφυλλο στο κρεβάτι μου μαζί με ένα κουτί σοκολατάκια. ΄

Χτυπάει κουδούνι,έχει πάει ήδη 12 το μεσημέρι. Έχω ένα προαίσθημα ότι θα είναι η Χέιλι και η Τέιλορ. Μου κάνουν πάντα πάρτι έκπληξη,νομίζουν οτι δεν το καταλαβαίνω. Ανοίγω την πόρτα. Φυσικά και είναι αυτές. όμως μαζί τους είναι και η Μάριαζ,δεν το περίμενα. Χάρηκα. Θα ήθελα να μου ανοιχτεί,νιώθω πως την πρίζω με όλα αυτά που της λέω με τον Δημήτρη,ενώ αυτή δεν μου λέει τίποτα για αυτήν. 

Τα κορίτσια φοράν γιορτινά καπελάκια,κρατώντας μια χριστουγενιάτικη τούρτα. Χα. Προτότυπο! Δεν έχω πολύ όρεξη να γιορτάσω γεννέλθια φέτος,ίσως αν μου έλεγε κι αυτός,τότε ίσως να ήταν καλύτερα. Προσπαθώ να τις χαμογελάσω και τις αγγαλιάζω μία μία. Τις ευχαριστώ για τον κόπο τους και για την έκπληξη. Τις ρωτάω αν θέλουν να πάρουμε μεσημεριανό μαζί,σπίτι μου,όλες δέχονται εκτός από εκείνη. 

''-Έχω κάτι δουλειές..συγγνώμη.'',μου λέει και φεύγει ήσυχα ήσυχα. 

Έπειτα από λίγες ώρες φεύγουν και τα κορίτσια. Πολλά παιδιά με θυμήθηκαν,χάρης το facebook. Αυτός ακόμα να μου στείλει,μήπως το ξέχασε; Μα πως είναι δυνατόν. Του το θύμιζα συνέχεια χθες. Θέλοντας να ξεχαστώ βάζω το τζιν μου,μία λεπτή μαύρη μπλούζα και την μαύρη μου χοντρή ζακέτα. Δεν βάζω μέικ απ όπως συνιθίζω και περιποιούμε τα μάτια μου με μια λεπτή γραμμή μολύβι. Βάζω τα άσπρα μου σταράκια και πηγαίνω μια βόλτα,μόνη μου. 

Ο πεζόδρομος είναι άδειος. Τα στενάκια κρύα και άχρωμα,θα τον ήθελα αυτή τη στιγμή να με πέρνει αγγαλιά και να με φιλάει όσο τίποτα άλλο. Βαρέθηκα να περπατάω μέσα στο κρύο μόνη,αποφασίζω να γυρίσω σπίτι. Έφτασα. Είμαι έτοιμη να ανοίξω την εξώπορτα από την κάτω είσοδο ώσπου ακούω βαθιές ανάσες. Κάποιος τρέχει,ελπίζω να μην έρθει προς το μέρος μου. Αρχίζω και τρέμω,το κλειδί δεν μπαίνει στην κλειδαρότρυπα. Οι κοφτές ανάσες γίνονται όλο και πιο βαριές και κοντινές προς τα εμένα. Όλο και πιο κοντά. Το κλειδί άνοιξε,κάνω γρήγορα να μπω μέσα μέχρι να αντικρίσω αυτό. Αυτό το μεγάλο,γεμάτο φλέβες και με τον μεγάλο κρύο καρπό χέρι. Θα αναγνώριζα αυτό το χέρι μέσα σε χίλια άλλα,ήταν το χέρι του. Με κοιτάει με ένα θλιμμένο βλέμμα,μα γιατί είναι έτσι; 

''-Ευτυχώς,σε πρόλαβα. Μανούλα μου τρέχεις πολύ γρήγορα για κορίτσι,γιατί έτρεχες; δεν θα σε βιάζα,όχι οτι δεν θα σου άρεζε..'',μου λέει και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλει να πει.

''-..Απλά συγγνώμη,νόμιζες οτι δεν θα σου πω χρόνια πολλά; φυσικά και θα σου έλεγα μωρό μου,απλά ήθελα να το κάνω με διαφορετικό τρόπο. Δεν είμαι σαν τους άλλους,πρέπει να το μάθεις αυτό. Είμαι πολύ χειρότερος,μωρό μου.''

Είπε αυτά τα λόγια και η καρδιά μου έχει ήδη σπάσει. Θεέ μου. Τα μαλλιά του είναι άσπρα από το χιόνι,τα μάτια του λάμπουν στο σκοτάδι και η ανάσα του είναι κοφτή και γρήγορη. Τα χείλη του είναι ραψωκοκκινισμένα,και είναι γυμνός. Φοράει μόνο μια μπλούζα χωρίς μπουφάν. Δεν ξέρω τι να πω,τι εννοεί είναι πολύ χειρότερος; γιατί ήρθε; θεέ μου είναι σέξυ! Πάντα είναι. Ο τρόπος που λέει <<μωρό μου>> μπορεί να με τρελάνει. Χωρίς να καταλάβω πως και γιατί τα χείλη του είναι κόντρα στα δικά μου,με φιλάει. Με φιλάει αργά,η γλώσσα του στριφογυρίζει μέσα στο στόμα μου και με δαγκώνει ελαφρά στο κάτω χείλος. Τα χέρια του ακουμπαν τα ζεστά μάγουλα μου και τα δικά μου μπαίνουν άθελα τους στη μέση του. Αυτή η στιγμή είναι απίστευτη. Είμαι κάτω από το σπίτι μου,και έναν όροφο πάνω είναι η μητέρα μου και ο πατέρας μου; Κι αν βγουν και μας δουν; Μα δεν με νοιάζει,πραγματικά δεν με νοιάζει. Η στιγμή αυτή είναι μοναδική,θέλω να παγώσω τον χρόνο και να κρατήσει για πάντα,τώρα πια είμαι σίγουρη. Τον θέλω,όσο τίποτα άλλο. Τον αγαπώ,όσο δεν έχω αγαπήσει ποτέ,κανέναν.