Dangy

Untitled Part 4

//..\\

Είμαι στο λεωφορείο. Πήγαμε εκδρομή και τώρα γυρνάμε. σε όλη την διάρκεια τον κοιτούσα,χαμογελούσε,μακάρι να είναι χαρούμενος. Μακάρι αυτή που τον έχει να τον κάνει χαρούμενο..Μα τι λέω; Δεν τα εννοώ αυτά που λέω. Θέλω μόνο εγώ να τον κάνω χαρούμενο. Θέλω το χαμόγελο του να πηγάζει από εμένα. Τον θέλω μονάχα για μένα! Γαμώτο του,είναι απίστευτα υπέροχος. Είμαι στην γαλερία και είναι πολύ στριμωγμένα εδώ πίσω,αλλά δεν με νοιάζει,είμαι μαζί του,δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Κάθομαι δίπλα του,με είχε αγγαλιά,σφίγγομαι γιατί δεν αισθάνομαι βολικά,νομίζω πως τον πιέζω,αλλά κάθομαι,δεν θα ήθελα να φύγω από εδώ μέσα.

Τα χαχανιτά και τα πρόστυχα υπονοούμενα του Μπέλι άρχισαν. Το πρόσωπο του αλλάζει μορφή,σαν να μην του αρέσουν αυτά που λέει,και καλά κάνει,ούτε εμένα μαρέσουν κι έτσι απομακρύνομαι από την αγγαλιά του ρίχνοντας του ένα μικρό και άβολο χαμόγελο. Είμαστε τόσο κοντά σε απόσταση αναπνοής. Η καρδιά μου έτοιμη να σπάσει. Ο Μπέλι συνεχίζει και έτσι πηγένω σε άλλη θέση. Ο Δημήτρης είναι κολλητός με τον Μπέλι οπότε πρέπει να τον έχω από κοντά. 

Κατευαίνουμε από το λεωφορείο,φτάσαμε σχολείο. 

''-Θες να σου κουβαλήσω την τσάντα;''με ρωτάει και χαμογελάει.

τι πρέπει να πω; δεν ξέρω,και καταφέρνω να του πω ''ναι''.

''-τώρα έχει πολύ ελέυθερο χώρο.''λέει πονηρά και καταλαβαίνω οτι λέει τον ποπό μου,για να με χουφτώσει, ή σαλαμάκι ή κάτι τέτοιο. 

Σουφρώνω τα μικρά χείλη μου προσπαθώντας να τον κάνω να καταλάβει οτι έχω θυμώσει,αλλά με κοροιδεύει. Αλλά ακόμα και αυτό το κάνει τόσο ωραία.

''-εμ θα σε πείραζε αν σου έπιανα τον κώλο;'', μου λέει και κρατιέμαι να μην γελάσω. 

Υποτίθεται πως πρέπει να πω όχι,αλλά θα ήθελα πολύ να με αγγίξει,οπουδήποτε. Προσπαθώ να του πω οτι δεν θέλω,αλλά δεν θα με χάλαγε αν το έκανες. Δεν απαντάει. Περπατάμε μαζί λίγα λεπτά ακόμα ώσπου με σταματάει. Γιατί; Μπαίνει μπροστά μου. 

''-Τι νούμερο σουτιεν φοράς;'' τι; μέσα μου έχω κουραστεί να γελάω,προσπαθώ να το παίξω σνομπ και να καταλάβει οτι δεν είμαι εύκολη. 

''-δεν είναι φυσιολογικό αυτό που ρωτάς.''καταφέρνω και του λέω,όλα αυτά που λέει δεν είναι ρομαντικά. Αλλά μου αρέσουν τόσο γαμημένα πολύ και δεν καταλαβαίνω το γιατί. Το τόσο πρόστυχο το κάνει να φένεται τέλειο. Οποιοσδήποτε άλλος να το έλεγε δεν θα το έκανε να ακουγόταν τόσο ωραίο. Η φωνή του,η χριά του,όλα του είναι απίστευτα.