Love Me Back, My Fiancé

Chapter 39

"Kailangan na nating maglakad simula rito!" Sabi ni Bruce sa passenger princess niya, ako.

Sa loob ng halos 20 minutes na naging byahe namin ay wala pa rin talaga akong idea kung saan nga ba kami pupunta.

Lumabas na kaming dalawa sa kotse.

"Malayo pa ba tayo?" Ang tanong ko sa kaniya habang nagmamasid sa paligid na halos ang nakikita ko lang ay mga kakahuyan. Where is this place?

"Hindi. Malapit na malapit na tayo!" Ang masaya niyang sagot.

That smile gave me an assurance that where we're headed is a great place.

"Tara!" Pag aya niyang maglakad

At nagsimula na nga kami.

I am not expecting this. Bakit dito kami dumadaan, sa kakahuyan na ito?

Natatakot din ako ng slight kasi medyo dumidilim na. Pero bakit naman? Kasama ko naman si André di'ba?

Hindi pa umaabot sa limang minuto ang paglalakad namin pero napagod na agad ako. Eh pano ba naman, matarik na ang nilalakaran namin.

Mag hi-hiking pala kami, hindi man lang niya ako ininform huhu.

"Are you okay?" Napansin niya sigurong nakabusangot ako

"Umm, yes. Medyo pagod lang hihi!" Tugon ko

"Here!" He lend his hand to me, at inalalayan ako sa paglalakad. Such a fine gentleman.

"Bilisan na natin, baka hindi natin maabutan!" Sabi niya

"Ang alin?" Tanong ko pero ngiti lang ang naging response niya. Sige

Sa isang minuto pang paglalakad ay nagsabi na siya ng "This!"

Isang hakbang ko pa ay tumambad na sa akin ang pinakamagandang sunset na nakita ko. Sa unang segundong tanaw ay agad akong napatakbo sa tuktok nitong burol.

And my jaw literally dropped.

"Wow! Ang ganda!" The first words that escaped my lips before being left speechless for a minute.

Now we're here at the top of this hill, where we have a full view of the city. Tanaw din namin dito ang mga malalawak na farmlands at mga kakahuyan. Abot din ng aming tingin ang karagatan at mga malalapit na kabundukan.

This place is undeniably mesmerizing. And what makes it even more perfect is this bright orange sunset. Sarap din sa tenga ng mga huni ng mga ibon. Napakagaan sa pakiramdam.

"I'm glad you like it here too!" Sambit ni André habang nakangiti ring nakatingin sa araw

"Palagi ka bang pumupunta rito?"

"Dati. Matagal tagal na rin kasi n'ong huli kong punta rito." Panimula niya "I usually go here whenever I am overwhelmed by my emotions. Kung gusto kong mapag isa and isolate myself from people, punta lang ako rito . This place holds magic, as I instantly felt calmness and tranquility here. For a while, I forgot my problems."

"I agree with you, André. Nakakawala nga ng stress dito." Saad ko habang pinapanood ang mga ibong lumilipad.

Wait.

Nalipat ang tingin ko kay André nang marealize na marami din pala siyang dinadalang problema sa buhay. Kung meron man, I hope I can help.

As I studied his eyes, I knew there was something. Something that concerns me. Ano kaya ang nasa isip niya?

Nakaupo na kami ngayon sa damuhan habang pinapanood ang unti-unting paglubog ng araw.

"I'm sorry!" He said