Gevallen voor mijn vijand..

Ik haat mezelf.. Maar ik hou van je

Ik blijf mijn leven rustig voortzetten, me vastklampend aan mijn geloof en bidden dat alles goed zal gaan voor hem en voor mij... Dat ik dit verdriet en deze pijn kan overwinnen en dat God mijn hart zal kalmeren...

Ik heb mijn diploma behaald, FINALLY! en ben begonnen met werken op een school. Ik ben blij dat ik dit in mijn leven heb bereikt. Er zijn veel mensen die me vragen hoe het met me gaat, en  hoe het met HEM gaat, en ik antwoord altijd hetzelfde: "alles gaat goed."

Op een dag kom ik thuis na een vermoeiende werkdag. Ik zie dat ik een nieuw bericht heb op FB. Het is vreemd, omdat ik niet meer zoveel op FB praat als vroeger. Het bericht komt van... hem.

Haroen: Wil je alsjeblieft geen berichten meer sturen naar dit account, bedankt!

Ik kan jullie niet vertellen hoeveel pijn ik op dat moment voelde... Ik zweer dat ik het niemand wens, zelfs niet de slechtste mensen... Mijn hart was van binnen kapot... Ze hadden mijn hart eruit gerukt, er meerdere keren op gestapt en het me daarna teruggegeven... Waarom zegt hij dit tegen me? Waarom nu? Waarom op deze manier? Ik ken hem, hij zou me dit nooit aandoen... Hij zou me nooit opzettelijk pijn doen, zelfs niet als hij geen keuze zou hebben, zou hij me dit niet aandoen... NIET HIJ! Wat moet ik doen? Ik besluit een sms te sturen naar mijn nicht...

Ik: Hij heeft me gestuurd
Zij: Wat zei hij? Wyw, ik heb stress!
Ik: Of ik niet meer naar dit account wil sturen
Zij: WHAAAAAT? Dit kan niet! Wat bezielt hem? Is hij gek geworden ofzo?
Ik: Ik weet het niet pfff.. Ik kan het niet geloven..

Het opnieuw vertellen van deze stukken uit mijn leven zorgen ervoor dat ik de pijn opnieuw voel.

Zij: Stuur hem een bericht, maar niet via zijn account..
Ik: Het heeft geen zin, hij heeft me duidelijk gemaakt dat het klaar is... Dat hij niet wil dat ik hem stuur... Terwijl hij altijd degene was die in het begin stuurde...
Zij: Ja, dat is het net! Hij moet zich verantwoorden, dit is niet normaal...
Ik: Hmm.. Je hebt gelijk.. Ik ga hem sturen, maar later...
Zij: Okk, houd me op de hoogte
Ik: Doe ik.

Ik begin na te denken, wie anders zou een bericht in zijn plaats kunnen sturen? Het is zijn account... Het is aan hem om te beslissen wanneer hij erop gaat en wanneer hij een bericht stuurt... Na een paar uur nadenken besluit ik hem toch een sms te sturen...

Met trillende handen en een kloppend hart schrijf ik mijn bericht...

Ik: Salaam... Waarom stuur je me zo'n bericht?

Ja, ik weet het... Ik heb niet eens achter hem gevraagd, maar was nu niet belangrijk! Hij stuurt me ook zomaar een bericht zonder reden... Ik weet dat ik deze keuzes heb gemaakt, maar dat is geen reden om me zo'n bericht te sturen, terwijl we een paar dagen geleden nog normaal met elkaar spraken...

Hij stuurt!

Ik open het, ik open het niet, ik open het, ik open het niet... Oké, ik open het

Haroen: Salaam jij! Over welk bericht heb je het? Je vraagt al niet eens hoe het met me gaat, maar het gaat goed, merci... Waar heb je het over?

WAT? Hij is aan het zeveren! Heeft hij echt niets gestuurd? Aan de ene kant ben ik opgelucht, maar aan de andere kant vraag ik me af welk spel hij aan het spelen is.. Pff, het maakt me ziek... Ik begin te typen, maar ik stop wanneer ik zijn naam zie verschijnen.. Hij belt!

Ik: Hallo?
Hij: Salaam
Ik: Salaam
Hij: Hoe gaat het deze schoonheid? Ik zie dat je niet meer antwoordt?
Ik: Ik was in shock van je antwoord... Ik was aan het nadenken...
Hij: Ik schokeer je vaak precies.
Ik: Ja, de laatste tijd wel...

Er valt een zieke stilte en ik hoor hem zuchten... Waarom?

Ik: Waarom zucht je?
Hij: Ik heb het gevoel dat ik je pijn doe, terwijl dat het laatste is wat ik wil...
Ik: Maak je geen zorgen, ik heb geen pijn... Ik begreep gewoon je bericht en je reactie niet...
Hij: MAAR WTF OVER WELK BERICHT SPREEK JE, MINA!
Ik: Hé, schreeuw niet tegen me!
Hij: Sorry, maar ik word gek... Welk bericht?
Ik: Je bericht op FB!
Hij: Fb?
Ik: Ja, je zegt dat ik geen berichten meer naar dat account moet sturen..
Hij: Pfff...

Ik hoor hem vloeken, maar ik weet niet of hij mij of iemand anders uitmaakt... Hij praat heel zacht...

Ik: Haroen?
Hij: (zuchtend) Ja
Ik: Wat is er? Leg uit.
Hij: Het is zij! Zij, zij, zij! Het is ***

Mijn hart stopt als ik haar naam hoor, maar ik begrijp nog steeds de link niet... (ik ben soms echt traaaag van bergrip haha)

Ik: Hoezo zij? Wat heeft zij gedaan?
Hij: Pfff Mina, oprecht sorry, echt waar.. Ze heeft weer mijn wachtwoord gehackt en dan heeft zij  dat gestuurd... Ik denk dat ze alles heeft gelezen, pfff
Ik: .... (ik ben misselijk)
Hij: Praat alsjeblieft
Ik: Ik weet niet wat ik moet zeggen? Ik begrijp het niet... Heb je onze chats niet verwijderd? Ze heeft je wachtwoord gehackt? Ze heeft daar toch geen recht op? Vertrouwt ze je niet? Waarom stuurt ze dit naar mij? Waarom ik?
Hij: Nee, ik vergat het te verwijderen, want niemand gaat erop behalve ik! Ik had haar gezegd dat ze mijn wachtwoord niet meer moest hacken, maar ze doet gewoon haar zin... Ze is een beetje jaloers... Het maakt me gek!
Ik: Ik begrijp het, en ik begrijp haar... Maar dat is niet de bedoeling noch ideaal voor een koppel  dat gaat trouwen. Controleren van elkaars zaken is echt niet gezond.. Ik weet niet wat ik moet doen... Ik voel me echt schuldig en alles...
Hij: Je bent gek! Je moet je niet schuldig voelen, je hebt niks gedaan... Het is tussen mij en haar, en ze moet gewoon accepteren dat er dingen zijn die ze niet kan veranderen...

Ik begreep zijn zin niet echt, maar ik was te moe om te reageren...

Ik: Oké... Ik ga haar sturen...
Hij: Wat ga je zeggen?
Ik: Ik ga zeggen dat ik geen berichten meer zal sturen en dat ik weet dat het niet van jou was... Hij: Oké...
Ik: Goed, ik ga je laten...
Hij: Wacht... Mina?
Ik: Ja?
Hij: Nogmaals sorry...
Ik: Niet erg... We moeten er even door, maar het komt wel goed.
Hij: Ik hou ervan dat je altijd zo positief kan blijven.. Je hebt gelijk...

Ik neem afscheid en les neer... Ik stuur haar een bericht en ze antwoord al.. ze zegt dat het inderdaad zij was en dat ze liever had dat ik niet meer met haar man zou spreken.. Dat onze vriendschap voorbij was... Ik begreep haar punt en gaf haar gelijk met tranen in mijn ogen...

Ik ben op een punt gekomen dat ik mezelf haat! Ik haat mezelf omdat ik nooit dacht iemand als hem te kunnen liefhebben! Ik haat mezelf omdat ik mij even heb laten gaan en ben gevallen voor zijn charme, terwijl ik 6 jaar lang niets aan de hand was! Ik haat mezelf omdat ik weet dat ik, ondanks alles, nog steeds van hem houd... Ik haat mezelf omdat ik elke andere man met hem vergelijk... Ik haat mezelf gewoon omdat ik mijn gevoelens nooit heb toegegeven... Maar het is te laat... Te laat...