Sumpa ng Kagwapuhan (Slow Update)

[28] Trouble, Trouble, Trouble

Umaga ng Sabado pagkalabas ko sa opisina ay nagpunta ako sa lugar na sinabi ni Sharah.

"Sa Bean There, Donut that Cafe. Bandang 8 A.M." Naririnig ko pa din ang boses niya na sinasabi 'yun. I rode a jeep and a trike para makapunta sa destinasyon ko ngayong umaga. My mind is clouded of all the "what ifs" and "what the hell is happening with you guys" kind of questions but I reserved it for later purposes.

When I got there, I already saw Sharah sitting at a table near the wall, sipping her coffee with her eyeglasses on. Of course I know how she looks like, I have formed an army against her inside my mind because Trey likes her.

. . . joke

Umupo ako sa harap niya, and she glanced through me and smile after realizing that it was me.

"Good morning, what do you want?" Unang tanong niya.

"I already ordered a frappe. Thank you." Tipid akong ngumiti sa kanya at binalot kaming muli ng nakabibinging katahimikan.

"O--kay. This is sooo awkward." She chuckled. Napasapo siya sa kanyang ulo at pinalo niya ng bahagya ang noo niya. Napangiti ako sa ginawa niya.

"I know right,but let's go and discuss something. So, what made you decide to see me?" She fixed herself.

"About Trey." she firmly said. Bilib din ako kay Sharah, one second she is bubbly, then her face can turn into a serious one all of a sudden. Wow, talent?

"What about Trey?" walang malisya kong tanong.

"All about Trey, where is he, why did he leave? Why are you two living together, are you guys in a relationship? I thought it was me you know! Don't bother telli-"

Kusa siyang tumigil ng nakita niyang kumunot ang noo ko sa mga pinagsasasabi niya.

"Trey is residing on one of his most trusted friends, it is for you to know, and I don't want it to come from me. We are not living together for God's sake! Trey is- yes. Communicating with me, that's all! We don't have a relationship Sharah, why so paranoid?" Hinihingal kong binibigkas ang bawat letra ng aking pagsisinungaling. Partly, totoo naman ang mga 'yon, pero hindi ko direktang sinabi ang totoo.

"About the relationship or understanding that you and Trey have, it's not my fucking story to tell- sorry for cursing, you're really confusing me Sharah!" Napasapo ako sa aking noo pagkatapos ng speech na iyon.

"Trey is hurting me so much. Bakit siya umalis ng walang paalam? Tito and Mama is so worried." Maluha-luha si Sharah. Gusto ko siyang sigawan, alam mo bang sirang sira si Trey?

"Sharah, we both know that Trey is a very happy man, he is very optimistic in every aspect of life. Alam mo at nasaksihan mo naman siguro yung 'paghahandang' ginawa niya sa pagkikita nila ng mga magulang niya di ba? Trey is a very transparent guy. All you need to do is to break the wall that he is building now. This is the first time he had built a wall between himself and his loved ones. Why didn't your parents searched for him? Yun lang naman ang gusto ni Trey, siya ang hindi makahanap sa sarili niya dito. Siya yun."

Natahimik si Sharah, tila ina-absorb pa niya yung mga sinabi ko. I don't know if she understood it, pero hindi naman kasi yun ganun kahirap intindihin at di naman siguro siya shunga kaya gets na nya 'yon.

"Thank you for making me realize that Trey is also hurt." Nagkatitigan kami, I can see the sincerity in her eyes, sorry for making herself belive that Trey is as selfish as they are. I gave out a small smile.

"By the way I need to go, do you want a ride?" Umiling ako bilang pagtanggi. Tumayo siya at nagpaalam na rin ako na mag-powder room muna at saka tutuloy na din sa pag uwi.

Pagkatapos ng ilang minuto ay umuwi na din ako. Pagkarating ko sa bahay ay nadatnan ko si Trey na nagluluto ng sinangag. The aroma lingers on me as I smelled it! It was great!

"Hi wifey." Trey walked towards me and gave me a peck on the cheek. I love this set up. Dito siya umuuwi sa apartment ko at madadatnan ko siyang pinaghahandaan ako ng pagkain.

"Gutom ka na ba? Halika na magugustuhan mo yung niluto ko." Malambing siya nitong iginiya papunta sa lamesa kung saan naghihintay ang masarap na agahan.

I love the thought of this scene. I, having the chance to be with him when he eats breakfast, and him who dearly assures that she will eat.

Come to think of it, para na kaming mag-asawa!

Hindi siya makapagsalita, hindi niya akalain na sa kabila ng lahat, ito ay isang panaginip lamang at kailangan mo nang magising (!!!)

Napaupo akong bigla mula sa pagkakatulog. Grabe, sobrang intense. Andun na eh!

"Arah! Ilang beses ka bang kailangang gisingin, tara na bago ka humilata diyan! Pinaghihintay mo yung pagkaen!" Napatingin ako kay Trey na nangangamot ng ulo. Asar na asar sa akin, natawa na lamang ako.

"Seryoso Arah, tigilan mo na ang pag ca-callcenter kung nahihirapan kang pakainin ang sarili mo." Napataas ang kilay ko. Umiling na lang ako sa pagpapagalit nya sa akin. At least, kahit wala ako sa side nila Nanang ngayon, ay talagang alagang alaga naman si Trey sakin.

"Sorry na Tatay." Ngumiti ako sa kanya, at sumilay naman ang bahagyang ngiti sa kanyang labi.

Nagsimula na kami sa pagkain at pagkkwentuhan. Sa totoo lang, nagka-buhay ako nang dumating dito si Trey. Hindi lang siguro dahil sa inlove ako sa kanya, kundi dahil na din sa namimiss ko ang may kausap mula nang humiwalay ako ng bahay.

"Bakit nga pala ang tagal mong umuwi ngayong araw?"

"Ah... eh... ano, nag-ano ako, overtime!" Pinanood ko si Trey na nakakunot ang noo sakin. I can't believe that I'm out of words.

"Magpapasabi ka next time sis, ininit na lang tuloy yang pagkain mo!" Bahagyang tumawa si Trey.

"Ang sakit nga ng tyan ko e, nainom kasi ako ng frappe-"

"Were you at a cafe?" Hindi ko alam ang isasagot, tumango lang ako at naghintay sa kanyang reaksyon. Kung mahuli man ako ngayon ay bahala na.

My conscience sucks. It tried to kill me and said pakelamera ka. My original plan is to not meddle with Trey's problem, but hell, I just did. And that''s what disgusts me more.

"Arah, tell me. Are you with someone a while ago?"