Zamanın Üçüncü Tekili

(0.4)-İstanbul

Sessizliğin çığlıkları derindir, sadece susmayı bilenler işitir.

🍁

Doğu Yazgın

Hayat, inişli çıkışlı dik bir yokuşa benzer. Bazen düşer insan zirveye varmak üzereyken bazen de en dipte vazgeçer yaşamaktan. Ölür, öldürür ama bir katil sayılmaz. Çünkü ölen ruhudur, öldüren zihni. İşte buna, kimse karışamaz.

Doğu, yatağında huzursuzca döndü. Babasının sözleri üzerine hiçbir şey demeden odasına gitmişti. Saatlerdir düşünüp duruyordu. Türkiye'ye dönmesinin olumlu ve olumsuz sonuçları vardı. Eğer giderse ikizini arama işi daha kolay olacaktı şüphesiz. Onun hala İstanbul'da bir yerlerde olduğunu umut ediyordu. Öte yandan burada kurulu bir düzeni vardı. Hayatının son on üç yılı Amerika'da geçmişti. İyi dostlar edinmiş, Florida'nın sokaklarında kendine ait izler bırakmıştı. Şimdi çekip gitmek demek geçmişini ardından bırakmak demekti onun için. O geçmişini geride bırakırken henüz on yaşındaydı ama artık işler farklıydı. Onun hür bir iradesi vardı ve burada kalmak isterse kimse onu zorlayamazdı.

Doğu'yu tökezleten mesele de buydu esasında.

Ailesi onun her şeyiydi. Ona kendi öz çocuklarından daha iyi bakmış, onu en iyi şekilde büyütmüşlerdi. Doğu'nun İngiltere'de okuyan bir kız kardeşi daha vardı. Sedef, Tülay Hanım ve Mert Beyin öz kızıydı. Doğu'dan altı yaş küçük olan Sedef, ağabeyiyle pek anlaşamazdı. Ona göre öz olan kendisiyken tüm ilgiyi üstüne çeken Doğu idi. Bu yüzden onu ister istemez kıskanıyor, ergenliğin verdiği ağır duygularıyla hem inciniyor hem de incitiyordu. İncinen Doğu değildi. İnsanların laflarına kulak tıkayalı epey olmuştu onun için ama ailesi üzülsün istememişti hiç. Sedef'in davranışları hoyratlaştığında ailesi liseyi başka bir ülkede okuyarak birtakım şeyleri anlamasını istemişti ve işte üç yıldır da Amerika'ya hiç uğramayan Sedef'in hala aynı fikirde sabit kaldığını anlamak zor olmamıştı.

Sabahın ilk ışıkları odasının camından süzüldüğünde Doğu yataktan kalktı ve hala aşağıda düşünceli bir şekilde oturan çiftin yanına gitti. Onlar kendisi için kızlarından vazgeçmişti. Doğu da onlar için bazı şeylerden vazgeçebilirdi. Üstelik artık istediği zaman buraya gelebilecek imkanı vardı. Dostları da yılın yarısını Türkiye'de geçiren insanlardı ve tamamen bir kopukluk olmayacaktı onlarınki. Ayak seslerini duyan çift başını çevirdiğinde Doğu'yu fark etti. "Tamam," dedi genç adam büyük bir olgunlukla. "Sizinle geleceğim."

Kadın, derin bir nefes aldı. "Teşekkür ederim oğlum." diyerek Doğu'yu kucakladığında babası bir an öylece baktı onlara. Bundan seneler önce, karşısındaki gencin küçücük bir bedeni vardı ve o hiç zorlanmadan onu diğer yarısından koparmıştı. Çocuk, karısının ellerinde kayboluyordu. Şimdiyse işler değişmiş, oğlunun kolları arasında kaybolan kişi kendi eşi olmuştu. Doğu'nun bir yanının kendilerine hep kırgın olacağını biliyordu fakat bu bir oyundu ve onlar bu oyunu kurallarına göre oynamıştı.
Avuçlarını dizlerine sürterek ayaklandı Mert Bey de. Cebindeki telefonu çıkarıp birkaç görüşme yapmak için salondan ayrıldı.

Doğu, annesinden ayrılıp sessiz adımlarla merdivenleri tırmandı. Çocukluğunun ve gençliğinin bir kısmını geçirdiği odaya uzunca bakıp dolabın üstündeki boş siyah valizi aldı ve yatağın üstüne bıraktı. Hayattaki birçok şeyi sorgulamasa da bu ani gidişin altında bir şeyler yattığını biliyordu. Yine de ailesi ona bu konu hakkında bir şeyler anlatana dek kendisi soru sormamaya kararlıydı.

Dolabının neredeyse tamamını valize sıkıştırıp fermuarı çekerken yatağının üstüne çıkıp duvara astığı gitarını da yanına aldı. Bavuluyla aşağı indiğinde ailesini de hazır bir halde onu beklerken buldu. Babası bu evin yerinde duracağını söylerken Doğu'nun gözü salondaki büyük piyanoya takıldı. O şarkı söylemeyi severdi ama şarkıyı hissetmeye aşıktı. Hal böyleyken o tuşlara bir daha dokunamayacağını düşünmek kendisi için trajik bir vedayı beraberinde getiriyordu. Arkadaşlarına haber vermişti ve hepsi bu ani gidişin nedenini merak etse de hiçbiri baskı kurmamıştı üstünde. Doğu, derin bir nefes alarak villanın kapısından çıktı.