Zamanın Üçüncü Tekili

(4.5)-Rol Değiştirme

Kurumaya ihtiyacı var sandığı yaşlı gözlerini silmeden sevdi biri. Kirli ellerini yıkamadan kenetledi ellerini. Ve güldü. Çünkü sevgi isterse her şeyi yenerdi.

🍁

Batı Poyraz

Batı dudağında bir sırıtış, arada çaldığı ritimli ıslıklarla aynadan kendine bakıyordu. Gitme zamanı gelmişti ama içeride sessizce oturan Duygu'ya nasıl veda etmesi gerektiğini bilemiyordu. Batı veda etmeyi bilmezdi ki. Ansızın girerdi insanların hayatına ve ansızın da çıkardı o hayattan. Ustası her zaman ona insanların güzel vedalar etmesi gerektiğini söylerdi ama ya Batı bunu istiyor muydu? İtiraf etmesi zor olsa da kendine karşı daima dürüst olan Batı için bu rol değiştirme işinde bir parça kaçış vardı. Duygu ile dip dibe olmaya o kadar alışmıştı ki o evde tek başına ne halt yiyeceğini bile bilmiyordu. Ancak kızla yakın oldukça da kafası daha çok karışıyordu Batı'nın. Hissettiklerini çözümleyememesi yetmezmiş gibi bir de kızın ondan sakladıkları iyice huzurlaştırıyordu onu. Batı aşktan anlamazdı ama güven onun için kıymetliydi ve hayatta ustasından başka güvenebileceği kimsesi yoktu. Ustası da artık yaşamadığına göre o tek tabanca olmalıydı ama hayır... Batı, ilk kez arkasında birini bırakacakmış gibi hissediyordu ve bedeniyle bunu maskelese de ruhunun gerçeklerinden kaçamıyordu. O, inanmak istiyordu. Belki de ilk defa kendi isteğiyle birine inanmak istiyordu. Peki ya Duygu? Neden istediğinin tam tersini yapıp durmadan kaçamak yaşıyordu? Biliyordu genç adam, kız da kendisi gibi karmaşadaydı ve bu ayrılık her ikisine de iyi gelecekti. Ancak alışmıştı işte. Altı aydan uzun süredir yanında olan, durmadan kendisini sinir eden ve yaptığı ukalalıklarla onu güldüren kıza alışmıştı.

Yeşil gözlerini aynadan çekip lavaboya bıraktığı lens kutusunu açtı. Mavi lenslerini takıp yansımasını kontrol ederken boğazını temizledi. Duygu'ya karşı bir şey hissetmemesi gerekiyordu. Bu hem kızın güvensizliğinden hem de aşk gibi bir olgunun bulunduğu soğuk savaşta kendisini güçsüzleştireceğini düşünmesinden kaynaklanıyordu. Yine de zamana bırakmıştı bunu Batı. Hem belki günün birinde yaşadığı şeyin alışkanlık mı yoksa sevgi mi olduğunu anlamak için Doğu'ya danışabilirdi. Batı iç çekti. Gerçekten güzel şeyler için de hiç şansı olacak mıydı? Bunu merak ediyordu genç adam. Gözlerini kapattı usulca. Birine gerçekten aşık olduğunu, hatta onunla evlenip huzurlu hissettiğini hayal etti. Doğu da Cemre ile evlenirdi mesela, beraber çocuklarını yarıştırır ve kim daha büyük tartışması yaparlardı sabahki çocuklar gibi. Bir anda gözlerini yeniden açtığında kendine içsel bir tokat attı. Ne yapıyordu burada böylece? Hayal kurmanın yıkımlara zemin hazırlamaktan başka bir işe yaramadığını yıllar önce öğrenmemiş miydi zaten? Neyin umuduydu bu? Battığı çamurda hiçbir şeye yer yoktu ki.

Hışımla banyodan çıkıp odasına girdi ve kendisi için satın aldığı kıyafetlere baktı. Üstüne beyaz bir tişört ve koyu renk bir pantolon geçirirken yüzüne zoraki bir yumuşama yerleştirerek arkasını döndü. Odadan çıkıp kapıya yönelecekken salonun kapısının önünde duraksadı. Başını çevirip içeri baktığında Duygu'yu kucağında kedisiyle uyuklarken buldu. Kız dizlerini kendine çekmiş rahatsız bir pozisyonda sızmıştı. Bakışları dış kapı ve Duygu'nun arasında gidip gelirken burnunu kırıştırarak homurdanıp salona girdi. Kızın başucuna gelip karnına yatan kediyi aldı ve başına bir öpücük kondurup "Görüşürüz dostum." diyerek serbest bıraktı. Kedi koşarak salondan çıkarken Batı Duygu'ya döndü. İç çekerek kızı kucaklayıp odaya götürdüğünde tek kişilik yatağın üstüne bıraktı yavaşça. Pikeyi de üstüne örterken bir zamanlar umrunda olmayan kızı böyle düşünmesi onu da şaşırtmıştı. Kızın başını yastığa koyduğunda dağılan kızıllarına takıldı bakışları. Parmakları yavaşça saçlarına tırmanırken "Biliyor musun?" diye kısık sesiyle konuştu. "Sana alışmak hayatımda hissettiğim en berbat şey, kızıl." Dudağını ıslattı. "Ben gittiğim için yatağıma konma sakın, kardeşimi koltukta uyutmana izin vermem." Güldü. "Benden kurtulduğun için sevinme de. Yakında döneceğim."