Zamanın Üçüncü Tekili

(6.6)-Finalin İkinci Yüzü

Basit bir hayata sığdırdığımız onlarca farklı hikaye. Her birinde, seni seviyorum. Ve her birinde, seni ben öldürdüm.

🍁

Doğu Yazgın

Batı telaşla ayağa kalktığında Doğu da içine sinen huzursuzlukla ayaklandı. "Duygu nerede?" diye bağırdı Batı. "Ne yaptın onlara?"

Kenan adamlarına Cemre'yi kaldırmaları için işaret verirken Duygu kendisini tutmaya çalışan adama yaralı koluyla sert bir dirsek attı. Etraflarını saran adamlardan diğeri ensesine silahın kabzasıyla vururken kız bilincinin bir anlığına karardığını hissetti. Bu kısa an, onu yakalamaları için yeterliydi. Cemre zorla sürüklenirken kızın gözyaşlarını gören Duygu "Bırakın onu!" diye bağırdı. "Cemre!"

"Şimdilik hiçbir şey," dedi Kenan kızlar zorla arabaya bindirildiklerinde. "Ama az kaldı. Sonu sen yazacaksın Batı Poyraz. Biz sadece figüranız."

Telefon kapandığında Doğu bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı. Çaresiz gözlerle kardeşine bakarken Batı başını iki yana salladı. "Kenan... Kızları almış."

Genç adam gözlerini indirip koltuğuna çökerken Batı önünde diz çöküp çenesinden tutarak yeşillerini kardeşinin mavilerine dikti. "Söz veriyorum ne Cemre'ye ne de bebeğinize bir zarar gelmeyecek Doğu." Elini kaldırdı. "Bana güveniyor musun?"

Doğu elini kardeşininkine kenetledi. "Söz mü?"

Batı içindeki endişeye rağmen "Söz," dedi. "Hem de ikiz sözü." Ayağa kalktı ve kardeşini de kaldırdı. "Halledeceğiz tamam mı? Şimdi sen..." Eliyle saçlarını karıştırdı. "Sen Memduh'u ara. Adamlarını falan toplasın, ne bileyim işte yapsın bir şeyler. Ben de telefondan yerlerini bulmaya çalışayım." Doğu onu onaylarken Batı zaman kaybetmeden işe koyuldu.

Bu sırada arabada zorla götürülen Duygu ve Cemre bağlanmıştı. Kenan karşılarındaki koltukta otururken gözleri Cemre'nin karnındaydı. "Çek o pis gözlerini kızdan," dedi Duygu tersçe.

"Sen hala konuşuyor musun sevgili kızım?" dedi Kenan iğneleyici bir sesle. "Bir yıldır yaptığın her şeyin bir bedeli olacak. Sıranı bekle bence."

"Ne yapacaksan bana yapacaksın," dedi Duygu. "Kızı karıştırma. Senin istediğin ben ve Batı."

Adam gözlerini kızının yüzünde gezdirirken "Bakıyorum da kendinden başka hiçbir şey düşünmeyen kızım artık yok." Öne doğru eğildi. "Batı'yı tebrik etmeliyim aslında. Seni ben bile bu kadar iyi köleleştiremezdim."

Duygu babasının yüzüne tükürdü. "Köle senin babandır. Şerefsiz herif!"

Kenan elinin tersiyle yüzünü silip kıza sert bir tokat attı. Bu tokat o kadar şiddetliydi ki Duygu'nun dudağının kenarından kan sızmaya başlamıştı. Cemre elini karnına bastırarak hıçkırıklarını durdurmaya çalışırken "İnsan dedesine ve babasına hakaret etmemeli," dedi adam. "Bunu sana hiç öğretememişim, kızım."

"Sen benim hiçbir şeyim değilsin!" diye bağırdı Duygu. "Sen sadece mide bulandırıcı ucubenin tekisin Kenan Güngör! Bunu hiçbir gerçek değiştiremez." Kenan alayla kızına bakarken Duygu adamın yeniden Cemre'ye odaklanmak üzere olduğunu fark ederek bir ses çıkarttı. "Gerçi sen bunu zaten biliyordun değil mi? Neydi ismi Handan mı? Ha, işte o sana bunu defalarca kez söylemiştir zaten." Kenan ölümcül bakışlarını kendisine sabitlediğinde zafer kazanmış gibi kıvırdı dudaklarını Duygu. Ne kolundaki ne de dudağındaki acı umrunda değildi. Tek derdi bir şekilde Cemre'nin hayatını korumaktı. "Nasıl? İstenmemek çok acıtıyor muydu baba? Bak bana, sevgilim her şeye rağmen beni seviyor. Sense zavallı bir ruh hastasından başka hiçbir şey değilsin." Adamın an ve an kararan yüzüne aldırış etmedi. "Onu öldürdün. Takıntılı olduğun kadını, ellerinle öldürdün ve o aptal yüzünden hepimizin hayatını zindan ettin!" Kenan kızının çenesini sertçe kavrayıp tısladı.