KARmAŞIK

...

Biran önce hastaneden ve beş aydır yattıgı o igranç yataktan çıkmak istiyordu.Son tahlillerin ardından durumunun iyi oldugu anlaşıldı.
Doktor ile özel konuşmak istedi,annesi meral hanım ve ablası leyla odadan çıktılar.
-Doktorbey bana ne oldu neden bu haldeyim?
-Ciddi bir trafik kazası geçirdin,araba ile uçurumdan yuvarlandın,başına aldıgın darbeler yüzünden beyninde pıhtı oluşmuştu uzun süre onun ile ugraştık ama şimdi hiç bir şeyin kalmadı. Şuan hayatta olabilmen bile bir mucizeyken dimdik ayaktasın.
-Ama ben hiçbirşey hatırlamıyorum.
-Şimdilik bunları düşünmeyin, annen ve ablan senin için çok endişelendiler,daha fazla onları bekletmeyelim.
-Peki.
-Buarada sık sık konturollere gelmelisin.
-Tamam doktorbey gelecegim.

Görüşmenin ardından eve dogru yola çıktılar. Gelene kadar etrafı seyretti, heryer çok güzel görünüyordu. Artık eve geldiler,arabadan indi eve bakmaya başladı. Bahçe agaç dalları ile doluydu, havuz boş ve evin pencereleri de gıcırdıyordu. Sanki uzun zamndır kullanılmayan bir ev gibiydi. İster istemez yadırgadı burayı, annesine ve ablasına ısınamamıstı, ama içinde onlara karşı sevgi olduğunu hissedebiliyordu. Odasına çıkmak için merdivenlere basmaya başladı, her adımında kırılacak gibi hissediyordu büyük ama bakımsız bir evdi dogrusu. Anladıgına göre annesi tembel biri idi, eve hiç bakım yaptırmayışından belliydi, yukarıya çıktığında odasını aradı ve en sonunda buldu. Odası tavan arasında geniş fakat eski eşyalarla dolu bir yerdi. Kütüphanede sıkıcık kitaplar vardı. Beren heyecanı seven biri idi ve bunları nasıl okuya bildim diye düşündü. Ardından kıyafetlerine baktı ve ilgisini hiç biri çekmedi, "bu kıyafetleri benmi aldım gercekten" diye düşündü. Bu oda beren için hiçbirşey anımsatmıyordu.