KARmAŞIK

...

Sessizce yatagına yattı, sanki sarılarak yatmayı özledigi birisi var gibiydi. Başucundaki komidine baktı,orada annesi ve ablası ile çekilmiş oldugu resim vardı.Sanki o karelerde eksik birilerin oldugunu hisseder gibi oldu,ama aklına hiçbirşey gelmiyordu.Biran kapı açıldı ve annesi meral hanım içeriye girdi.
-Kızım sana ilaçlarını getirdim hadi iç öyle yat.
-Tamam.
-İlacını içtigine göre güzelce dinlen.
-Anne!ben kaç yaşındayım.
-Otuz iki yaşındasın kızım.
-Bu zamana kadar ne yaptım peki?
-Ablan ile pastahane açtınız,orada çalışıyorsun.
-Hayatıma giren oldumu?
-Sen öyle ciddi ilişkileri pek sevmessin kızım,hayatına elbette birileri girdi ama iki gün sürmeden geri çıktılar.
-Yani sıradan bir hayatım var öylemi?
-Evet kızım sıradan bir hayatın var,hadi arık uyu.
Gözleri sulanarak uyuya kaldı.Hastanede geçirdigi gunlerin ardından rahat bir uyku geçirmeyi düşünüyordu,taki kabuslar başına gelene kadar.
Çıglıkla uyandı sabaha,ter içinde kalmıştı Leyla koşarak geldi yanına.
-Ne oldu beren ne bu halin.
-Çok korktum.Karanlıktı heryer,iplerle sandalyeye baglı birisi vardı yüzünü göremedim,"yardım et"diyordu.Benden yardım istiyodu.
-Tamam canım geçti korkma.
-Sesi çok tanıdıktı sanki bildigim birisine ait gibiydi.
-Sadece bir ruya kalk hadi pastaneye gidelim kafanıda toplarsın.
Leyla geciştirmişti Beren'i.. Ama Beren'in aklı hala o rüyada kala kaldı "ah yüzünü görseydim keşke" diye düşündü öylece. Kalkıp toparlanmaktan başka çaresi yoktu, yapması gerekeni yaptı ve hazırlanmaya başladı.