KARmAŞIK

17.Sayfa

Gözlerimizi yogun bir sabaha daha açtık, kalkıp çocuklarımın yanına gittim en sevdiğim şey onları öperek uyandirmakti. Yataklarina öpücüğü kondururkenki o gülüşleri izlemeye degerdi dogrusu. Uyandırdıktan sonra mutfaga gidip hakvaltiyi hazırladım, ensevdikleri tostlarin kokusu ile koşarak geldiler. Mutlu bir kahvaltı soframiz vardı, ama sanki yapmam gereken bir şeyi unutmuş gibiydim. Düşünceli düşünceli saçlarım ile oynamaya başladım.........
Tabi ya... Leyla.... Nasıl unuturum. Bana söylemek istediği bazı şeyler vardı. Hızlı ca yerimden kalkıp Leyla'yi aradım, defalarca aramama ragmen cevap vermedi. Hala uyuyor olabileceğini düşünerek mesaj attım;
"Leyla benim ile konuşmak istedigin bir şey vardı bu gün dışarda buluşalım mı?"
Kahvaltı bitene kadar cevap bekledim ama gelmedi. Kenan bana meraklica bakmaya başladı.
-Telefonmu bekliyorsun?
-Hayır Leyla 'dan mesaj bekliyorum ama daha gelmedi.
-Kötü bir sey mi var?
-Bilmiyorum..
-Doyduysan hadi kalkalim, zaten çocukları bırakmak için gittiğimizde konuşursunuz.
-Tamam..
Annem gile gidene kadar yerimde duramıyordum umarım Leyla bana kırılmamıştır. Arabadan iner inmez Leyla'nın yanına gitmek için pastaneye gittim. Orada Leyla yerine annem duruyordu, meraklica sordum;
-Anne Leyla nerde?
-Sabahın altısında çıktı önemli bir işi varmış, ısrarla sordum ama nereye gittiğini söylemedi.
-Tamam.. Ozaman sen bakarsın değilmi çocuklara.
-Tabiki onlar benim canlarım.
-Teşekkur ederim anne zaten az kaldı büyük iki yıl sonra okula başlıyor küçügude kreş e verecegiz.
-Bunları takma kızım sen.
Annem sertti otoriterdi ama bana kiyamazdi. Babamdan sonra bize hem baba hem anne oldu. Bizi hiç yalnız bırakmadı. O benim için herşey..
-Beren işe geç kaliyoruz hadi gidelim.
-Tamam canım.
İşyerine gidip müdür ile konuştuk ve Ercan ile görüşmemiz için bize yardım etti. Artık herşey dahada kolay olacaktı sezgilerime güvenerek bu işi halledecegime inanıyordum. Oradan ayrılıp karakola gittik, bize kaldığı nezarethaneyi gösterdiler ve oraya dogru yavaş adımlar ile ilerlemeye başladık. Oraya geldigimizde ise aglamaktan gözleri kızarmış bir adam gördük.
-Ercan sizmisiniz?
-Evet benim.
-Karınızın cinayeti hakkında görüşmeye geldik.
-Görüşülecek bir durum yok.
-Neden?
-Çünkü biraz dan yaptığım cinayeti itiraf etmeye gidicem