KARmAŞIK

...

Karşısındaki kişi onun geçmişiydi.Bedir'e uzun uzun baktı,hiçbir şey hatırlamasada sevinçliydi.Yemege oturdular ve uzun sohbet ettiler.Okul anıları dinlemeye degecek şekilde güzeldi.O akşamın ardından sık sık görüşmeye başladılar.Beren onun yanında kendini iyi hissediyordu.Bedir'in aklında Beren'i mutlu edecek bir yer vardı.
-Beren seni bir yere götürecegim.
-Nereye?
-Beraber okudugumuz liseye.
-Gerçektenmi?
-Evet hadi gel gidelim.
Beraber okula gittiler,oturdugu sıraları,vakit geçirdigi bahceyi gördü.İşte burası ona gerçekten tanıdık geliyordu.Annesinin anlattıkları için hiç böyle düşünmemişti.Sanki onlar sahte, sadece borası gerçekti.Sevinç içinde Bedir'in gözlerine baktı,sormak istediklerini sordu.
-Bedir benim hayatım sizin anlattıklarınızdanmı ibaret?
-Evet senin hayatın bunlar.
-Peki bilmedigim birşey varmı?
-Aslında bilmedigin bir şey daha var.
-Nedir o?
-Benim sana aşık olmam.
-Sen bana!!
-Evet ama sana hiç söylememiştim.
-Neden söylemedin?
-Beni sevmeyecegini düşündüm.
-Sen çok iyi birisisin,ama sanki içimde beni çagıran farklıbir ses var.Eger o ses susarsa seni seviyor olucam.
Bedir yakşıklıydı hemde çok iyi birisiydi,ama Berenin içindeki ses hiç susmuyordu,belkide susmayacaktı.Sesin kime ait oldugunu bilmesede içini ısıtıyordu,güven veriyordu.Herzaman içindeki o sesi dinledi taki ümidini yitirene kadar.