AY IŞIĞI

26.Bölüm

son bölümün üzeerinden aylaar geçti farkındayım ama bazı sebeplerden dolayı yazamadım. şimdi diyeceksiniz bu kadar zaman sonra yayınlıyorsun ve sadece bu kadarcık mı bölüm yazıyorsun diye haklısınız ama bu bölüm hikayenin geçiş bölümü gibi bir şey. asıl olaylar aslında bundan sonra ortaya çıkacak. okullar açılıyor o yüzden yeni bölümü yazmak için elimden geleni yapacağım ama yazamazsam da kusura bakmayın lütfen.

bir de son bir şey lütfen bu soruma cevap verin: AY IŞIĞI TEK BİR HİKAYE OLARAK MI DEVAM ETMELİ YOKSA AY IŞIĞI 2 OLMALI MI??

Elimdeki jilete bakarken kaçıncı defa gözlerimi kapatıp açtığımı bilmiyordum ama artık bir karar vermem gerekiyordu. Milyonuncu defa jileti fırlattığımda ne yaptığımın farkına vardım. Sonunda. Ne yapıyordum ben? Ne yaptığımı sanıyordum? Bu böyle olmazdı. En azından şimdi olmazdı. Beni gerçekten seven bu kadar insana bunu yapacak kadar çaresiz değildim ben. Telefonum üçüncü kez çaldığında ayağa kalkıp arayana baktım. Reddete bastıktan sonra zil çaldı. Anlaşılan bugünkü Güvenden saklanma planım buraya kadardı. Okulda çok fazla konuşmadan günü tamamlayabilmiştim ki bu oldukça zordu. Şansım vardı ki son sınavların olduğu hafta başlayacak diye herkes şimdiden çalışmaya başlamıştı da Güven bunu sorun etmemişti. Yatağımın üzerine bırakılan ürkütücü notu bulmamın üzerinden bir ay geçmişti ve Güvenden olabildiğince uzak duruyordum. Hala üçüncü seçeneği elemek için sebepler aramama rağmen tedaviyi de kabul etmemiştim henüz.

Aşağı inip oflayarak kapıyı açtım ve geri çekildim. Güven bana bakarak içeri girince kapıyı kapattım. Annem işe gitmişti ve babam da işinden dolay şehir dışına çıkmıştı. En az üç gün daha ortalarda yoktu. Annem de zaten bu sıralar nedense çok fazla çalışıyordu ve bu beni rahatsız etmeye başlamıştı. Sonuçta evde tek başıma kalmamam gerekiyordu. En azından ben öyle düşünüyordum ama bunun hastalığımla bir ilgisi yoktu. Son bir haftada her gece düzenli olarak gizli numaradan arayan korkutucu kişilikle alakalıydı ama bunu tabi ki kimse bilmiyordu.

- Daha ne kadar benden kaçmayı planlıyorsun?

Kanepeye oturup ayaklarını sehpaya uzattı ve kollarını kanepe koluna uzattı. Karşısına geçip oturacakken kolumdan tuttu ve beni kucağına çekti.

- Beni çok fazla arka planda bıraktığını fark ettim ve bu beni rahatsız etmeye başladı. Neler oluyor?

Bu soruyu sormayı bayadır beklediğine emindim ve bunun için cevabım hazırdı.

- Sadece sınavlarım şu an benim için önemli. Okul senin ne kadar umurunda bilemiyorum Güven bey, ama benim baya umurumda." Derke kucağından kalkmıştım. O da beni orada daha fazla tutmak için çabalamadı. Çünkü bir kere bunu yaptığında ben kalkmak için debelenince aniden bırakmıştı ve neredeyse kucağından yere düşecektim. Ardından şaşkın bir şekilde bana bakarak "Bir daha bunu yapma. Sonrakinde kendime hakim olacağımı sanmıyorum." Demişti. Bunun ne anlama geldiğini ilk önce anlamamıştım ama oturduğu yerde rahatsızca kıpırdanınca fark etmiştim. Utançtan baştan aşağı kızarmıştım. O yüzden bu sefer ilk seferde bırakması benim de işime gelmişti.

- Senin bu kadar inek bir kız olduğunu söylediğinde Çınar'a inanmamıştım ama görüyorum ki haklıymış.

- Çınar'la benim hakkımda mı konuşuyorsun?" derken heyecanlanmıştım. Güven'in benimle ilgili kuzeniyle ya da herhangi birisiyle konuşmuş olması beni fazlasıyla mutlu etmişti. Kendimi özel hissettim.

- Gerçekten o cümlenin içinden dikkatini çeken kısım sadece Çınar'la senin hakkında konuştuğumuz mu oldu?" Gözlerini açmış şaşkınca başını sallıyordu. Gülümseyerek başımı salladım. Kağıdı yatağımın üzerinde bulduğumdan beri Güven'e bunu söylemeyi düşünüyordum ama her seferinde sanki hissetmiş gibi Orkun ortaya çıkıyordu. Ve ne yapıp edip kararımdan vazgeçiriyordu. Hatta öyle konuşmalar yapmışlığı vardı ki o zaman da Güven'den ayrılmanın bile en doğrusunu olacağını düşünüyordum. Söyledikleri, kurduğu cümleler o kadar derinden etkiliyordu ki. Ama tabii bu etki çok kısa süreliydi çünkü hiçbir güç beni Güven'den ayıramazdı. Tabi bu güç, Güven'in kendisi olmadığı sürece.