He is my brother?! (N.H) *1

16

100 votes behaald! En bijna 1K lezers!

Victoria

Louis blijft even stil, maar begint dan te praten.

'Luister, ik weet echt dat het niet kan. Maar ik kan niet stoppen dat ik verliefd op je ben. Je blijft in mijn hart. Je gezicht blijft in mijn gedachten, wanneer je lacht. Je lach vult steeds mijn oren en laat me glimlachen van geluk. Ik kan dit niet tegenhouden! Het is gewoon een gevoel. Maar ik weet wel dat jij er nog niet klaar voor bent, en misschien wel nooit zal zijn. Maar ik zal op je wachten, tot je mij dezelfde liefde kan geven, als ik aan jou geef.'

Hij staat op en loopt weg, mij verward achterlatend. Zijn woorden hebben wel indruk op me gemaakt, maar alsnog: het kan niet. Ik wil hem wel een kans geven, maar ik weet niet hoe Niall zal reageren.

Na een lange tijd twijfelen, sta ik op en loop ik langzaam naar beneden. Ik loop de keuken in en pak een paar repen chocolade, die ik meeneem naar boven.

Chocolade is mijn redding op dit moment. Het helpt me verdriet, en pijn weg te nemen. De pijn van de ongesteldheid, maar ook de pijn in mijn hart.

De pijn die Bram heeft achtergelaten.

Ik ben nog steeds niet over hem heen. Hij blijft in mijn gedachten rondspoken. Net zoals ik bij Louis.

Ik zucht en laat me op bed vallen. Hoe kan het zo moeilijk zijn?!

Na een tijdje is de chocolade op en besluit ik maar even te joggen, om zo even nergens aan te denken en mijn verwarring eruit te rennen.

Ik kleedt me om in een joggingsbroek en hemdje en pak mijn oordopjes. Ik zeg tegen de jongens dat ik ga joggen en ze wensen me succes. Daarna loop ik de deur uit en begin te rennen.

Een paar straten verder sluit ik mijn ogen even.

Wat ik bij nader inzien beter niet had kunnen doen, want ik knal in volle vaart tegen iemand op en schuif over het asfalt heen.

'Au!' roep ik verschrikt uit en ik grijp naar mijn bloedende knie.

'Sorry, gaat het?' Ik schrik op en zie een jongen voor me staan. De jongen lijkt van mijn leeftijd en heeft bruin haar en groene ogen. Zijn ogen kijken me bezorgd en schuldig aan, maar ergens zie ik een vriendelijk randje.

'J-ja. Het gaat wel.' breng in stotterend uit.

'Kan je staan?' Ik haal mijn schouders op.

'Ik kan het proberen...' De jongen steekt zijn hand naar me uit en ik pak hem dankbaar aan. Hij trekt me overeind en meteen zak ik door mijn benen. 'Au!' De jongen vangt me behendig op en houdt me vervolgens stevig vast.

'Gaat het?' Ik schudt mijn hoofd.

'Nee, ik kan niet goed staan. Hoe denk je dat het gaat?!' breng ik geïrriteerd uit.

'Sorry. Mijn moeder is arts. Ik kan je wel naar haar toebrengen?' Ik knik langzaam en de jongen tilt me op. Even later zet hij me in een auto en klikt hij mijn gordel vast. Hij doet de deur dicht en loopt om de auto heen. Hij stapt aan de andere kant in en start de auto.

'Weet je nog hoe je heet?' vraagt hij bezorgd. Ik knik.

'Victoria Horan. En wie ben jij?'

'Stephan Stone.' Hij kijkt weer richting de weg. 'Toch jammer. Ik had je liever leren kennen onder andere omstandigheden.' Ik grinnik.

'Ik jou ook.' Hij kijkt me weer aan.

'Moet je niet je ouders ofzo opbellen?' Ik haal mijn schouders op.

'Mijn moeder zit in Ierland, dus daar heb ik niet veel aan. Ik ben hier met mijn broer en zijn vrienden.' Ik pak mijn mobiel en zoek het nummer van Niall.

Ik druk op bellen en hoor de telefoon overgaan.

'Met Niall Horan?'

'Hey, Niall. Uhm... Ik ben gevallen en ben nu op weg naar het ziekenhuis.'

'Wat?! We komen er aan!'

'Thanks, Niall.'

'No problem, sis. We zijn er over een kwartier.'

'Oke.' Hij hangt op en ik zie het ziekenhuis verschijnen. Steven parkeert de auto en tilt me even later weer uit de auto.

'Mam!' roept hij, als hij met mij in zijn armen naar binnen rent. Een vrouw met bruine haren, die in een staart gebonden zijn en groen/blauwe ogen kijkt op.

'Stephan? Wat is er gebeurd?' Ze komt naar ons toegerend en gebaart dat we haar moeten volgen.

'Ze was aan het hardlopen en we letten allebei niet op. Ze schoof over het asfalt en kan niet zelf staan.' We lopen een kamer in en Stephan legt me op het bed neer.

'Ik laat haar door de röntgenscan heen gaan. Blijf jij hier maar wachten. We zijn over 10 minuten terug.' Ze richt zich tot mij. 'Hoe heet je?'

'Victoria Horan.'

'Leeftijd?'

'18.'

'Familie?'

'Niall Horan en Maura Gallagher.'