He is my brother?! (N.H) *1

4

Vicki/Victoria

Om 20.05 staan we al op het vliegveld.

Ja, we. Mijn ouders, Steven en Sophia gaan mee naar Ierland. Ze gaan daar eerst een nachtje in een hotel slapen en vertrekken morgen weer naar Nederland.

Bram belt me nog steeds. Maar berichten sturen kan hij niet meer, omdat ik hem heb geblokeerd.

'Waarom hebben mijn echte ouders me eigenlijk weggedaan?' vraag ik stilletjes.

'Ze hadden het te druk met de opvoeding van Niall en Greg. Vooral met die van Niall. Niall was in zijn jeugd echt heel druk.'

Nu nog steeds.

'Weten ze wel dat we komen?' Mijn "vader" knikt.

'We hebben altijd wel contact gehouden met elkaar. Ze staan rond half 12 op het vliegveld te wachten.' Ik knik en laat me ploffen op een bankje. Ik kijk om me heen.

Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik op een vliegveld ben.

Niall

'Niall?!' hoor ik mijn moeder naar boven roepen. Snel ren ik naar beneden.

'Ja?' vraag ik zodra ik voor haar sta.

'Ga je zo mee naar het vliegveld?' ik frons.

'Ga je weg?' Ze schudt lachend haar hoofd.

'Nee, sweetheart. Ik moet wat mensen ophalen.' Ik knik begrijpend.

'Ja, is goed. Ik ga mee.' Ik pak mijn jas van de kapstok en loop samen met mijn moeder naar haar auto.

-

Om half 12 staan we op het vliegveld, en de landing is ingezet.

Een poosje later komen de eerste mensen al naar buiten. Ik scan de personen af, om te zien wie er voor mijn moeder naar Ierland is gevlogen.

Maar ik zie geen bekende gezichten.

Opeens begint mijn moeder te roepen: 'John, Cindy, hier!' Een best groot gezin komt naar ons toe, bestaande uit 2 ouders, 2 dochters en een zoon.

Één van de dochters kijkt me met grote ogen aan, waaraan ik kan zien dat ze een Directioner is.

Niet weer zo'n een.

Mijn moeder feliciteert haar, en ik besluit hetzelfde te doen. Ik stap op haar af en steek mijn hand naar haar uit.

'Happy birthday!' Ze grinnikt zachtjes en zegt een bedankje terug.

'Zullen we dan maar gaan?' stelt mijn moeder voor. Iedereen stemt in, maar dan herriner ik me iets.

'Mam, de auto heeft maar 5 plekken, en we zijn met 7 mensen.' Ze kijkt even denkend om haar heen.

'Geen probleem, toch? Het is toch dichtbij. Dat kleine stukje kan Victoria wel bij jou op schoot, en Sophia bij Steven.'

Het hoofd van het meisje schiet omhoog, en haar blik kruist met die van mij. Ik slik.

Ze heeft bijna dezelfde ogen als mij.

We lopen naar de auto en het meisje, dat blijkbaar Victoria heet, kruipt bij me op schoot.

We rijden naar ons huis, en onderweg is het stil. Eigenlijk ongemakkelijk stil.