He is my brother?! (N.H) *1

33

Victoria

'Uhm? Bram? Too close', zeg ik ongemakkelijk. Bram kucht kort en zet een stap naar achteren.

'Juist. Uhm... sorry.' Ik glimlach zwak naar hem en hij kijkt weg.

'Zullen we dan maar eerst de afwas doen?' Bram knikt. Ik draai de warme kraan aan en pak de afwasmiddel. 'Waar is de afwasborstel?'

Bram rommelt wat in de kastjes onder het aanrecht en geeft me een afwasborstel.

'Thanks.' Ik pak het eerste bord en druk hem onder water. 'Hoelang staat deze stapel er al?'

'Sinds vrijdag. 5 dagen dus.' Mijn mond zakt open. '5 dagen geleden zijn mijn ouders verongelukt.' Het laatste zegt hij zacht en er rolt een traan over zijn wang heen.

'Oh... Sorry.' Bram glimlacht zwak.

'Is niet erg.' Ik knik langzaam.

'Hoe zijn ze verongelukt?' vraag ik zacht aan hem. Hij slikt en droogt het inmiddels schone bord af.

'Z-ze hadden ruzie en toen stuurde de auto naar de linker weghelft. En toen kwam er opeens een vrachtwagen die op ons inreed. De auto tolde in het rond en toen kwamen we in een sloot terecht. Ik kon nog net op tijd Kyra en Esmee uit de auto trekken, maar het was al te laat voor mijn ouders.' Meerdere tranen rollen over zijn wangen en ik geef hem een knuffel.

'Je was erbij... Wat moet dat erg zijn geweest voor je!' Bram slaat zijn armen stevig om me heen.

'Het is nog erger voor Esmee. Die moet opgroeien zonder ouders.' Ik laat Bram los en kijk hem indringend aan.

'Je moet niet alleen denken aan Esmee. Ook aan jezelf en aan Kyra. Jullie moeten elkaar steunen. Jullie hebben elkaar hard nodig in deze tijd.' Bram schudt zijn hoofd.

'Ik heb jou nodig. Jij begrijpt mij als geen ander. Je weet hoe ik me voel nu. Je weet hoe erg ik dit verlies ervaar. Je weet hoe erg ik van mijn ouders hield.' Er breekt iets in me. Dit klonk zo oprecht.

'Waarom zoende je met Kimberly?' vraag ik zacht. Ik kijk naar de afwas in mijn handen om me daar op te focussen.

'Ik weet dat je me toch niet geloofd, maar het is de waarheid. Ik moest alleen scheermesjes halen bij de kruidvat en toen zag ik Kimberly. We gingen praten en toen drukte ze haar lippen op de mijne. Ik probeerde haar weg te duwen maar ze hield me stevig vast. Toen jij me een klap gaf en me een vuile klootzak noemde, waarna je wegrende, zei ze: "Net goed. Waar waren we gebleven, schat?" Ze was erop uit om jou pijn te doen, dat weet ik zeker! Ik heb haar een klap gegeven en ben toen weggelopen, achter jou aan. Maar je fietste al weg.' Ik zie aan hem dat hij het meent. 'Ik had je nooit pijn willen doen. Please, vergeef het me?!'

'Ik geloof je, Bram. Maar ik weet niet of ik je kan vergeven, ook al heb je niks gedaan. Toch drukten jouw lippen ook op de hare. Vergeven zal heel misschien lukken, maar vergeten zal ik nooit.' Bram knikt langzaam en zet het laatste bord in de kast.

Ik laat het water weglopen en droog mijn handen af.