He is my brother?! (N.H) *1

19

Victoria

Vermoeid laat ik me vallen op de bank in het busje van de jongens. Het is nu iets van 1.00 uur 's nachts en iedereen is moe van het concert.

Liam gaat achter het stuur zitten en we rijden weg van het stadion. Niall ploft naast me neer en ik leg mijn hoofd op zijn schoot. Zijn hand gaat langzaam door mijn haar en ik sluit tevreden mijn ogen.

'Niet in slaap vallen, hé, zussie?' grinnikt hij en ik open mijn ogen weer. Ik rol met mijn ogen en schudt mijn hoofd, waarna ik mijn ogen weer sluit.

-

'Vic, wake up', zegt een stem naast me en ik word door elkaar geschudt. Lichtelijk geïrriteerd open ik mijn ogen en kijk in het lachende gezicht van Niall.

Ik kom overeind en haal een hand door mijn haren. 'Hoelaat is het?' vraag ik vermoeid als ik om me heen kijk. We zitten nog in het busje en het is donker buiten, behalve het licht dat van het huis afkomt.

'Rond half 2, denk ik', zegt hij, terwijl hij zijn schouders ophaalt. Ik knik en sta op. Niall volgt mijn voorbeeld en loopt achter me aan.

Die krukken vragen veel energie, iets wat ik op dit moment niet heb. Het is laat en ik ben moe. Ik loop naar de woonkamer en val vermoeid op de bank. Opgelucht sluit ik mijn ogen en hoor de jongens grinniken.

'Kop dicht. Ik ben moe en wil slapen', mompel ik. Ik open mijn ogen en kijk ze één voor een aan.

'Zal ik je naar boven brengen?' stelt Niall voor. Ik knik en Niall tilt me voorzichtig op.

'Lukt dat, Niall?' vraagt Louis bezorgd. Niall draait zich om en kijkt Louis fronsend aan.

'Vic is niet zo zwaar.' Niall loopt met mij in zijn armen naar boven en legt me uiteindelijk in mijn bed. 'Ga maar slapen.'

Ik knik en sluit langzaam mijn ogen.

Back home! Gelukkig.

Ik was twee dagen in het ziekenhuis, om mijn been. Het blijkt dus dat ik trombose heb.

Allemaal heel kut natuurlijk. Vooral als je weet hoeveel medicijnen ik moet slikken en hoeveel pijn ik heb.

Ik moet nu 2×4 daags paracetamol. 3x antibiotica. Trombose-pilletjes (op dit moment twee op een dag, maar dat kan nog veranderen. Het ligt eraan hoe mijn bloed is) en een trombose-prik, die ik zelf moet spuiten. Verder zo'n stomme zwachtel om mijn been en over een poosje gewoon nog een kous.

Gedoe.

Maar goed, jullie zullen vast wel begrijpen dat ik door al die medicatie en shit best vermoeid ben, en niet veel zin in schrijven zal hebben. Daarom kan je slow updates en kleine hoofdstukken verwachten. Misschien ook niet helemaal goede Nederlandse zinnen in een hoofdstuk, want dat is om de een of andere vage reden ook opeens slecht geworden :|

Nou ja,dit was mijn verhaal.

Love you all xxx wondergirl101

P.s. nog bedankt voor de beterschapswensen en ook alvast bedankt voor degenen die hierna nog zullen volgen.