Kör Gelin. 1. (Zor Evlilik Serisi 2)

♡7♡

Karanlıktı. Yıllarca karanlık sonsuz bir karanlık. Ucu gözükmeyen bir karanlık. Dizlerini kendine çekti. Ellerini üstünde bağladı. Sonra konuştu acı kokan nefesi ile. ''Korkuyorum. Ben hala karanlıktan korkuyorum.'' genç adamın kaya gibi kalbi ufalmaya başladı. ''Acıyor kalbim, bedenim, ruhum her yerim acıyor. '' Ardı arkası kesilmeyen bir gözyaşı daha aktı yanağına. Kafasını kaldırdı ve görmediği tavana baktı. ''Bazen hala nasıl bu karanlığa dayanıyorum bilmiyorum. '' Burukça , hafifçe gülümsedi. ''Hep kör olmaktan korkan bir çocuktum. 12.ci yaşımın 2.ci ayında kör oldum. Sonrası zaten hep karanlık. '' Kapının arkasından çaresizce dinledi kadını adam.

''Hep bu karanlıktan kurtulmak istedim. Ve ben sadece istedim.. ''

Hıçkırık koptu boğazından. Alt dudağını dişledi. ''Ben senden özür dilerim. '' Diye fısıldadı kadın. ''Ben çok özür dilerim. Seni kendime mahkum ettiğim için. ''

Kapattı gözlerini genç adam ve o an bir damla gözyaşı düştü. Ağlıyordu. Hadin Bulut kadın için ağlıyordu. Ama bunu kimse bilmeyecekti. Acı ile attı kalbi acı ile soludu. Kulakları duymak istemedi fakat duymuştu. Genç kadın son sözlerini söylemiş ve adamın vicdanına yol açmıştı. Daha sonra ise hayatında onsuzluğa.

''Ve ben artık senin karın değilim. Boş ol, boş ol, boş ol. ''

Ve dini nikah bozuldu!

Kapının arkasındaki adam gözlerini açtı. Boş ol mu? Bunu yapamazdı. Evet genç adam istiyordu fakat bunu bu geceden sonra ona yapamazdı. Ayağa kalktı ve kapıya vurdu.

''Kapıyı aç lütfen. ''

Neyse ki direnmeden açtı kadın kapıyı. Hadin ona baktı. Kızaran burnu ve gözleri o kadar güzeldi ki. Sırf bu tabloyu görmek için bile ağlatırdı genç kadını.

''Sen boşanamazsın benden.'' Genç adam konuştu.

''Ancak ben senden boşanabilirim. ''

Acı ile güldü genç kadın. Ardından konuştu. ''Madem öyle. O halde sen kendin boşayacaksın beni. '' dedi. Nitekim dediği de oldu.

~~~~

Kaç ay geçmişti aradan. Tahminen 2 ay. Evet tam 2 ay. Genç kadın kışın getirdiği soğuk havaya nazaran üstünde askılı ve altında şort ile odasında oturuyordu. Leyla annesi ile bu evde yalnız olmanın avantajıydı.

Mutlu o gece tüm bağlarını kopardı adamla. Resmi nikah yerli yerinde dursada dini nikah bozulmuştu. En azından mutlu öyle biliyordu. Bu yüzden Mutlu o evde kalmamıştı. Hadin'in kiraladığı bir evde yaşıyordu. O evden gittiği günden beri de Hadin'le hiç yan yana gelmemişti. Halinden memnundu Mutlu. En azından artık çevresinde onu kocası ve gözleri ile eleştirecek kimse yoktu. Ve adı gibi Mutluydu Mutlu Bulut.

~~~~

Odasında oturmuş 2 ay öncesini düşünüyordu. Sırf kadın istedi diye Hadin kendisi boşadı. Ama sahte bir boşanma. Çünkü bu evlilik olurken kesinlikle ama kesinlikle boşanmak kavramına yer yoktu. Bu yüzden genç adam kadına göstermelik bir boşanma yapmıştı. Kapı çalınca ''Gel. '' dedi yorgun bir sesle. Açılan kapı ile içeri giren kadını gördüğünde şok olmuştu. Ne işi vardı bu lanet kadının burada. Sinirle yerinden kalktı ve ona doğru gelen kadına hızla ilerledi. Yanında durduğu gibi kolunu yakalamış ve ''Ne işin var lan burada.!'' diye kükremişti.

Kadın korkusuz bakışlarını adama dikti. Demek evlenmişti gerçekten. Acıyan kalbini görmezden gelerek soğuk bir sesle konuştu.

''Tebrik etmeye geldim.''

Hadin tuttuğu kolu sıktı.

''Buket hemen defol! ''

Alayla güldü genç kadın. Kolunu kurtardı ve kanepelere ilerledi. Düşünmeden oturdu.