Kör Gelin. 1. (Zor Evlilik Serisi 2)

♡25♡

Uyandığında yanında yatan kızına baktı. Nasıl buraya gelmişti ki? Hadin.. Aklına Hadin'in gelmesi üzerine hızla yerinden doğrulmuş ve hızla aşağıya inmişti. Gözleri hızla evin içinde gezinirken Hadin'in gittiğini görmüştü. Neden bilinmez ama bu onu üzmüştü. Belki de hiç gitmesin istiyordu. Hep kalsın. Belki de eskisi gibi.... Hızla bu düşünceyi kafasından atmıştı. Eskisi gibi olmak zordu. Zaten eskiden de güzel birşeyler yoktu ki! Kanepeye oturdu. Başını başlığa dayadı. Gözlerini kapattı. Yorgundu. Yeni uyanmasına rağmen yorgun.

Kapının açılması ile beraber kafasını yavaş bir şekilde kaldırmış ve gelene bakmıştı. Kerem.. Yorgundu oda. Bunun gözlerinden anlamıştı.

''Hoşgeldin. '' dedi kısık bir sesle.

''Hoşbuldum.'' dedi.

Oda Mutlu'nun yanına oturdu.

''Gece gelmediğim için özür dilerim. '' dedi.

Gülümseyen Mutlu ''Sorun yok. Keyfine bak. '' dedi.

Bakışlarını Mutlu'ya çeviren Kerem ''Bugün beraber şirkete gideceğiz. '' dedi.

Şaşkınlıkla Kerem'e baktı. Şirkete mi gelecekti. ?

''Saçmalama.. '' dedi.

''Saçmalamıyorum. Hadin zaten öğrendi. Bu yüzden sorun yok. Hazırlan ben de bir duş alıp aşağıya ineceğim ve evden çıkacağız. Unutmadan. Hayal'i de hazırla. Kızım da gelecek. '' diyerek göz kırpıp yukarı çıktı.

Bastıra bastıra kızım demişti. Buna kızmıyordu Mutlu. Çünkü Kerem'in onu ne kadar sevdiğini biliyordu. Oda yerinden kalkıp yavaş adımlar ile odasına doğru çıktı. Ne olacaksa olacaktı. Umursamamaya çalıştı.

~~~~

Bakışları yerde bir şekilde koluna girdiği adamı takip ediyordu. Bilinmez bir neden den dolayı utanıyordu. Asansöre bindiklerin de Kerem bakışlarını Mutlu'ya çevirdi. Neden böyle üzgündü ki.

''Neyin var Mutlu? '' sordu.

Bakışlarını ona çevirdi. Gözlerinin dolmaması için kendini sıkarak ''Sadece korkuyorum. '' dedi.

Tek eliyle Mutlu'yu kendine çeken Kerem ''Korkma. '' dedi. ''Eğer korkarsan hiç bir şey yolunda gitmez. '' dedi ardından alnından öptü.

Bir elini kızının beline diğer elini de Kerem'in beline attı. Bu adam ona iyi geliyordu. Bazen aklından keşke Kerem ile evlenseymişim diye geçmiyor değil. Sonra hemen düşünceden vaz geçiyordu.

Asansör durduğunda sakince inmiş ve odaya doğru ilerlemişlerdi. Odaya girdiklerinde kimsenin olmadığını görmüşlerdi. Bu onları rahatlatırken Mutlu sandalyesine oturmuş ve Kerem de onun karşısına oturmuştu. Sessizce sadece bir birlerine bakıyorlardı. Ne konuşacaklarını şaşırmış sadece birbirlerini izliyorlardı. Sadece küçük kızın ortamda ki sesi vardı. Oda olmasaydı. Bu düşünce ile beraber gözlerini kızına çevirmiş ve şefkatle bakmıştı. Nasılda seviyordu onu.

Mutlu'nun bakışlarını gören Kerem de şefkatle onu izlemişti. Ne güzel bir kadındı ki bu böyle. Ne koca yürekli bir kadındı. Nasıl katlanmıştı onca şeye. Düşünüyordu da ellerini kırmak istiyordu. Zamanında bu kadına vurduğu ellerini kırmak istiyordu. Pişmandı. Hala. Ve emindi ki bu pişmanlık mezara kadar gidecekti. Bu kadının gözlerine her bakışında boğazına bir el sarılıyor ve onu boğuyordu. Gözleri dolmuştu. Bu yüzden başına geriye çevirdi. Biliyordu ki çoğu gece vicdan azabı yüzünden ağlamıştı. Çoğu defa Mutlu'yu uyurken izlemiş ve özür dilemişti. Oda biliyordu bütün bunların suçlusu amcası olacak şerefsizdi. Eğer o zamanlar Kerem'i annesi ile tehdit etmeseydi bugün bunlar olmayacaktı. Daha 7 yaşındayken annesi ve babası ayrılmıştı. Bu yüzdendir ki babası annesini umursamaz ve ona bakmazdı. Kerem bu yaşına kadar annesine bakmış ve bugünlere gelmişti. Keşke diyordu gitseydi de bunlara sebep olmasaydı. Bu kadının canını yakacağına gitseydi. Amcasından ve babasından nefret ediyor.