Kör Gelin. 1. (Zor Evlilik Serisi 2)

♡28♡

Başını göğsüne koyduğu adamı özlemişti. Artık biliyordu ki oda onu seviyordu. Bunu o şirkette o adamın ateş ettiği anda anlamıştı. Geç kalmıştı ama anlamıştı. Fakat yine de Mutlu ona ödetecekti yaşanılan kötü hatıraları. Saat öğlene doğru geliyordu. Dün geceden beri oldukça mutluydular. Henüz evli olmasalar bile tam bir evli çift gibiydiler.

''Özlemişim.. '' diye mırıldandı genç adam.

Mutlu gülümserken ''Bende. '' dedi. Saçlarının üstünü öpen adam oldukça keyifliydi. Sonunda Mutlu onu affetmişti. Daha de isteyebilirdi ki. Doğrulup kalkarken kızının düşmemesi için oldukça dikkatli davrandı.

''Neden kalktın? '' bir anda kalkmasına şaşırmıştı.

''Doktora sormam bir kaç soru var. Geleceğim. Daha iyisin demi? ''

Olumlu anlamda kafasını sallayan kadın ile beraber hadin odadan çıkmıştı.

~~~~

1 hafta sonra. .

Eski evlerinin önüne gelmeleri onu şaşırtmıştı. Ne işleri vardı ki burada. Şaşkınlıkla Hadin'e baktı. Hadin gülümseyerek ona bakıyordu. ''Burada ne işimiz var? '' dedi. Kızıyla beraber arabadan dikkatle inen Mutlu çevresi değişmiş eve baktı. Aklına gelen fikir ile beraber hızla tekrar bakışlarını Hadin'e çevirmiş ve sorarcasına bakmıştı.

''Şey yoksa biz tekrar.. '' devamını getiremedi. Belki utandı belki acıdı belki de korktu..

Mutlu'nun yanına gelen hadin boşta ki elini tutmuş ve ''Yeni Bir hayata başlamak herkesin hakkı. Bu yüzden eski evimiz de tekrar biz olacağız. Mutlu ve Hadin Bulut. '' dedi. Gözleri dolan Mutlu ''Ben..Ben bilmiyorum. Yani hemen böyle başlamak. '' Hadin hızla sözünü kesti. ''Allah'ın hakkı üçtür hatun. '' demiş ve gülümsemişti. Bu sıralar ne çok hatun kelimesini duyuyordu.

''Başlayalım. Hayal ile sen ile yeni bir hayata başlayalım. '' dedi ve Hadin ile beraber eve doğru ilerledi. Kapıya geldiklerinde Hadin anahtar ile açmak yerine Zile basmıştı. Bu tuhafına gitsede ses çıkarmadı. Mutlaka bir bildiği vardır diye düşündü. Çok geçmeden açılan kapı ile beraber Mutlu'nun gözüne çarpan surat buz kesilmesini sağladı. Uzun zaman olmuştu. Özlemle bakışlarını yaşlı kadının yüzünde gezdirdi, Onu şimdiye kadar canlı görmese bile fotoğraflarda Hadin ona göstermişti ve o anında tanımıştı.. Kızını Hadin'e verirken ağlayan gözler ile kadına bakmış ve ''Annem.. '' demişti. Özlemişti. Ama unutmuştu da. Sımsıkı sarıldı. 2 yılın acısını çıkartmak ister gibi sımsıkı sarıldı.

''Kızım.. '' dedi tıpkı onun gibi ağlayan kadın. Oda özlemişti. Hemde çok. İki yıl boyunca Mutlu sürekli aklındaydı. Ona birşey olmaması için sürekli dua etmişti. Özlemle kokladı genç kadını. Ne çok olmuştu onu görmeyeli. En son bu evden zorla çıkışını izlemişti. Sonra kendi gidişini. Fakat Hadin onu bulmuş ve tekrar getirmişti.

''İyi sin değil mi? '' sordu Mutlu'yu kendinden ayırıp yüzünü avuçları arasına alarak. İkisinin de ağlamaktan yüzü ıslak olmuştu. Mutlu sonunda Leyla hanımı görmüştü. Nihayet o yüzünü görmüştü. Sevgiyle baktı.

''İyiyim anne sen? '' dedi.

''Bende iyiyim kızım. Hadi içeri geç. '' demiş ve Hadin'i unutmuştu. İki kadının arkasından kızı ile beraber içeri giren Hadin kucağında ki kızına bakarak mırıldandı. ''İşte böyle de unutuyorlar babayı. Sende bu iki kadın gibi olursan hiç büyüme küçük hanım. '' demişti.

Kızına o kadar dalmıştı ki genç adamın kucağında ki küçük bebeği fark etmemişti. Fakat Hadin ayakta dikilip onlara üstten bakarken nihayet fark etmiş ve heyecanla ayağa kalkıp ''Bu..Bu bebek senin mi kızım? '' bebeği dikkatle kucağına almıştı. ''Benim. '' demişti lakin Hadin düzeltmişti. ''Beraber yaptık. Bu yüzden ikimizin. '' demişti. Sırıtırken kızaran Mutlu'ya baktı.