De jacht op de Jager

Hoofdstuk 23

'Wat eten we?' vraag ik aan Will. Wat best een stomme vraag is aangezien hij net een hertje heeft neergeschoten.
'Wat denk je zelf?' Will kijkt me aan alsof ik dom ben.
'Hert?'
'Wauw, in één keer goed. Wat knap!' het sarcasme druipt ervan af. Will pakt zijn bord en zet het op tafel. Ik pak het mijne en plof tegenover hem neer.

'Oké, even serieus!' zegt Will tussen twee happen door. Hij kijkt er erg serieus bij dus ik probeer uit alle macht mijn bijdehante mond dicht te houden.
'Ik heb een soort trainingsschema opgesteld voor de komende maanden.
Goed luisteren anders vergeet je het.' hij kijkt me streng aan en ik knik maar wat. Ondertussen eet ik met smaak mijn eten op. Hertenbiefstuk is inderdaad lekker.
'Goed, morgen gaan we 's ochtends vroeg eerst hardlopen en dat doen we elke ochtend.' ik zucht diep. Daar gaan we weer...
'Daarna ga je weer douchen enzo. En dan ga ik je leren boogschieten en met messen vechten. 'S middags doe je eerst een rondje over de stormloopbaan en dan gaan we spoorzoeken en trainen met onze paarden. Of andersom dat lijkt me handiger, inderdaad. Ja, we doen het andersom. Eerst trainen met paarden en dan de stormloopbaan.'
Aaargh, die stormloopbaan heb ik nare ervaringen van. Als je die niet binnen de tijd loopt moet je hem nog een keer doen totdat het wel binnen de tijd lukt. Echt vreselijk! Meestal ga je kruipend over de finish!
'Dan gaan we 3x in de week savonds erop uit om je nog meer trucjes van de grijze jager te leren. En de eerste keer is vanavond.' Will draait zijn hoofd opzij en kijkt door het raam.
'Over een uurtje of zo!' voegt hij er nog aan toe.

Ik kijk ook naar buiten en zie dat het al bijna helemaal schemerig is. Over een uurtje of zo is het dus pikdonker. Brrr, de rillingen lopen nu al over mijn rug. Ik ben wel bijna over mijn angst heen maar dat betekent niet dat ik het leuk vind!
Ik eet mijn bord leeg en spoel hem af onder de kraan.
Zwijgend verdwijn ik even naar de badkamer om er bijna gelijk weet uit te komen met een vlecht in mijn haar. Dat is iets makkelijk voor in het bos, denk ik.
'Ik heb nog wat voor je!' zegt Will die de kamer komt uitgelopen.
Hij houd een mantel omhoog. Precies dezelfde als die hij heeft.
Hij geeft hem aan mij en ik pak hem aan. Ik sla hem om mijn schouders en maak het knopje vast.
'In het begin zit het niet zo lekker maar je went er wel aan.' zegt Will. 'Het staat je geweldig, trouwens!' en weg is hij. Echt weer typisch Will. Ik zucht en loop weer terug naar de badkamer. Ik kijk in de spiegel en kom erachter dat het eigenlijk nog niet eens zo vreselijk is. Ik lijk wel een beetje op Elsa uit Frozen. Je weet wel, die film. Met mijn blonde haar in een vlecht naast mijn hoofd en die mantel om mijn schouders. Ik doe de kap over mijn hoofd en gelijk licht mijn halve gezicht in de schaduwen. Ik voel me nu net een echte Grijze Jager. Ik heb alles wat een Grijze Jager maar kan wensen. Ik moet er alleen nog mee leren omgaan...

'Kijk!' zegt Will en voor mijn neus verdwijnt hij met mantel en al in de schaduwen.
'Will, hoe...' verder kom ik niet want ik hoor geritsel achter me in de struiken. Geschrokken draai ik me om en daar staat Will achter me. Met een grote grijns op zijn gezicht.
'Het blijft leuk, ook al doe ik het zo vaak.' zegt hij.
'Maar, hoe... Hoe doe je dat?'
'Nou, ten eerste moet je vooral vertrouwen op je mantel. En ten tweede moet je doodstil blijven staan, zitten of liggen, want als je beweegt dan zien ze je.'
'En hoe deed jij het dan? Want eerst stond je bij die boom en toen was je weg. En toen... Toen kwam je daar weer!' ik maak drukke gebaren met mijn handen.
'Dat is gewoon een kwestie van oefenen. Probeer het maar eens.
Pak je mantel en doe hem goed om je heen. Doe je kap op en ga dan in de schaduwen staan.' ik doe wat hij zegt en loop richting dezelfde boom waar hij ook achter ging staan. Ik ga er half achter staan en blijf dan zo stil mogelijk staan.

'Je kap moet verder naar voren!' roept Will. Ik doe het.
'Ja goed zo, en nu doe je een stap naar achteren en stel je je voor dat je samensmelt met de omgeving.' tuurlijk, denk ik sarcastisch, dat kan ook echt. Maar toch doe ik wat hij zegt. Ik doe een stap naar achteren en smelt samen met de omgeving. Tenminste, dat hoop ik dan.
'Ja goed zo!' roept Will. En loop dan nu maar daarheen.' hij wijst naar een boom achter hem.

Goed daar gaan we dan. Ik zet een stap maar hoor nog geen schreeuwende Will dat ik gezien ben. Ik zet nog een stap en hoor nog steeds niks. Zo snel als ik kan ren ik in een boog om Will heen. Takken kraken onder mijn voeten en het licht van de maan schijnt in mijn ogen.
Bij de boom aangekomen kijk ik Will vragend aan.
Een geamuseerde grijns speelt om zijn lippen, maar hij stopt hem gauw weer weg en is opeens serieus.

'Oké, ik heb een voorstel. Als je nu probeert je voeten wat hoger op te tillen en niet als een olifant door het bos heen te stampen zal het wel stukken beter gaan. En probeer ook in de schaduwen te blijven dan zien de mensen je meestal minder snel.'
Mijn schouders zakken naar beneden en een gevoel van teleurstelling daalt op me neer. Ik kan dit niet.
'Maar die schaduwen? Het waait, dus ze bewegen!'
'Ja, dan beweeg je toch met ze mee!' zeg Will bijdehand.
Oké, daar zit wat in.
'En wat als ik dan boven op een dode tak ga staan? Ik kan toch niet zien waar ik loop in dit donker?' ik vraag het aarzelend. Niet wetend wat zijn reactie is.
'Dat leer ik je thuis wel. Het gaat mij nu alleen om het samensmelten met de omgeving. Kom op, niet zo sip kijken probeer het gewoon nog een keer!'

Met heel veel tegenzin probeer ik het nog een keer, maar het wil gewoon niet meer lukken.
'Geeft niks,' zegt Will tot mijn opluchting. 'Niemand kan het in één keer toch? Je moet gewoon oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Wij grijze jagers oefenen niet totdat het goed is. Wij oefenen totdat het nooit meer fout gaat!'
'Maar dat lukt toch nooit?' roep ik uit.
'Precies, daarom oefenen wij ook altijd.'
Ik zucht. Altijd oefenen. Verschrikkelijk!