De jacht op de Jager

Hoofdstuk 30

Will springt op van zijn stoel, waardoor de stoel achterover kletert. Met een enorme noodvaart stormt hij achter Johan aan naar buiten en ik zit daar vol verbazing te kijken.
Al snel raap ik mezelf bij elkaar en weet ik weer wat te doen. Ook ik storm naar buiten achter Semaine aan. Haar reactie vermogen is iets sneller.

Als ik eenmaal buiten sta, kijk ik wild om me heen. Verderop zie ik twee gestalten achter elkaar door de straat heen sjeesen. Ik fluit op mijn vingers en Samba komt aangehuppelt.
'Daar ben je lief paardje!' ik kijk even naar Semaine die ook tegen haar paard aan het praten is.
'Kom we moeten opschieten', zegt ze wijzend naar de twee gestalten in de verte en springt op haar paard, 'ze zijn al helemaal daar!' en weg is ze.
Ik doe haar na en sprint ook weg met Samba. Als een pijl uit een boog vliegt ze er vandoor en het duurt dan ook niet lang voordat we bij Johan en Will aankomen.

'Ik haal ze in en verras hem van voren!' probeer ik zo zacht mogelijk duidelijk te maken aan Semaine. Blijkbaar begrijpt ze het want ze knikt. Ik zet mijn paard nog een tandje harder bij en ik vlieg langs Will en even later ook langs Johan. Zachtjes fluister ik in het oor van mijn paard wat ik wil gaan doen en het lijkt alsof ze me begrijpt, want ze hinnikt en schud met haar hoofd. Ik duw hard met mijn voeten in haar buik en ze komt na drie passen tot stilstand. Nog net zonder slippen. Ik draai haar om en opeens sta ik oog in oog met Johan.
De gevreesde Johan.
Even schrik ik van zijn harde bijma zwarte ogen die zich in de mijne priemen, maar ik herpak mezelf en roep tegen hem dat hij moet stoppen of ik jaag een pijl door zijn kop. Als bewijs dat ik dat misschien wel echt zal doen, pak ik een pijl en schud mijn boog van mijn schouder. Ik richt de pijl op zijn voorhoofd, maar trek de pees niet naar achteren. Bang dat ik perongeluk loslaat en mijn bloedeigen oom vermoord. Ik geloof ook niet dat ik de pijl ooit los zal laten, maar dat hoef ik gelukkig ook niet te doen. Semaine verspert hem de weg aan de rechterkant en Johan draait zich langzaam om zijn as.
Daar staat Will hem op te wachten met zijn hand rustend op zijn mes. Aan de linkerkant staan huizen dus hij kan geen kant meer op. Wanhopig schieten zijn ogen alle kanten op en hij draait nog eenmaal om zijn as. Dan zakt hij op zijn knieën en maakt schokkende bewegingen met zijn schouders.
Hij steunt met zijn hoofd in zijn handen en kijkt uiteindelijk op.

Een gemene grijns staat op zijn gezicht en een moment te laat ontdek ik dat deze man echt krankzinnig is geworden. Hij vliegt met twee grijpgrage handen op mij af maar ik zit hoog op mijn paard en laat me niet zomaar pakken. Ik grijp naar mijn Saksische mes en steek die in de richting van de man. Hij verstijft en haalt net op tijd zijn handen weg anders was zijn hand dwars door mijn mes gevallen. En dat had ik heel goor gevonden.

Opeens springt Will boven op de man en zie ik alleen nog maar kluwen stof en soms een glimp van een gezicht. Ik stap van mijn paard en probeer me te concentreren. Ik kan jammer genoeg Will niet scheiden van Johan dus kan ik ook niet helpen.
Uiteindelijk stopt het gevecht en de stilte daalt neer. Sommige mensen die hun huizen zijn uitgekomen laten een luid gejuich horen. Ik negeer het en kijk naar Johan die op zijn buik ligt met zijn duimen in de duim boeien. Hij spartelt wild met zijn benen, maar geeft uiteindelijk de moed op. Hij blijft daar liggen met zijn hoofd op de tegels en wanhopig in de rondte kijkend. Zoekend naar hulp die hij toch niet gaat vinden. Will gebied hem om op te staan en op zijn paard te klimmen die aan kwam gegallopeerd. Met een hangend hoofd klimt hij op het paard en will klimt er ook op, alleen dan erachter. Samen rijden we weer terug naar ons huis en ik zeg snel nog even mijn moeder gedag. Voor een hele tijd. je snapt wel hoe dat gaat. Er komen heel veel tranen bij kijken enzo en erg snel is het niet, maar ja.
We checken uit bij ons hotel en rijden zo snel als we kunnen terug naar het kamp van The Rangers. Het is al bijna midden in de nacht als we daar aankomen. Natuurlijk is het hele kamp uitgestorven. En ik krijg een vreemd gevoel diep van binnen.

'Will, wat doen we hier eigenlijk?'
'Ik roep alle Rangers bij elkaar en dan veroordelen we Johan. Pas maar op hem als ik de Rangers bij elkaar roep.'
Ik knik en loop naar Semaine die het vuur probeert aan te krijgen. Ik help haar en ondertussen hou ik een oogje op Johan. Als we klaar zijn komt Will weer terug en ik ben nu toch echt wel nieuwsgierig naar wat hij gedaan heeft. Ik vraag aan Semaine of zij even op Johan past en loop op Will af.

'Will, wat heb je nu net gedaan?'
'Ik laat het je pas zien als je een ding zeker weet.'
'Wat dan?' ik kijk hem verbaasd aan.
'O gewoon. Als je de komende vier jaar met de opleiding doorgaat dan kan ik het je laten zien. Anders niet!' hij zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar ik moet er toch even over nadenken. Ik vind dit natuurlijk heel leuk, maar moet ik niet even met mijn ouders overleggen? Maar aan de andere kant. Ik mag toch zelf wel over mijn eigen 'studie' beslissen?
Ik zak op mijn kont neer in het gras en kauw op de binnenkant van mijn wang.
'Ik wil wel, maar ik weet niet of mijn ouders het wel goed vinden.'
'Ik heb met ze gepraat en ze hebben tegen mij gezegd dat ze het goed vinden.' verklaart will en ik spring meteen op.
'Echt waar? Wanneer heb je dat gevraagd?' ik klink echt als een klein kind. Will merkt het en trekt een wenkbrauw op.
'Echt waar? Wanneer heb je dat gevraagd?' vraag ik nog een keer alleen dan wel normaal.
Will lacht: 'zo ken ik je weer! Ik heb het gevraagd gelijk toen je ouders me belden.'
'Oké, maar als het van hen mag. Dan wil ik heeeeeeel graag verder met mijn opleiding tot Ranger.' ik moet heel erg moeite doen om mezelf een beetje rustig te houden want ik ben nu echt heel erg nieuwsgierig naar hoe hij de andere Rangers opgeroepen heeft. Ik sta daar werkelijk bijna te stuiteren.
'Oke, kom maar mee dan!' hij wenkt en ik zwaai naar Semaine dat we even weg gaan. Ze zwaait terug en ik huppel bijna achter Will aan.
'Julia, je stampt net zo hard met je voeten als een olifant die achter een muis aan holt om hem op te peuzelen. Gedraag je een beetje en til je voeten op, wil je?'
Beschaamd doe ik wat hij zegt en probeer een beetje rustig te worden. Ergens midden in het nogal griezelige en donkere bos stopt Will bij een paal. Het lijkt heel erg op een kale boomstronk maar daar is het ronde, holle gat in de bovenkant het tegendeel van. Ik loop er omheen en kijk er eens een beetje raar naar.
'En hiermee heb je dus de andere Rangers opgeroepen?' ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk hem vreemd aan, want ik snap serieus niet hoe dat kan met deze paal of boomstronk ding.
'Ja, precies!'
Ik ga met mijn hoofd boven het ding hangen en kijk in het gat. Ook daar is niks te zien en ik geef het op.
'Oké leg maar uit.' zeg ik tegen will en hij grijnst.
'Nou kijk, hij staat nu uit, maar als je aan dit touwtje trekt hier, gaat er een klepje open in de buis en dan kan iedereen alles horen wat je zegt. Het is eigenlijk een heel complex buizen systeem die door het hele bos ingegraven is. Deze buis komt uit in het bos overal in de buurt van de huizen van de Rangers. Je weet natuurlijk wel dat Rangers hun ogen en oren altijd open houden. Zo hoeven we dus ook nooit bang te zijn dat iemand het bericht mist. Er zijn nog meer buizen aangelegd een tijdje na deze uitvinding en die lopen door heel het bos. Dan moet je aan allebei de touwtjes trekken en krijgen ook de personen het te horen die je wil afschrikken. Bijvoorbeeld als ze te dicht in de buurt komen van onze geheime plek of ze iets te nieuwsgierig zijn. Snappie?'

Will kletst de hele tijd achter elkaar en ik moet moeite doen om het te volgen. Ik ben even stil en overdenk zijn theorie.
'Ja ik snap hem!' roep ik uiteindelijk en Will begint keihard te gieren en te brullen. En ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, want kom op! Zó grappig is het ook weer niet. Toch moet ik wel een beetje grijnzen, want als je Will zo ziet lachen dan moet je zelf ook wel mee doen. Will is nog steeds niet gestopt met lachen en ik sta daar maar een beetje te staan. Opeens valt mij iets schokkends op. Want wat hij daar nou in zijn handen heeft...

AN.
Hahaha... Cliffhanger!!!
Je kan waarschijnlijk al raden wat het is maar ik ga het niet verklappen! Je wacht maar tot het volgende hoofdstuk! En die komt waarschijnlijk heel snel.
O ja ik weet niet hoelang het nog duurt voordat dit boek klaar is, maar ik kan je één ding vertellen. Dat is wel bijna! Heel bijna!
Toedels!
Lisette.

PS. Ik ben heus niet enthousiast en druk hoor;)

PPS. Dat lijkt alleen maar zo;)