De jacht op de Jager

Hoofdstuk 24

'Kom, ga nog eens even zitten.' zegt Will als we weer een keer thuis gekomen zijn van het vele oefenen in het sluipen en samensmelten met de omgeving. Verbaasd ga ik op een stoel zitten en wacht af.

'We zijn nu al een week of twee bezig met oefenen en trainen van van alles en nog wat.' ahoh, dat klinkt serieus.
'En ik vind echt dat het heel goed gaat.' ik sla een zucht van verlichting. Ik was even bang dat hij zou zeggen dat ik harder moest werken, want ik werk al zo hard. Ik wil het zo graag goed kunnen.
'Alleen we hebben één ding nog nooit geoefend.' ik kijk hem vragend aan.
'Wat dan?'
'Dat je ook 's nachts altijd alert moet zijn en wakker moet worden van het miniemste geluidje dat niet in de omgeving past.' verklaart hij.
Shit, dat klinkt best lastig.
'Voor mijn gevoel slaap jij heel diep en moet er minstens een olifant in je oor toeteren al wil je uit jezelf wakker worden van een geluid. Dus ik heb iets bedacht. Als ik nou eens de komende dagen elke keer op een willekeurig tijdstip op jouw kamer kom en dan een geluidje maak. Dan ben jij dus de hele nacht alert omdat je mij verwacht. Ik hou dat vol en soms doe ik het niet en dan weer wel. En ik neem het langzaam af. Dan leer jij om elke nacht alert te zijn omdat jij me dan verwacht. Oké?'
Dat klinkt nog best wel leuk.
'Oké, doen we.' zeg ik vastberaden.
'Goed,' zeg Will, 'vannacht is de eerste keer.'
Juist, zoiets had ik dus al verwacht.

Ik kruip in mijn bed en doe mijn ogen dicht. Ik heb de tip gekregen om elke keer voordat ik ga slapen even te luisteren naar alle nachtelijke geluiden en dan merk je het sneller als een geluidje er niet in past. Handig toch?

Dus nu lig ik hier met mijn oren gespitst te luisteren naar de geluiden in de omgeving.
Soms hoor ik een nachtvogel kwetteren en soms hoor ik de roep van een uil. Ik hoor zelfs een nachtdiertje over de grond schuifelen. Ik hoor ergens in de verte een tak kraken, waarschijnlijk van een dier die zich een weg baant door de bosjes. Ik hoor niks anders raars meer en met de gedachten dat Will mijn slaapkamer in komt, val ik in slaap.

'Kraak!'
Ik hoor de deur van mijn slaapkamer deur open gaan en gelijk zit ik overeind. Ik kijk recht in de bruine ogen van Will.
'Goed zo!' fluistert hij. 'Alleen, je moet de volgende keer niet gelijk rechtop gaan zitten, maar doe net alsof je nog slaapt. Dan kun je sneller onverwachte dingen doen. En vergeet niet dat je Saksische mes naast je ligt. Dat is heel handig in het geval van inbrekers. En voor het geval dat er de volgende keer iets kraakt en je twijfelt of ik het ben. Ik zeg altijd iets van: 'volk!' of zo. Dus als je dat niet hoort. Ben ik het niet.' ik knik. Mijn hoofd nog vol van de slaap en kruip weer terug in mijn lekkere warme bedje. Al snel ben ik weer in slaap.

Kgg, kgg! Plop! Kraak!
Ik ben wakker! Ik doe net alsof ik slaap en wacht op het teken dat het Will is. Ik hoor niks, dus gluur ik stiekem tussen mijn wimpers door naar daar waar het geluid vandaan kwam. Het is alweer een week geleden dat Will verzonnen heeft om me zo nu en dan wakker te maken en het werkt echt. Ik hoor nu elk vreemde geluidje wat niet in de omgeving past. Net als nu.

Ik zie niks dus draai ik mijn hoofd en snurk luid. Opeens zie ik iets bewegen in mijn ooghoek, bij het raam. Er verschijnt een gezicht voor en het raam staat open. Ik draai me met een diepe zucht om en zorg ervoor dat mijn ademhaling al die tijd rustig blijft. Net als die van iemand die slaapt. Ik kruip wat dieper weg in de dekens en zoek met mijn ene hand naar mijn Saksische mes. Yes! Gevonden! Ik open nu gewoon mijn ogen en kijk naar degene die bezig is door het raam te klimmen. Ik ken die manier van bewegen ergens van, maar waarvan? Met mijn mes in de aanslag wacht ik totdat de persoon op de grond staat en spring dan opeens uit bed bovenop hem. Het gilt en ik hou mijn mes bij de keel van het meisje. Shit, die gil!

'Julia! Rustig ik ben het!'
Ik laat mijn mes zakken en klouter snel van haar af.
'Shit, Semaine? Wat doe je hier?'
In mijn ooghoek zie ik Will in de deuropening komen staan, maar ik negeer hem even. Semaine geeft geen antwoord, maar begint alleen maar hard te huilen. Ik stap op haar af, geef haar een knuffel en aai troostend over haar rug.
'Wat is er, Semaine? Vertel het maar!'
Het enige wat ze doet is alleen maar harder huilen.
'Kom maar! Dan gaan we even naar de woonkamer en krijg je wat drinken. Dan kan je rustig gaan zitten en vertellen waarom je midden in de nacht hier binnen valt.' zeg ik langzaam, maar duidelijk.
Semaine knikt en ik leid haar naar de woonkamer/eetkamer.

Ik zet haar op een stoel en pak een glas water. Ik geef het aan haar en ga tegenover haar zitten. Will komt naast me zitten en heeft al die tijd niks gezegt. Hij geeft mij de leiding en ik voel me wel een beetje trots.
Semaine drinkt haar glas leeg en begint te vertellen. Ik onderbreek haar geen moment en luister rustig naar haar verhaal. Nou ja, rustig...

'Ik... Ik ben naar jullie toegekomen omdat.... Omdat Johan me mishandelt.' het is er zo snel uit dat ik niet zeker weet of ik het wel goed verstaan heb, maar ze vertelt verder:
'De eerste keer dat ik bij hem kwam, was hij nog wel aardig enzo. Waarschijnlijk wou hij niet dat ik al rare dingen over hem ging denken. Maar na de eerste bijeenkomst, begon hij me soms een draai om mijn oren te geven omdat ik niet goed afwaste. Of omdat de vloer nog vuil was. Elke ochtend gingen we hardlopen en als ik iets niet goed deed sloeg hij me op mijn achterhoofd of liet me struikelen.' ik kan serieus mijn oren niet geloven maar hou me stil. Ze moet zelf maar verder vertellen.
'Ik was dus dolblij dat ik hoorde dat we een maand bij dat kamp zouden zijn.' ik knik, dat begrijp ik ook wel.
'Hij stopte een week van te voren met mij slaan en ik hoopte al dat hij inzag dat het fout was om mij te slaan. Maar schijn bedriegt. Toen ik thuis kwam van die maand theorielessen, begon hij gewoon weer met slaan. Alleen nu omdat ik niet goed omging met mijn paard en weet ik veel wat allemaal. Ik deed heel erg mijn best om alles zo goed mogelijk te doen alleen soms mislukte dat en kreeg ik er hard van langs. Hij kwam ook weleens 's avonds mijn kamer ingewandeld en dreef me in een hoekje. Hij begon me dan te schoppen en te slaan en te roepen dat alles mijn schuld was. Ik wist werkelijk waar niet wat er nu precies mijn schuld was.' ik kijk haar geschrokken aan. Dit gaat serieus echt te ver!
'Tot gisteravond. Gisteravond was ik er van overtuigd dat ik hem eens goed terug zou pakken alleen hij trok zijn mes. Hij kwam drijgend op me af en opeens werd ik doodsbang. Ik dacht dat hij me ging dood steken. Alleen toen zei hij dat hij mij hetzelfde aan wou doen als dat ik zijn vrouw had aangedaan. Alleen dan langzamer en pijnlijker. Hij pakte het mes en begon in mijn arm te snijden. Daarna mijn been en hij maakte een mooi rondje om mijn enkel. "Morgen ga ik daar verder." zei hij. "En zo snij ik langzaam je voet eraf, net zoals je bij mijn vrouw hebt gedaan. En dan is je andere voet aan de beurt en dan je nek. En dan ga je langzaam dood. Net als mijn vrouw." oftewel zijn vrouw is vermoord en hij denkt dat ik het gedaan heb. Maar ik heb het echt niet gedaan! Echt niet!' ik hoor Will naast me geschrokken zijn adem naar binnen zuigen.
En ik doe hetzelfde.

Ze stort huilend voor mijn ogen in elkaar en ik heb ook moeite om me groot te houden. Snel veeg ik een traantje weg en loop op haar af.
'Hé,' zeg ik. 'Het komt allemaal wel goed hoor. Je bent nu bij ons en je hoeft niet meer bang te zijn voor Johan.' Semaine kijkt me dankbaar aan en droogt ruw haar tranen met de rug van haar hand.

'Ik heb alleen één vraag.' zeg ik voorzichtig. Semaine knikt dat ik hem mag stellen.
'Hoe ben je ontsnapt? Grijze jagers zijn toch altijd zo oplettend?'

'Ik... Ik ben 's avonds gewoon de deur uitgelopen en ben zo hard mogelijk weggerend. Hij kwam wel achter me aan, maar hij gaf het op. Hij dacht dat ik de weg toch wel kwijtraakte, want dat riep hij me nog na. Toen keerde hij zich om en ben ik zo snel mogelijk hierheen gerend.' ik knik.
'Bedankt.'

'Dus je denkt dat hij nu in zijn huisje zit te wachten tot jij terugkomt?' dat is Will. Het is voor het eerst deze nacht dat hij iets zegt.
Semaine knikt. Ik sla een arm om haar heen en zeg nog een keer dat het allemaal wel goed komt.
Dan kijk ik naar Will. Ik zie zijn ogen oplichten en ik weet al wat hij gaat zeggen.
'Ik heb een plan. Eindelijk eens actie!' mijn hart slaat een slag over en ik voel Semaine onder mijn armen verstijven. Toch wist ik al dat hij dat ging zeggen en ergens ben ik wel blij. Dagenlang hetzelfde doen is ook niet alles.

'Gaan jullie maar slapen, dan werk ik het plan verder uit en je hoort het morgen van me.'
Ik ben benieuwd