De jacht op de Jager

Hoofdstuk 29

Na een tijdje komen we dan bij het huisje van Johan aan. Het is een ander soort huisje dan de onze. Eigenlijk is precies alles omgekeerd. Wat bij ons rechts zit, zit bij dit huis links.
Will stapt af en gebaart ons hetzelfde te doen.
'Ik ga naar binnen en jullie blijven hier wachten. Als hij nog binnen is en ontsnapt dan moeten jullie hem tegenhouden. Probeer hem niet al te ernstig te verwonden!'
Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen omhoog.
'Dacht je serieus dat we dat ooit zouden doen?'
'Nee, maar als hij wil ontsnappen en hij stopt niet, dan zal je wel moeten.' Antwoord Will bijdehand.
'Ja, oké! Maar ik geloof niet dat hij daarbinnen is. Het ziet er zo donker uit!' zegt Semaine.
'Laten we nou maar het zekere voor het onzekere nemen!' zegt Will weer,
'Jullie weten wat je moet doen?' hij wacht niet op een antwoord, maar loopt gelijk naar de deur.
Hij morrelt wat aan de deurknop en dan is hij binnen.

Semaine zit aan de achterkant van het huis en ik zit aan de voorkant van het huis te wachten op Will of Johan die naar buiten zou kunnen komen.
Opeens vult een schreeuw mijn oren.
'Julia!' 
In een vliegende vaart ren ik naar de bron van het geluid toe en binnen enkele seconden kom ik daar aan.
'We zijn te laat!' deelt Semaine mee. Will staat er naast en gebaart met zijn hoofd naar een minime voetafdruk op de grond.
Ongetrainde mensen zouden het niet opgevallen zijn maar Will met zijn jaren van training ziet het natuurlijk wel.
'Nou, waar wachten we dan nog op?' zeg ik en hol terug naar de paarden. Ik spring erop en rij weer terug naar de achterkant waar de twee nog steeds staan te wachten, met een grote grijns op hun gezicht.

'Wat?' vraag ik en ik kijk ze een voor een aan. 'Wat is er nou?'
'Jij vindt dit leuk hè?' vraagt will.
'Schiet nou maar ohop!' is mijn antwoord. Will loopt lachend en hoofdschuddend weg met Semaine achter zich aan.
Ik zucht eens even diep. Simba komt naast me liggen en zucht ook heel diep, als om te zeggen: ik weet het ik leef al langer met hem samen.

'Hij is hier heen gegaan!' roept Semaine en ze zwaait met haar armen. Ik rijd naar haar toe en zie het ook.
'Idd, hij gaat naar de rand van het bos! Waarschijnlijk is hij al lang en breed in de moderne wereld opgegaan. Maar we gaan hem vinden. Ik voel het!' zegt Will die er ook bij is komen staan.
We rijden met zijn allen weer in stilte verder.
'Zeg, wat gaan we doen als we in de "moderne" wereld aankomen?' vraag ik voor de zoveelste keer en ik hoor ze diep zuchten.
'Oké, luister goed. Ik zeg het maar één keer!', begint Will, 'als we in de "moderne" wereld zijn. Gaan we opzoek naar naaste familie van Johan en dan gaan we die één voor één opzoeken. Dan pakken we Johan en dan is het klaar.'
Ik knik.
'Oké, maar, waar slapen we dan? Al die tijd?'
'In een hotel of zo.'
'Oké klinkt leuk!' roep ik en ik race er vandoor met mijn paard. Ik adem eens diep in en geniet nog even van de frisse wind die door de bomen waait, voordat ik tussen de bomen door de stad in rij. Ja, het is gelijk een hele stad...

'Zo,' zegt Will als we in zijn hotelkamer bij elkaar komen. 'Hoe werkt zo'n ding ook alweer? Helpen jullie me even? Ik ben daar niet meer zo goed in. Het is allemaal zo veranderd!' hij wijst naar zo'n ding, een computer, waar hij het over had en drukt op een paar knopjes.
'Wat wil je zoeken?' vraag ik en ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'De achtergrond geschiedenis van Johan. De stamboom of zo.' legt hij uit en ik kruip achter de computer. Semaine komt achter me staan en geeft me soms wat aanwijzingen.
Al snel hebben we de stamboom van Johan Oldehove gevonden en will bestudeert hem goed.
'Maar wacht eens!' geschrokken staar ik naar het beeldscherm.
Daar onderin die 'boom' als klein uitstekend takje. Staat mijn naam.

Julia Steenbergen.

En daarboven staan de namen van mijn ouders en dan een takje opzij met de naam van Johan.
Johan Oldehove.
En mijn moeder heet: Margriet Oldehove.

Ik zak onderuit op mijn stoel en kan mijn ogen gewoon niet geloven. Ik wist niet eens dat ik een oom had. Opeens voel ik een hand op mijn schouder en ik kijk op.
'Ik denk dat ik weet waar Johan is.' zegt Will, wiens hand dat was, en hij kijkt me veelbetekenend aan. Ik knik maar wat en kan mijn ogen nog steeds niet geloven.
'Zullen we maar eens een kijkje gaan nemen dan?' vraagt Will en opeens roept Semaine:
'Wat is er dan? Waar is hij dan?'
Ik wijs met mijn vinger naar het beeldscherm waar mijn naam staat en ik zie het gezicht van Semaine betrekken en haar mond vormt een geluidloze 'o'.
'Ja, laten we dan maar gaan.' zegt ze als ze van de schrik bekomen is en ik knik en sta op.
'Ja, laten we dat maar doen.' zeg ik ook, maar ik ben nog niet van de schrik bekomen. Ik had altijd gedacht dat mijn moeder enigs kind was van mijn opa en oma.
Ik had dit echt niet verwacht. Ik ga mijn moeder eens hartig toespreken omdat ze daar nog nooit over verteld heeft. Ik voel woede oplaaien in mijn binnenste en ik stamp de kamer uit. Ik ga eens een hartig woordje spreken met mijn moeder.

'Heb ik een oom?' ik vraag het meteen als ik bijna letterlijk met de deur in huis val.
'Lieverd!' roept mijn moeder als ik de kamer binnen kom stormen en ze rent op me af om me eens flink te knuffelen. Ik heb niet zo'n zin in dat sentimentele gedoe en ik duw haar gelijk weer van me af. Ik zie dat de tranen in haar ogen staan, maar ik negeer het. Ergens mis ik haar ook wel maar nu even niet.
'Heb ik een oom?' vraag ik nog een keer en ze kijkt me verbaasd aan.
'Kom even zitten en...' ze kijkt naar iets achter mij en ik draai me om. Will en Semaine staan in de deur opening en kijken gebiologeerd toe naar het schouwspel dat zich voor hen afspeelt. Al vind ik zelf dat er nou niet zoveel te zien valt maar ja.
'Wie zijn jullie?' vraagt mijn moeder achterdochtig en ze kijkt de twee personen met opgetrokken wenkbrauwen aan. Nu weet ik van wie ik dat heb.

'Hallo mevrouw, ik ben Will, degene die u gebelt hebt ongeveer driekwart jaar geleden.'
'Oow, Will, ja, Johan zei dat ik dat nummer moest bellen als het niet goed ging met, nou ja,' ze kijkt even naar mij, 'mijn dochter.'
'Mam, wie is Johan?' dit keer kijk ik haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Je oom lieverd, maar laten we eerst even gaan zitten. Willen jullie wat drinken? Koffie? thee?'
'Doe mij maar wat sap.' Zeg ik resoluut.
'En mij ook.' zegt Semaine.
'Ik lust wel koffie, lekker!' zegt Will. Ik loop met mijn moeder mee naar de keuken en help haar met het sap en de koffie.
'Ooo lieverd, ik ben zo blij dat je weer thuis bent. Ik bel papa en dan maken we er een leuke dag van.'
'Mam, wacht!' mijn moeder staat al met haar mobiel in haar hand en kijkt me verbaasd aan.
'Waarom?'
'Ik, uuhm, ikke. Ik kom alleen maar om wat vragen te stellen. Dan maak ik mijn opleiding voor dit jaar af en kom ik naar huis. Ik beloof het, maar ik kom nu alleen voor vragen en antwoorden. Is, uuh, is Johan hier?'
'Eerst zitten!' beveelt mijn moeder en ze dirigeert me naar de kamer.
Gewillig loop ik voor haar uit en plof op de bank neer.
Will en Semaine zitten er al en staren een beetje voor zich uit.
'Koffie!' roep ik en zet het voor Wills neus neer. Will lacht even en knikt.

'Dus, Johan is mijn oom? En zijn vrouw is vermoord. En als ik het goed begrijp zat zijn vrouw in de geheime dienst en was ontvoerd en vermoord door boeven. Johan is van streek geraakt en kreeg toen Semaine als leerlinge. Hij ging finaal door het lint en Semaine vluchtte naar ons. En weet je misschien waar hij is?' Will heeft het hele gesprek in een keer samengevat.
'Ja, ik weet waar hij is.' mijn moeders ogen worden groot en ik zit op het puntje van de bank naar het verhaal te luisteren. Opeens flitsen mijn moeders ogen naar de hal en ik kijk achterom. Er staat een man in de hal. Hij heeft precies dezelfde kleren als ons aan en er is geen twijfel mogelijk: we weten allemaal meteen wie het is.
'Johan!' schreeuwt Semaine verbaasd als om het te bevestigen.
Will reageert meteen en roept dat hij moet blijven staan waar hij staat. Johan luistert natuurlijk niet en gaat ervandoor.
'Yes, hier heb ik op gewacht!' roept Will blij uit en dan lijkt het alsof er een bom ontploft.

A/N:
Hey, lezertjes.
Ik heb een vraag! Dit boek is bijna klaar en waarschijnlijk komen er nog twee hoofdstukken of zo.
Maar mijn vraag is: wat vonden/vinden jullie van dit boek?
Comment please! En vote is ook altijd leuk:)
Bye Lisette!