De jacht op de Jager

Hoofdstuk 25

'Goedemorgen!' Semaine komt met een slaperig hoofd de woonkamer binnen. Ze wrijft even in haar ogen en kijkt ons dan slaperig aan.
Will lacht, 'ga maar even douchen en wordt wakker. Dan vertel ik wel wat mijn plan is.'
Semaine knikt en verdwijnt weer in de gang.
'Zo,' zegt Will en hij staat op, 'lust je koffie?'
'Nee, ik denk het niet.' zeg ik twijfelend.
'Als je het denkt, weet je het niet zeker. Proef eerst maar!'
'Goed dan.' Ik zucht.
Ik krijg een bak dampende koffie voor mijn neus en ik neem voorzichtig een slok.
'Bleegh, dat is bitter!' roep ik verschrikt uit.
Will lacht en zegt: 'wacht maar even, daar weet ik wat op.' En weg is hij.

Even later komt hij terug met een pot honing en een lepel.
'Als je dat nou erin steekt!' zegt hij opgewonden. 'Dan smaakt het al een stuk minder bitter.'
Ik steek de lepel in de honing en daarna in de koffie.
Voorzichtig neem ik nog een slok.
'Ow, nu is het best wel lekker!' geef ik toe.
Will grijnst en zegt: 'goed zo! Een echte Ranger drinkt koffie.'

Even later komt Semaine weer binnen gelopen en ze krijgt een bord met eten voorgeschoteld.
Ze kijkt er dankbaar naar en valt aan. Will begint met zijn plan voorleggen aan ons.
'Eigenlijk is het niet zo moeilijk, alleen ik moet even weten wat jij,' hij kijkt naar Semaine, 'alllemaal geleerd hebt van Johan.'
'Uuhhm, ik heb leren boogschieten, met messen gooien, met messen vechten, en dat was het.'
Will knikt en zegt: 'oké, dan moet je nog een paar dingen leren, maar dat maakt niet uit. Heb je je paard bij je?'
'Nee.' Semaine laat haar schouders hangen en zucht diep, 'dat had slim geweest.'
'Ja dat had zeker slim geweest.' beaamt Will. 'Nou ja, we kunnen hem altijd ophalen. Ik betwijfel alleen of hij zolang zonder eten kan.'
Vragend kijkt Semaine hem aan.
'Zonder eten? Hij staat in de stal hoor!'
'Ja, en jij denkt dat die Johan hem eten gaat geven? Het is verdikkeme jouw paard.'
Oeps, die zit. Semaine's ogen zakken even dicht maar schieten gelijk weer open als Will weer begint te praten.
'En ik vraag me echt af waarom hij denkt dat zijn vrouw vermoord is door jou. Volgens mij is die man echt gek geworden. Hij mocht ook nooit een leerling krijgen. Dit is ook allemaal weer mijn schuld.' Will steunt met zijn hoofd in zijn handen en schiet dan weer overeind. Hij neemt een grote slok koffie en steunt dan weer met zijn hoofd in zijn handen. Semaine staart maar wat vooruit. Tijd om tussen beide te komen.

'Will, luister naar jezelf! Hoe zou dit ooit jouw schuld kunnen zijn?' hij kijkt op en kijkt me aan alsof ik dom ben.
'Omdahat,' begint hij vermoeid, 'ik er voor bezorgt heb dat iedereen leerlingen aangewezen kreeg. En ik dacht nog bij mezelf. Ik moet die man geen leerling geven. Dat gaat nooit goed komen, hij is er met zijn hoofd niet bij. Maar het zou zo'n goeie afleiding geweest zijn, ...' ik onderbreek hem ruw. Hij dwaalt weer af.
'Will, dan nog steeds is het niet jouw schuld. Hij heeft toch Semaine mishandelt? Dat had hij zoizo niet mogen doen. En daarbij, hij was er toch met zijn volle verstand bij toen hij een leerling aangewezen kreeg, en je zei dat het een goeie afleiding geweest zou zijn voor hem. Dus je hebt het goed bedoelt alleen het is fout afgelopen omdat die man vond dat Semaine zijn vrouw vermoord heeft. Dat is zijn eigen stomme fout en nu draait hij daarvoor de bak in.' Ik zwaai met mijn handen alle kanten op om mijn woorden kracht bij te zetten.
Wow, ik ben serieus helemaal tekeer gegaan tegen Will. Ik sta zelfs naast mijn stoel. Snel ga ik met een rood hoofd weer zitten.
'Sorry, ik bedoelde het niet zo.' zeg ik beschaamd.

Ik hoor Semaine grinniken en ik kijk op.
'Ik vond het er wel grappig uitzien.' zegt ze dan met een grote grijns op haar gezicht. Ik ben blij dat ze weer kan lachen en ik moet ook glimlachen. Opeens hoor ik naast me een vulkaan ontploffen en ik kijk geschrokken opzij.
'Jullie zijn me ook een stelletje, zeg!' roept wil bulderend van de lach. Ik schiet ook in de lach en Semaine doet algauw mee.

'Oké, weer even serieus.' zegt Will als we uitgelachen zijn.
'Semaine, ik ga kijken wat je allemaal kunt en als het nodig is zal ik je nog wat bijleren. En Julia,' hij kijkt naar mij. 'Jij gaat gewoon trainen zoals ik je gezegd hebt.'
'Ook hardlopen?'
Nee dat niet. Dit keer!' ik zucht. Grrr, stomme Rangers met hun hardlopen.
Nou ja, dan gaan we maar boogschieten en mes smijten. Dat is nog wel leuk.
'O ja, Julia.' zegt Will weer. 'Je moet eens proberen om afwisselend op verschillende doelen te schieten. Niet de hele tijd op dezelfde en als je pijlen op zijn op een andere. Het is handiger als je in een willekeurige volgorde op verschillende doelen schiet.' Ik knik, dat klinkt wel als een uitdaging. Will, richt zich op Semaine en begint een eindeloos lang zeur verhaal over samensmelten met je omgeving en je oren open houden midden in de nacht. Niet zo boeiend, dus. Ik loop sloffend weg om te gaan boogschieten.

Ik leg mijn pijl op de pees. Een vinger er boven een vinger eronder. Ik trek de pees naar achteren met al mijn spieren in mijn rug, schouder en armen, zoals will mij geleerd heeft, mik op de roos, adem in en laat de pijl gaan terwijl ik uit adem.
De pijl vliegt op de roos af en ondertussen pak ik een volgende. Herhaal de vorige stappen. Met een klap beland de pijl midden in de roos en ik kan een kreet van blijdschap niet onderdrukken. Ik kies een nieuw doelwit en richt weer op de roos. Iets te snel laat ik de pijl gaan en hij beland onder in het bord.
'Ahh, onderin. Dat kan beter!' zeg ik tegen mezelf. Ik pak een ander pijl, mik op de roos en laat hem gaan. Weer in de roos! Ik leer dit wel!

Ik besluit om een snelheids sessie te doen en schiet achter elkaar op de doelen. Één voor één en telkens een andere volgorde. Zo snel mogelijk maak ik al mijn pijlen op en tevreden kijk ik naar het resultaat. Niet slecht. Ze zitten er allemaal in, in tegenstelling tot gisteren, en ze zitten ook nog in de tweede ring van buiten. Eigenlijk best goed.
Ik loop op de pijlen af en trek ze er er voorzichtig uit.

Opeens hoor ik geklap achter me en ik kijk geschrokken om. Semaine staat daar met een uitdrukkingsloos gezicht in haar handen te klappen.
'Knap, hoor! Ik kan dat niet.'
'Tuurlijk wel, probeer het maar.' stel ik haar gerust.
'Oké,' roept ze enthousiast. 'Ik haal mijn pijl en boog even!'
Ik besluit maar wat met mijn messen te gaan hannesen terwijl Semaine haar pijl en boog haalt.
Die hoort ze trouwens altijd bij zich te hebben als ze buiten is, denk ik bestraffend. Mens, hou op met zaniken, je lijkt Will wel.
Aaargh, wat praat ik toch weer veel in mijn eigen hoofd. Gefrustreerd en met veel agressie smijt ik mijn werpmes naar het doel.
WHAM! Met een enorme klap boort het mes zich in het 20 meter doel. Midden in de roos. Ik begin hier gevoel voor te krijgen, denk ik trots. Ik zie vanuit mijn ooghoeken Semaine eraan komen en ik vlieg op mijn mes af om hem terug te halen.