Try

26.

Brunet nieco starszy odemnie był tak miły, że zabrał mnie ze sobą samochodem. Jechał doNowego Jorku, ale zgodził się podrzucić mnie do Pittsburgha. Nowłaśnie, Pittsburgha. Nie wracałam jeszcze do Chicago, a to zasprawą tych kilku wydarzeń sprzed kilku lat. Musiałam odwiedzićgrób Mary, a przede wszystkim musiałam porozmawiać z rodzicami. Wtym momencie czułam ogromną potrzebę wyjaśnienia sobie kilkuspraw. Spraw, które były ważniejsze od relacji mojej z Nathanem, októrą mimo wszystko chciałam zawalczyć.

- Mieszkasz w Pittsburghu? - zapytał mężczyzna po długo trwającej już ciszy.

- To moje rodzinne miasto. Na stałe mieszkam w Chicago. - odpowiedziałam szybko.

- To piękne miasto. - Nieznajomy spojrzał się w moją stronę i najwyraźniej zrozumiał, że nie mam ochoty na pogawędki. Z obojętnym wyrazem twarzy siedziałam na przednim fotelu i wpatrywałam się w nieokreślony punkt przed siebie.

Nie rozumiałam,dlaczego zgodziłam się na ten wyjazd. Byłam pewna, że poprzyjeździe do domu, podróży samochodem będę miała serdeczniedosyć. Dwa postoje spędziłam w samochodzie. Spałam też podczaspodróży, a nieznajomy zgodził się, że będę od czasu do czasuprowadzić wóz przez co na miejscu byłam o wiele szybciej.

Kiedy już dotarliśmyna miejsce, w Pittsburghu był już późny wieczór. Adam, bo taknazywał się chłopak prowadzący samochód zapytał się o jakiśhotel, w którym mógłby spędzić noc, uśmiechnął się izostawił mnie w miejscu o które poprosiłam, aby mnie wysadził.

Rozejrzałam siędookoła. Na tablicach informacyjnych ujrzałam napis 'MossfieldStreet', czyli ulicę położoną dokładnie obok AlleghenyCemetery. Nie miałam na co czekać i nad czym się zastanawiać.Ruszyłam w stronę dobrze znanych mi uliczek.

Nocą zawsze zachwycałymnie cmentarze. Idąc wąską dróżką przyglądałam się zniczompalącym się i oświetlającym mi drogę, ale przede wszystkimczytałam imiona i nazwiska zmarłych i pochowanych tutaj osób.Tysiące ludzi, tysiące historii, problemów, tysiące miłości iszczęścia. Zdawałam sobie sprawę, że w tym lub innym tego typumiejscu znajdę się kiedyś także ja. Takie myślenie powodowało,że momentalnie pragnęłam korzystać z życia w pełni.

Wreszcie zobaczyłamnagrobek, na którym wyryty był napis 'Mary Luvre'. Na płycie paliłsię znicz, co znaczyło, że rodzice niedawno odwiedzili cmentarz.Ustawiłam walizkę obok ławeczki na której usiadłam. Wtuliłamsię w płaszcz, w który byłam ubrana, a to za sprawą corazszybciej spadającej temperatury na zewnątrz.

- Brakuję mi Ciebie. - wyszeptałam. - Twoich żartów i naszych codziennych kłótni.

Wstałam i podeszłambliżej nagrobka, po czym kucnęłam, a dłonie oparłam na zimnej,marmurowej płycie.

- Dlaczego mi to zrobiłaś? - Z oczu skapnęły mi pierwsze łzy. - Mogłaś mi to powiedzieć od razu, niż kończyć życie szybko i w taki sposób. Uwierz mi, że wolałabym żyć ze świadomością co zrobiliście, niż cierpieć w powodu Twojego braku... - Płakałam. Zamknęłam oczy i schyliłam głowę w dół. - Mary... Kocham Cię, jesteś moją siostrą i prędzej czy później bym ci to wybaczyła. Nie masz pojęcia jak bardzo Cię teraz potrzebuję. Wiem, że powiedziałabyś coś mądrego i doradziłabyś mi co mam teraz robić. Jestem bezsilna...

Na ramieniu poczułamdłoń, która ciągnie mnie do góry. Szybko się odwróciłam.

- Tata... - Stanął przede mną i spojrzał się głęboko w moje zapłakane oczy. - Skąd wiedziałeś, że tutaj będę?

- Will do mnie dzwonił. Nie chciałem rozmawiać ze skurwielem, ale teraz ciesze się, że powiedział mi wszystko.

- Co ci powiedział?!