Magique Fortress - Published under PSICOM (Diamond Series #2)

Chapter 46 - Love Hate

Chapter Forty Six
Love Hate

Kinuha ko ang kamay niya at ihinaplos iyon sa aking pisngi. I traced the lines in his palm with my lips. I kissed his fingertips slowly, not to mention I am still keeping my eyes on his. "What the hell are you doing..." mahina't mabagal niyang sabi. I am alluring him and I'm fully aware that he responds to it because he begins to breathe the unusual way.

I guided his hands to the hem of my clothing, dahan-dahan ko sanang aalisin. He groaned and walked away on a sudden. "You can't fool me." Tumalikod siya at nagbanat ng leeg.

I can't give up. Nagbuntong hininga ako ng malalim. I quickly removed everything except my bottom underwear. I wiped the remains of my tears on my face.

Tatagan mo ang sarili mo, Tine.

I breathe in and out tsaka ako lumapit sa kanya. Pinulot niya ang espada at nang humarap siya sa akin ay napansin ko ang pagtigil niya. Nanigas siya sa kinatatayuan nang makita ang hantad kong katawan at humigpit ang hawak sa dulo ng espada.

Hinaplos ko ang kamay niya at dahan-dahang tinanggal roon ang espada, at para hindi siya makapagpigil ay agad kong ihinawak iyon sa isa kong dibdib. His breathing started to go heavy. Hindi ko pa rin itinitigil ang malagkit kong tingin sa kanya magmula kanina pa. I tip toed and held his face at doon ay sinugod ko siya ng halik. I immediately snaked my hands around his head, gripping his hair, deepening the kiss. I tested his patience after. I searched for his other hand at ihinawak ko naman iyon sa kabila. Nang gantihan na niya ako ng halik at maramdaman ko ang kanyang pagpisil ay napangiting naiiyak ako.

You are still mine, Valentine.

Inangat ko na ang damit niya at inalis 'yon. He groaned and stopped, only to eye me with undeniable desire. Kitang-kita ko 'yon sa mga mata niya at hindi niya maikakaila sa akin ngayon na hindi niya nagugustuhan ang nangyayari.

Naglakbay ang mga palad ko onto his chest and abdomen. "You little evil..." sabi niya sa'kin at nagulat na lang ako nang marahas niya na akong sinandal sa dingding at binuhat ang aking mga binti't ipinulupot sa kanya, walang pag-aatubiling siniil ako ng halik sa labi. Nasasaktan ako sa pamamaraan niya ng paghalik pero iniinda ko ang lahat ng 'yon. Makailang-ulit niya na ring binabampira ang aking leeg. Lumipat ang halik niya sa aking dibdib, ninanamnam ang tuktok, at hindi na ako mapakali sa aking pwesto. I am ignoring all the harshness. I'm giving it all in.

May mga tumatakas pa ring luha sa mga mata ko. Nalulungkot pa rin ako. Gusto ko siyang makabalik sa kanyang sarili. Bobo na kung bobo pero mahal na mahal ko siya. At sa ganitong paraan ay umaasa ako na baka sakali ay maibalik ko siya sa dati. My hopes are high, all because of Valentine.

He gritted his teeth at walang warning na hinablot ang gitna ng aking hita, marahas na tinanggal ang tanging tumatakip roon. Halos ibaon ko ang aking kuko sa kanyang likod nang haplosin niya iyon. Then he started doing heaven-knows there. Napatingala ako at nagsimula nang pagpawisan. Sa tuwing kakagatin ko ang labi ko ay sisinghalan niya ako. "Don't bite your fucking lip." Tsaka niya iyon aangkinin.

Nagulat ako sa sunod na pangyayari. Binuhat niya ako at binagsak sa kama. Napalunok ako at bahagyang napaatras. He looks so hungry. Kahit sabihin kong hindi ako natatakot sa kanya ay hindi ko pa rin maiwasan. But he's still Valentine. I have to believe in it. Siya pa rin ito. Siyang siya.

Gumapang siya sa ibabaw ko as he pinned my both hands on top of my head. He intertwined our hands firmly. I smiled mentally at naiiyak ako sa tuwa. Ganitong ganito siya sa tuwing gagawin namin ito. Is he going back to his true self?

Pero tinangay ng hangin ang pag-asa kong 'yon nang bumulong siya sa akin, "Oh baby, I will still kill you." And then he entered.

Again.

And again.

Over and over again.

Malalim. Mabagal hanggang bumibilis. Parang mayroong hinahabol. Sobrang nakakalunod. Profanities came all over him. Ngunit kumpara kanina ay naging mas malumanay na siya, savoring the moment. We were both barely breathing. Hindi ko magawang iwasan ang sarili kong magpakawala ng mabibigat na hinga. I am feeling a strike of pleasure and pain.

But emotionally, the pain outweighs everything I feel right now. Walang makakapantay sa sakit. Hindi ko matanggap ang kaisipang hindi pa rin siya bumalik sa dati. Ngunit kahit papaano ay nakaramdam ako ng saya na hindi naman dapat.

Saya dahil alam ko na kahit makalimot man ang utak niya dahil sa tuluyang pagkalason nito mula sa kasamaan, nasigurado ko ngayong gabi na hindi pa rin nakakalimot ang katawan. The way he kisses and touches me and the way he makes love to me, it were all the same. Ramdam na ramdam ko ang labi niya, ang mainit niyang mga palad, balat sa balat-ramdam na ramdam ko siya.

"I love you..." I managed to voice out given the struggling situation.

He doesn't stop with the sweet torture. Tinitigan niya lang ako kahit makailang-beses kong binabanggit ang mga salitang 'yon. Until he finally spoke, "I hate you." Then he kissed me longingly again.

My body screams "ache" all over me. Pero lahat ng 'yon ay tila napawing bigla. Tulog siya habang yakap-yakap ako na parang anumang oras ay makakawala ako sa kanya. Tulad pa rin ng dati. But is the purpose still the same?

Na ganito niya ako kung yakapin dahil mahal niya ako, o ayaw niya akong makawala dahil papatayin niya pa ako?

Kahit anong gawin kong pilit na matulog ay walang saysay. I can't sleep with a hole in my heart. I can't sleep with the fear of tomorrow. Ayokong matulog dahil natatakot ako na sa paggising ko ay wala na siya sa tabi ko. Mas takot pa akong mangyari 'yon kaysa hindi na ako magising dahil sa kinitil niya na pala ang buhay ko.

I'm silently crying. Walang tigil ang pag-agos ng luha ko. What have had happened to us? He should be my knight in shining armor, not my evil beast.

Hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa kumot tsaka ko pinahid ang luha ko. Tumagilid ako at humarap na sa kanya. He still looks like an angel while sleeping.

But then a horrible memory of yesterday haunted me. Naalala ko 'yung nakita kong ganito ring sitwasyon na magkayakap sila ni Bethany sa kama. May nangyari ba sa kanila? Sinabi kanina ni Val na wala siyang mahal, that he's in no one's possession, but are they doing this? Hindi ko masikmura ang naglalarong imahe sa isip ko. I can never stomach the thought of them doing what we just did, ever. Hindi ko alam kung may kapasidad pa akong kayanin 'yon.

Tinanong ko ang sarili ko. Why am I even here with him, sleeping like the old times? Bakit imbis na harapin ko na si Death ay nandito pa rin ako sa tabi niya? Bakit kahit sinabi niyang papatayin pa rin naman niya ako ay hindi pa rin ako umaalis? Bakit hindi ko siya magawang iwan? Bakit hindi ko magawang unahin ang mga dapat unahin para iligtas ang Fortress? Bakit hindi ko na lang itago ulit ang espada? Bakit hindi ko na lang gamitin ang oras na ito para magpalakas ng kapangyarihan laban sa mga kalaban? Umasa nga ba ako masyado na maibabalik ko siya sa dati dahil lang ginawa namin ulit ito? Umaasa pa nga rin ba ako na sa paggising niya, siya na ulit 'yung Val na mahal ko at mahal ako?

Isang sagot sa lahat ng tanong ko, mahal ko eh. Mahal na mahal.

I'm fully aware of what I'm doing. I am playing with fire again. Pero sinong masisisi ko? Si Valentine ang nakataya dito. I will always throw out risks if needed. Pagdating sa kanya, handa akong ubusin ang lahat sa akin. Susugal ako, tataya ako parati. Even though by all means, it only looks like I'm delaying the inevitable.

I enveloped his cheek with my palm then kneaded his hair. I miss him, to greater heights.

"I love you. You have no idea how much, Val. I cannot even fathom the intensity." Gumalaw siya. Bahagya niyang iminulat ang mata pero bakas pa rin sa itsura niya ang pagod at antok.

He just groaned and hugged me closer to him, tighter.

I will keep my faith on you, Val. I will be strong for us. I will...