The Sweetest Scheme of Fate (Defying Fate Trilogy #1)

Chapter 37: Despairing Hearts

"Ma, sino siya?" Hannah repeated the question and I felt my heart painfully twitch. It felt like it was being rammed and ripped into small pieces.

Maraming tanong ang nagbagsakan sa utak ko. "Hannah..." I mumbled and stopped. I didn't know what to say because she continued to stare at me curiously. Paanong hindi niya ako kilala? Paanong hindi niya ako naalala? Lalong sumasakit ang puso ko sa mga nabubuo kong tanong sa sarili ko.

Bumaling siya sa akin at nakaramdam ako ng panlulumo dahil bakas sa mukha niya ang pagtatakha sa akin. Napalunok ako at naikuyom ko ang mga kamao ko. Humarap ulit siya kay Tita Helen.

"Kaibigan po ba siya, Ma? Bakit ngayon ko lang siya nakita?" she asked and I felt weak-kneed. I clenched my fists tighter as I inhaled deeply. Shit! Ano na naman ito?

Nanikip ang dibdib ko. Bakit hindi niya ako maalala? Bakit lahat na lang ng tao na nasa room niya ay naalala niya pero ako ay hindi? Anong nangyari at bakit siya nagkakaganyan?

"Sino po siya?" tanong ulit ni Hannah at dinaig ko pa ang pinagsasaksak ng maraming beses. Tinitigan niya ako nang matagal na para bang kinikilala niya ako. I didn't see any hint of recognition in her face and it broke my heart.

She looked so puzzled about me. Para bang sinasabi ng mga mata niya na -- anong ginagawa nito dito at bakit siya nandito, eh hindi ko naman siya kakilala? At para naman akong binibiyak sa mga naiisip kong dahilan sa mga ikinikilos niya.

Does she has a selective memory lost? 'yan ang naging tanong ko sa sarili ko. At ang mga nawala sa mga ala-ala niya ay ako at ang mga panahong magkasama kami? But how did that happen? Sa dinami-dami ng mga ala-ala naming dalawa, bakit 'yun pa ang mga nawala?

Kaming dalawa na ang magkasama since na magkaisip kami kaya hindi ko lubos na maisip na makakalimutan niya ako nang ganu'n-ganu'n na lang. Ang sakit. Ang sakit marinig mula sa kanya na ipinagtatanong niya kung sino nga ba ako at hindi ko 'yun kayang tanggapin.

Buong buhay namin, kami ang laging magkasama. Buong buhay ko, sa kanya ko ibinigay pero paano pa niya nagawang makalimutan ako? Kung nagka-amnesia man talaga siya, bakit ako pa? Malaking parte ako ng buhay niya pero bakit parang ako pa ngayin itong nagmumukhang walang kwenta sa kanya? Ang sakit lang!

"Ma..." Hinawakan ni Hannah ang kamay ng Mama niya dahil hindi ito nakasagot sa mga tanong niya.

Nagbuntong-hininga si Tita Helen bago siya tumingin sa akin. Nakita ko sa mga mata niya ang awa. Alam ko. Alam kong lahat ng nasa room ngayon ay kinakaawaan ako. Pero may magagawa ba ako? Ayoko ang kinakaawaan ako pero maging ang sarili ko ay hindi mapigilang kaawaan ang kalagayan ko.

"Anak, hindi mo ba nakikilala si Hanns?" Tita Helen asked softly. I felt Papa drape an arm around my shoulders and I turned at him. He gave me a reassuring smile and I held my breath as I wait for Hannah's reply.

She looked at me closely for a full minute and I stiffened when she shook her head. Shit! "Hindi po," she said and my world turned into tiniest particles of a molecule as tears started racing down my face.

Humigpit ang hawak ni Papa sa balikat ko. Alam kong pinapatahan niya ako pero damn! Hindi ako maalala ng babaeng pinakamamahal ko, hindi ako matandaan ng babaeng ginawa ko nang mundo ko kaya paano ako tatahan?!

Excited akong magising na si Hannah at masaya ako na ligtas na siya pero hindi ko naman in-expect na ganito pala ang mangyayari kapag nagkamalay na siya. I cried silently in agony. Hindi talaga matanggap ng puso at buong pagkatao ka na hindi niya ako makilala.

Bakit ako pa ang nakalimutan niya? I felt Papa squeeze my shoulder again but I didn't find any comfort in his action. Alam kong sinusubukan niyang pagaanin ang loob ko pero walang epekto 'yun sa akin.