✔️Broken Glass L.H.

3

'Uiteindelijk was het best gezellig met Luke, tot zijn vrienden kwamen. Hij was een totaal ander persoon en deed super gemeen' vertel ik tegen Vicky. 'Ach, het was vast maar één keer.' 'Ik hoop het.' 'Maar ik ga naar huis. Succes nog met je laatste uur.' 'Thanks!' Ik geef Vicky een knuffel en dan loopt ze weg. De bel gaat, dus loop ik maar naar de les. Ik kan niet wachten!
Eenmaal in het lokaal zit iedereen er al. Ik ga helemaal achterin zitten. De leraar begint met de les en dan vliegt de deur open. 'Sorry dat ik zo laat ben. Ik kon het lokaal niet vinden.' Luke... Natuurlijk! 'Ga snel zitten' zegt de leraar. Luke knikt en gaat voor mij zitten. 'Katie, heb je voor mij een pen?' Echt niet dat ik hier op ga reageren. Ik heet geen Katie! 'Joehoe, Katie!' Een grote glimlach verschijnt op Luke zijn gezicht. Hij doet dit expres. Ik doe mijn oortjes in zodat ik hem niet meer hoef te horen. Luke rolt met zijn ogen en draait zich dan weer om. Ik begin aan mijn werk, dan scheelt dat thuis weer. Luke draait de hele tijd om en zegt de hele tijd van alles, maar ik hoor het niet.

Ik schrik van de bel die gaat. Snel stop ik mijn spullen in mijn tas en loop het lokaal uit. Uit mijn kluisje haal ik mijn jas. Er valt een briefje op de grond.

Nu weet ik alles. Het word niet makkelijk.

Dat is alles wat op het briefje staat. What the fack man! Wie stuurt er nou zo'n vaag briefje? Misschien is het gewoon een stomme grap. Ik stop het briefje in de zak van mijn tas en loop dan naar huis. Gelukkig is het niet zo ver. Thuis maak ik de deur open. 'Ben thuis!' roep ik. Geen antwoord. Mijn vader zak nog wel te werk zijn en Nina is vast nog bij een vriendinnetje of op school. Ik zet mijn tas in de gang neer, trap mijn schoenen uit en hang mijn jas op. Ik raap al de post op en leg het op de keuken tafel. Er zit geen post voor mij tussen, dus boeit het mij niet. Mijn telefoon gaat. 'Kate!' roept Vicky vrolijk. 'Vicky!' 'Vrijdag is er een feest. Ga je mee? Mads gaat ook.' 'Dat is morgen toch?' 'Ja! Ga mee! Het word vast leuk.' 'Uhm....' 'Aaah, toooee?' smeekt Vicky. 'Goed dan' zucht. 'Yeaaah!' gilt Vicky en ik moet lachen. 'Ik moet gaan. Huiswerk enzo' zegt Vicky als we uitgelachen zijn. 'Is goed. Spreek je morgen.' 'Doeeg!' Ik hang op en loop dan naar mijn kamer en laat me op bed vallen. Luke is aardig, maar hij noemt me de hele tijd 'Katie' en daar kan ik echt niet tegen!

Als het etenstijd is zijn Nina en mijn vader nog niet thuis. Ik besluit maar om een pizza te bestellen.

Zodra de bel gaat, ren ik naar de deur en doe open. Ik kan mijn ogen niet geloven wie er voor mij staat. 'Luke?' 'Katie' gromt hij. 'Kate' verbeter ik hem. 'What ever.' Ik pak de pizza van Luke aan en betaal. Hij wil weglopen, maar ik houd hem tegen. 'Waarom noem je me eigenlijk Katie?' vraag ik. 'Zo heet je toch?' vraagt hij bot. 'Nee, ik heet Kate.' 'Volgens mij is het toch echt Katie.' Hij rukt zich los uit mijn greep en loopt weg. Wie is die gast toch? Ik hem hem nooit verteld wat mijn echte naam is. Maar Luke had wel gelijk. Ik heet wel Katie. 'Zie je morgen op school, Katie' zegt Luke nu met een grote glimlach. Hij stapt op zijn scooter en rijd er vandoor.