✔️Broken Glass L.H.

39

~Kate~

Ik word wakker en kijk verward om mij heen. De kamer is donker en ik zit vast gebonden op een stoel. What the fack?! 'Zo, mevrouw is wakker' zegt een lage stem. 'Wat moet je van me?' snauw ik. 'Oh, heel veel. Jij gaat mij alles vertellen wat je weet over One Direction' zegt de stem en een gestalte komt naar mij toe gelopen. Een grote man, met brede schouders; een bodyguard type. 'Dacht het niet' snauw ik. De man maakt mijn handen los en schenkt een glas water in. Het zelfde doet hij voor zichzelf en neemt een slok van zijn glas. 'Drink op' beveelt hij. Aangezien de man niet in elkaar stort, pak ik het glaasje en drink hem in één keer leeg. Ik heb echt super veel honger en dorst. Aangezien ik geen idee heb hoe lang ik al zonder eten zit. Ik zet het glas weer neer en de man schenkt hem nog een keer vol. 'Drink' beveelt hij weer. 'Ik heb geen dorst meer' lieg ik. 'Gaan we niet luisteren? Op drinken zie ik!' schreeuwt de man nu. Snel drink ik het glaasje leeg en weer schenkt de man hem vol. 'Ik hoef niet meer' zeg ik. 'Je mag pas stoppen als die kan leeg is' zegt de man. Ik knik alleen maar en drink zo veel mogelijk op. Na vijf glaasjes kan ik echt niet meer. 'Ik kan niet meer' klaag ik. De man komt naar mij toegelopen en grijpt mij bij mijn keel. Hij buigt mijn hoofd naar achteren en giet het water naar binnen. Het wil gewoon niet naar binnen. Ik spuug het water uit en ontvang een harde klap in mijn gezicht. 'Jij wilt niet meer luisteren? Dan gaan we het zo doen.' De man bind mijn handen weer vast en tilt de stoel, met mij erop, op. Hij zet hem weer neer in een kleine kamer. Gelukkig heb ik geen claustrofobie. De man loopt de kamer uit en doet de deur dicht. De muren worden wit en er verschijnen allemaal filmpjes op. Van de jongens, van mij, van min beste Maddie en Vicky en van Troy. Tranen stromen over mijn wangen door de herinneringen die naar boven komen. Na een tijdje gaan de filmpjes weg en de man haalt mij weer uit de kamer. Weer maakt hij mijn handen los en geeft mij een glas water, wat ik toch op drink. Bij het tweede glaasje kan ik het al niet meer aan en geef over. 'Gatver!' roept de man. De kwaadheid hoor je in zijn stem. 'Dit accepteer ik niet!' roept hij kwaad. 'Wat wil je van me?' De man haalt een paar keer adem. 'Dat zal ik je vertellen' zegt hij dan kalm en gaat tegen over mij zitten. 'Ik, Carl, heb jou hierheen gebracht omdat....'