✔️Broken Glass L.H.

5

'Je bedoelt.....' 'Het spijt me, Kate. Gecondoleerd' zegt Sander en hij hangt op. Verbaasd houd ik mijn telefoon voor mij. Mijn vader en Nina zijn dood... Zij waren d enigste familie die ik nog had! 'Kate, kom je de klas weer in?' Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van Luke. 'Gaat het wel? Je bent helemaal wit!' 'H-Het gaat' stotter ik. Snel loop ik langs hem heen de klas in. Ik pak mijn spullen in. 'Waar ga je heen?' vraagt de docent. Ik haal mijn schouders op. 'Je kan niet zomaar weg jongedame' zegt de docent en hij gaat voor de deur staan. Ik moet nu weg anders barst ik in tranen uit en ga iedereen verrot schelden! 'Kate, wat is er aan de hand?' vraagt Vicky. 'Niks' snauw ik. Ik richt me op de docent. 'Meneer, laat me alstublieft gaan' zeg ik zachtjes. Ik voel de tranen nu over mijn wangen lopen. 'Kom maar mee' zegt de docent en samen lopen we het lokaal uit. 'Wat is er aan de hand?' vraagt de docent en vouwt zijn armen over elkaar heen. 'Ik... Mijn vader en Nina..... Overleden' huil ik nu. 'Oh, het spijt me. Gecondoleerd. Is er familie waar je naar toe kan?' Ik schud mijn hoofd. 'Helemaal niemand?' 'Helemaal niemand.' 'Weet je zeker dat je allen thuis wilt zijn? Ik weet eerlijk gezegd niet of het een goed idee is.....' 'Ik ga wel mee.' Allebei draaien we ons om. Luke staat in de deur opening. 'Graag' is het enige wat de docent zegt. Ik zeg niks en loop snel door naar buiten. Luke komt achter mij aan, dat weet ik gewoon. Ik haal mijn fiets uit het rek en fiets naar huis. 'Kate, wacht!' Ik negeer hem. Thuis gooi ik mijn fiets in de tuin en maak de voordeur open. Iets wat mijn vader altijd deed, altijd... De tranen stromen weer over mijn wangen en eindelijk heb ik de deur open. Ik laat hem open en laat mezelf op de bank vallen en begin te huilen. De voordeur hoor ik dichtvallen en daarna deukt de bank naast mij in. Ik kijk op en zie Luke naast me zitten. Medelevend kijkt hij mij aan. Ik heb zijn medelijden niet nodig! Luke trekt mij in een knuffel en ik begin nu nog harder te huilen. Luke troost mij, maar hoe hard hij ook zijn best doet, ik moet alleen maar harder huilen. 'Het komt wel goed' fluistert hij. Ik maak mij los uit zijn knuffel en kijk hem aan. 'Hoe kun je zoiets zeggen? Ik ben de enigste familie die ik nog had kwijt!' 'Ik heb hetzelfde meegemaakt.'