Baş Belası

Bölüm 58

Çınar'a bakarak gülümsemeye çalıştım. Ayağıma iki kat çorap giydirmeye çalışıyordu.

"Hava soğuk üşümeni istemem." diyerek dolaba ilerledi. Ona bakarak vücudunu inceledim. Derin bir iç çekerek bakışlarımı pencereye çevirdim.

Dayım iki haftadır hastanede yatıyordu. Kaç kere Çınar'a yanında kalmak için yalvarsam da vereceği cevap kesin ve net.

'Bebeğimizi düşün.' bir bakıma da haklıydı. Dayım da beni böyle görse bana çok kızardı. Nihayet dün gözlerini açmış ve bugün ise normal odaya almışlardı. Onu ziyarete gidicektik. Çınar tekrar yanıma gelince elimden tuttu ve kaldırdı. Atkıyı bağlayarak burnuma kadar çekti.

"Nefes alamıyorum." diyerek atkıyı indirdim. Gözlerini devirerek yavaşça elime vurdu ve tekrar burnuma kadar çekti. Bıkkın bir tavırla ona bakınca gülerek elindeki şapkayı başıma geçirdi. Alnımı öperek elimden tuttu ve aşağıya indirdi. Botlarımı da giydirerek evden çıktık.

Uzun bir yolculuktan sonra hastaneye gelmiştik. Büyük bir heyecan ile kapıyı açarak hastaneye doğru koşmaya başladım.

"Koşma !" diye bağıran kocama bakarak yavaşladım. Yanıma koşarak geldi ve sıkıca elimi tuttu. Ateş saçan gözlerini bana dikerek yavaşça yürümeye başladı. Susarak dayımın odasına doğru ilerledik. Kapıyı açmadan gelen seslere bakarak gülümsedim. Bizimkiler bizden önce gelmişlerdi ve kahkaha atıyorlardı. Kapıyı hızlıca açarak dayıma baktım. Dayım beni görünce zorlanarak yerinde doğruldu ve parlayan gözlerini bana dikti. Mutluluktan akan gözyaşlarımı umursamayarak dayımın yanına koştum. Sıkıca elini kavrayak öptüm ,kokladım.

"Meleğim." diyerek beni kendine çekti ve alnımdan öptü. Diğerleri de bizi yanlız bırakmak için dışarı çıkmışlardı. Küçük pencereye bakınca Çınar bana gülümseyerek bizi izlemeye başladı.

"Çok korktum. Sana birşey olucak diye çok korktum."

Dayım usulca başını sallayarak mavi gözlerini bana dikti.

"Zayıflamışsın." ah işte gözünden hiçbirşey kacmıyordu.

"Konumuz bu değil-"

"Konumuz bu." diyerek sözümü kesti. Kaşlarımı çatarak ona baktım.

"Dayı.."

"Deniz sen hamilesin. Kendine dikkat et güzelim. Uyandığım ilk gün senin nasıl olduğunu sordum. Bir hafta boyunca hastane de kalmışsın. Bebeğin düşme tehlikesine gelmiş. Benim yüzümden oldu. Söyle bana ne kadar acı çektin ?"

Gözyaşlarımı silerek ona baktım. Bu huyunu çok seviyordum. Ölme riskine rağmen hala beni düşünüyordu.

"Dayı sen kendine bak-"

"Deniz söyle bana." diyerek çıkıştı. Burnumu çekerek tekrar ona baktım. Yalan söylesem gözlerimden anlardı. Stresli olduğum için bebeğimiz düşecekti ve eğer öyle birşey olsaydı dayım 'benim yüzümden' oldu diyerek asla kendini affetmezdi.

"Dayı kendime iyi bakmam lazımdı. Kendini suçlama-"

"Deniz !" diye bağırınca inleyerek yerinde doğruldu. Korkarak ayağa kalktım ve "Ne oldu ? Neren acıdı ? Bekle doktoru çağırıcam-"

"Otur." diyerek tekrar sözümü kesti. Derin bir nefes alarak yerime oturdum. Elimi iki elinin arasına alarak dudaklarına götürdü. Bakışlarımı ayaklarıma çevirdim ve derin bir nefes aldım.

"Söyle. Bana bakarak söyle. Çok acı mi çektirdim ?"

Pişmanlık gözlerinden akıyordu.
"Dayı mutlu günümde yapma ,lütfen."