Baş Belası

Bölüm 32

"Ne kadar kaldı ?"

"Hayatım bekle biraz. Geldik sayılır."

Bıkkınlıkla nefesimi dışarı verip ellerimle ritim tutmaya başladım. Şuanda arabanın içinde gozlerim kapalı oturuyordum. Çınar bana sürpriz yaptığı için gözlerimi bir bezle kapattı. Kaç kere açmaya calışsam beni engelleyip kızdı. Çocuk da haklı. Biraz sabırlı olmam lazım.

Taşlı bir yola girdiğimizde araba sallandığı için boş bulunup kafamı pencereye çarptım.

Çınar kahkaha atarak elimi sıkıp öptü. Sinirlenmiştim ama yaptığı bu hareketle sinirim azalmıştı.

"Ne kadar var ?"

"Deniz !"

Susarak koltuğa sindim. Ne yapabilirim merak ediyorum. Bu kadar bağırmasına gerek yoktu. Araba durunca "Bekle." diyerek arabadan indi. Kapıyı açarak ellerimi tutup beni arabadan çıkardı.
Arkama geçerek belimden tutarak yürütmeye başladı.

"Bezi ne zaman açıcam ?"

"Sürprize gelince."

"Çok açıklayıcı sağol hayatım."

Kafamı ısırınca inleyerek basımı tuttum. Ayaklarım yerden kesilince ufak bir çığlık atarak kollarımı boynuna doladım.

"Ne yapıyorsun ?!"

"Sakar olduğun için zor yürüyorsun. Birde burda düşüp beni üzme güzelim."

Kıkırdayarak kafamı boyun girintisine gömdüm.

Biraz daha yurudukten sonra yavaşça yere bırakarak arkamdan belime sarıldı.

"Artık açabilirsin."

Yavaşça bezi açarak etrafa baktım. Ağzım açılarak heryeri incelemeye başladım. Bu...bu çok güzeldi.

"Kısa bir zamanda herseyim ve mutluluk kaynağım olduğun için sana teşekkür ederim küçük kadınım."

Mutluluktan gozlerim dolmuştu. Çınar'a sıkıca sarılarak yerimde zıpladım.

"Kızım dur." diyerek kahkaha atmaya başladı. Gulerek ondan ayrıldım ve etrafa tekrar baktım.

Ormanlık bir alanda bütün ağaçların dallarında bizim fotograflarımız vardı.

Yavaşça ilerleyerek en dikkat çeken fotoğrafa baktım.

"Bunu nerden buldun ?"

Parmaklarımı fotoğrafta gezdirerek iyice baktım.

"Ege abi yardım etti."

"Dayım ,öyle mi ?"

"Aramızdaki buzlar eriyor güzelim."

Gülümseyerek tekrar fotoğrafa döndüm. Bu fotoğraf ailemle olan bir fotoğraftı. Yatağımın baş ucundaki fotoğraftı hatta.

Basımı kaldırarak diğer fotoğraflara baktım.

Dayımla olanlar ,Okan ve Merve'yle çekilmiş fotoğraflar ve Çınarla çekilmiş bütün fotoğraflar buradaydı. Çok güzel gözüküyordu.

"Karnın acıktıysa beni izle hanımefendi." diyerek önümde eğilip elimi tuttu.

"Aşkım nerde yiyebiliriz-"

Ağzım açık Çınar'ın gösterdiği yere baktım. Ama bu da çok güzel.

"Sana inanamıyorum."

Gülümseyerek elimi tuttu.

Ağaç evinde yemek yiyecektik. Ne kadar güzel değil mi ?

Küçükken hep bir ağaç evimin olmasını istemiştim. Ama şehir merkezinde yaşadığımız için bize özel bir bahçe yoktu. Hayallerim gerçek olmuştu.