YAŞAYAN SON ÖLÜLER "Zombi"

BÖLÜM 62

Zafer, zombileri arkasında bırakıp aracı cadde boyunca sürmeye başlamış, birkaç sokak geçtikten sonra, köşedeki 'Bekle Döner' isimli lahmacun, pide dükkanından sağa dönmüş, biraz ilerledikten sonra, sokağın sonundaki, geniş arazisiyle büyük yer kaplamış, dört bir tarafından yol geçen, 'Atatürk Anadolu Lisesi'nin girişinde aracı durdurmuştu.

Gökalp, daha eski okulunun sokağına girdikleri zaman heyecanlanmaya başlamış, tam emin olamasa da o kısa süredeki varsayımları, Zafer'in okulun önünde aracı durdurmasıyla netlik kazanmıştı.
Gökalp'in içi heyecan ve tuhaf bir mutlulukla dolmuştu.

Burası eskiden bir ilkokuldu, bu semtlerde büyümüş birkaç hayırseverin, bu civarlarda yaptırdığı ve isimlerini verdiği ilkokul ile buranın gerek tenhalığı, gerek iti kopuğu, serserisi ve ulaşımı yüzünden veliler çocuklarını daha uygun gördükleri yeni okullara kayıt ettirdikleri için buraya fazla gerek ve rağbet kalmamış, civarda lise kıtlığını nedeniyle liseye dönüştürülme kararı alınmış ve yakınlardaki bir lisenin yıkılmasından sonra öğrencileri buraya gelmesinin ardından, bir zaman sonra adı değiştirilerek, geçen sene tamamen liseye dönüştürülmüştü.

Okulun ön ve arka tarafı duvarlarla çevriliydi. Yan kısımları ise yarıya kadar duvar, üstü demirlerle çevrelenmiş, yükseltileri ön kısım kadar yüksek olmadığı için, üzerine, öğrencilerinin kaçamaması ve dışardan kimsenin tırmanarak girememesi için sivri, dairesel tel örgüler boylu boyunca üzerine yerleştirilmişti.

Burası güvenli sayılabilirdi, dört bir tarafı korumalıydı, iki sene önceki yaz tatilinde ön bahçedeki eski demirler yıkılıp yerine yeni ve daha sağlam demirler takılmıştı. Her ne kadar kapana kısılmış intibası verse de buraların önceden tenha olmasından dolayı bugün etrafta dolaşan zombi sayısı da ona bağlı olarak azdı. Bu tetikte olmaması için bir yeterli gerekçe asla sayılamıyordu çünkü ne zaman kendini bıraksa ve güvende olduğundan emin olsa başına hep bir iş gelmiş ve tecrübe üstüne tecrübe sahibi olmuştu. Zombilerin nereden çıkacağını ve ne sebepten toplanacaklarını kestirmek zordu, kimi zaman duydukları ufak bir ses, kimi zaman hareket eden cisimler, rüzgarın savurduğu atıklar, kediler... Kısacası İstanbul sokaklarının hiçbir yeri güvenli sayılamayacak kadar tehlike saçıyordu. Ama burası, dışarıdan gelecek tehlikelere karşı korunaklıydı, ve akıllıca davrandıkları sürece burada uzun süre hayatta kalabilirlerdi. Gökalp, şu anda burayı bulmuş ve bu insanlarla karşılaşmış olmanın büyük bir nimet olduğunu düşünüyor, şükrediyordu. Geçmişe baktığında bu insanlarla karşılaştığına bu kadar sevineceği aklına gelmezdi kuşkusuz, ama artık bu durum farklıydı ve artık kendisinin de öyle olması gerektiğini çok iyi idrak ediyordu. Eskiye ve geçmişe döndüğü zaman, oradan çıkamıyor, yeni dünyanın, yeni düzenine ayak uydurmakta zorlanıyor, afallıyordu. Artık dünya mazlum olamayacak kadar acımasızdı, artık şartlar değişmişti. Gökalp, daha güçlü olacak, en azından buna çalışacak, daha önceki olduğundan daha güçlü ve ayakları yere basan, soğukkanlı bir kişilik olmak için kendini alıştırmaya başlayacaktı... Ki zaten zamanla değiştiğine kendisi de tanık olmaya başlamıştı. Ya savaşıp devam edecekti, ya da şimdi bu kapıdan içeri girip onların gölgesinde yaşayabildiği kadar yaşayıp, sonunda engel olamadığı enfeksiyona maruz kalıp ölüp gidecekti. Olması gerektiğini düşündügü üzre her türlü savaşacak, mücadele edecekti. Ölmek kolaydı, bunu kendisi de kafasında defalarca tartışmıştı... Şu an nefes alıyordu, zaten ölmesi gerekiyorsa çoktan ölmüş olurdu!

Okulun araçların girebilecek kadar geniş olan sürgülü kayan kapısı hızlıca ardında kadar çekilmişti, Zafer arabayla içeriye girip, kapıdan sağa dönüp okulun bahçesinde aracı durdurdu.

(Kapıdan girildiğinde sol tarafta hemen bir bina bulunuyor, sol taraftan arka bahçeye geçiliyor. Kapının karşısında beş katlı, geniş bir bina göze çarpıyor, binanın sağ kısmında ufak bir açık kantin binası, önünde masa ve sandalyeler bulunuyor. Bahçe geniş, köşelerde banklar yer alıyor.)