The Life Store #Wattys2016

2: Een baantje zoeken voor dummies

"Misschien hebben ze in die winkel wel personeel nodig." Onze nieuwste huisgenoot, Gwen uit Noorwegen, is gistermiddag pas gearriveerd en heeft ons nu al het huis uit gesleept om op zoek te gaan naar de beroemde boekwinkel uit 'Notting Hill'.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik die film nog nooit gezien heb, dus ik heb ook totaal geen idee waar we naar op zoek zijn. Maar Gwen, waarvan we al na vijf minuten ontdekten dat ze verslaafd is aan films, heeft blijkbaar al het plan opgevat dat ik in de bewuste boekwinkel moet gaan werken. Iets dat ik niet zo'n heel groot probleem vind overigens. Iets beters dan een baantje tussen de boeken vind ik hier volgens mij toch niet.

Ella stoot me aan. "Ik zie het al helemaal voor me. Dit is echt een vet goed idee. Nou, waar is die winkel?"

Gwen tuurt de gevels af. "Het zou hier ergens moeten- Ja, daar!" Haar pas versnelt tot een vreemd soort huppeltje en gedwee hobbelen Ella, Kayleigh en ik achter haar aan.

Ongeveer een minuut later staan we voor de etalage van de Travel Bookshop. De naam staat in grote letters op het blauwe bord boven de gevel. Dus dit is de plek waar Julia Roberts jaren geleden een aantal weken van haar tijd doorbracht. Toen was er vast ontzettend veel leven hier. Nu ziet de zaak er maar verlaten uit.

Teleurgesteld tuurt Gwen door het glas van de gesloten winkeldeur. "Volgens mij is het dicht."

"Misschien kunnen we een andere keer terugkomen," probeert Ella haar op te beuren. "Het is toch niet zo ver van ons huis af en we zijn hier nog een jaar."

Gwen zucht. "Dat moet dan maar. Jammer. Ik had me er zo op verheugd. Wat gaan we nu dan doen?"

Kayleigh kijkt mijn kant op. "Jij wilde toch een baantje zoeken?"

"Ja, maar als die winkel dicht is, kan ik er niet solliciteren." Een zenuwachtig gevoel bekruipt me. In Nederland heb ik vier jaar in een supermarkt gewerkt en ik heb wel eens bijgesprongen in de snackbar van mijn moeder, maar verder heb ik geen ervaring met het zoeken van baantjes. Zeker niet in het buitenland.

"Misschien zit er in deze straat wel een andere winkel waar je kunt werken," oppert Kayleigh. "Deze bijvoorbeeld." Ze loopt naar de etalage naast die van de Travel Bookshop, die de hele verdere straat tot aan het kruispunt in beslag neemt.

De gevel is bijna volledig gemaakt van glas. In de etalage hangen posters van blije mensen en reclameaanbiedingen. De naam van de zaak staat in sierlijke zilveren letters boven de deur: The Life Store.

"Kun je hier een leven kopen? Dat kan ik wel gebruiken," grap ik. Ik ben nou eenmaal altijd maar een meisje van het platteland geweest.

"Precies!" roept Gwen uit. "Hier heb ik iets over gelezen. Ik weet niet wat ze precies doen, maar het is inderdaad bedoeld om mensen een nieuw leven te geven. Althans, voor zover dat kan. Ja Maya, ga hier solliciteren. Dat zou pas cool zijn."

"Misschien zoeken ze wel helemaal geen personeel."

"Daar kom je niet achter als je het niet gaat vragen. Hup." Kayleigh duwt me richting de deur van de winkel. Zij heeft makkelijk praten; haar opa was de rijkste man van Zwitserland. Dankzij zijn erfenis hoeft zij de rest van haar leven niet meer te werken als ze geen zin heeft. Ik weet niet hoeveel ze gekregen heeft, maar het moet erg veel zijn. Daarbij verbleken de honderdvijftig euro die ik kreeg nadat mijn oma overleed.

Aarzelend duw ik de deur open. Binnen is het licht zo kunstmatig dat ik automatisch mijn ogen tot spleetjes knijp en me afvraag of ik hier kanker van kan krijgen. Vast wel. Dan neem ik een hap adem en loop op de balie in het midden van de zaak af. Die is van glanzend wit materiaal en heeft de vorm van een halve ovaal. Erachter staan twee meisjes, één van hen druk in de weer met een computer en de ander met haar ogen op mij gericht.

"Hallo," begin ik. "Ik eh..." Vooruit Maya, niet zo onzeker doen. Zo kom ik nooit ergens aan de bak. "Ik ben op zoek naar werk. Hebben jullie toevallig nog personeel nodig?"

Het meisje lacht een rij stralend witte tanden bloot, waarvan het effect extra versterkt wordt door haar lichtbruine huidskleur. Op haar naamkaartje staat dat ze Shawnee heet. "Ik zal onze teamleider even voor je bellen. Momentje alsjeblieft." Ze pakt een telefoon van de balie op en toetst een nummer in. "Jeff? Kun je naar de balie komen? Er is hier iemand die wil solliciteren."

Haar woorden maken me alleen nog maar zenuwachtiger. Misschien ben ik wel helemaal niet wat ze zoeken.

Shawnee hangt op en laat nogmaals haar tanden aan me zien. "Hij komt eraan."

Terwijl ik wacht, kijk ik even om me heen waar mijn huisgenoten zijn gebleven. Zo te zien staan ze nog buiten op me te wachten. Als Kayleigh in de gaten heeft dat ik kijk, zwaait ze naar me. Ik zwaai terug en bestudeer dan de rest van de winkel. Aan mijn rechterkant is een soort beautycentrum, compleet uitgerust met kappersstoelen, vrachtladingen make-up en rekken vol kleding. Aan de linkerkant staan een paar bureaus en rekken vol folders. Aan de muren van die kant hangen posters met teksten als 'Vind jouw droombaan' en 'Een studie vinden die bij je past?'.

"Goedemiddag. Jij wilde komen solliciteren?"

Verschrikt draai ik me om. Voor me staat een man van rond de veertig met een zo goed als kaal hoofd. Hij steekt een hand naar me uit.

"Hallo, ik ben Jeff Parker, de manager van deze zaak."

"Maya de Lange." Zenuwachtig schud ik zijn hand.

"Loop maar even met me mee, dan gaan we in mijn kantoor zitten." Zonder te wachten op een reactie van mijn kant draait hij zich om en loopt voor me uit naar een kantoor waarvan één muur een gigantisch whiteboard is. Het enorme bureau ligt vol met rotzooi, die hij met een snelle beweging aan de kant schuift. "Ga zitten. Nieuw personeel zou me op dit moment ontzettend goed uitkomen. Mijn beste medewerkster is net met zwangerschapsverlof, de nieuwe die ik vorige maand aangenomen heb blijkt nu de ziekte van Pfeiffer te hebben en een andere medewerker heeft me vandaag verteld dat hij binnenkort naar Alaska emigreert. Dus, wie ben je en wat kun je?"

"Eh, ik ben Maya de Lange en ik kom uit Nederland."

"Zoiets dacht ik al. Wat heeft je hierheen gebracht?"

Langzaam varen mijn zenuwen weg. Dit is een makkelijk onderwerp om over te praten. "Mijn opleiding. Ik studeer Engels en daarvoor is het verplicht om een jaar in het buitenland te studeren. Omdat ik één van de besten van mijn jaar ben, kreeg ik de kans om naar Londen te komen."

Jeff knikt tevreden. "De taal is dus geen probleem voor je, dat is mooi. Heb je verder nog talenten? Hoe zit het met vreemde talen?"

"Ik spreek Nederlands." Dat lijkt me toch een behoorlijk vreemde taal voor iemand uit Engeland. "En ik kan ook Frans. Ik ga dit jaar zelfs een paar Franse vakken volgen op de universiteit."

"Helemaal perfect. Er komen hier regelmatig mensen met interesse in de Franse taal." Jeff wekt zijn computer tot leven en tikt iets in op het toetsenbord. Omdat het scherm met de achterkant naar mij toe staat, kan ik niet zien wat hij aan het doen is. "Wat heb je aan werkervaring?"

"Ik heb vier jaar in een supermarkt gewerkt als vakkenvuller." Ik bijt op mijn lip. Dat is vast niet wat hij wil horen van de ideale sollicitant. Daarom voeg ik er snel nog wat aan toe. "Daar heb ik geleerd om met klanten om te gaan. In een supermarkt komen mensen vaak met ingewikkelde vragen en dan moet je je best doen om ze een zo goed mogelijk antwoord te geven." Oh nee, dat klinkt alsnog ontzettend stom.

Jeff lijkt niet heel erg onder de indruk. "Hm, oké, dat zien we dan nog wel. Nog andere bijzondere vaardigheden?"

Telt mezelf in de problemen werken ook als vaardigheid? Of mezelf urenlang kunnen vermaken in een boekwinkel? Ik gok van niet. "Toevallig ben ik heel goed in presteren onder druk. Ik haal elke deadline met gemak."

"Kun je morgen beginnen? Dan kan ik je laten inwerken."

"Prima," antwoord ik, nogal overdonderd dat ik ineens een baan blijk te hebben. Dat ging makkelijk.

"Als je dit dan even in wilt vullen." Jeff vist een formulier tussen een stapel papieren uit en schuift het samen met een pen mijn kant uit.

Gehoorzaam vul ik het formulier in. Het gaat om algemene gegevens, zoals adres en bankrekeningnummer. Geen lastige vragen dus. Ging het leven maar altijd zo.