The Life Store #Wattys2016

13: Hoe beter ik mijn leven?

Het is een uur later als we met twee tassen van de Zara en allebei een ijsje in onze hand op de trap in Whiteleys zitten. Uiteraard is het niet alleen gebleven bij een jurkje dat Lindsay zou kunnen dragen naar het openingsfeest van haar toneelstuk. Ze moest en zou ook nog een roze vestje kopen dat ze zelf omschreef met het woord schattig. En tja, toen bleef er aan mijn vingers een broek kleven. Weer een uitbreiding van mijn garderobe. Weer een reden om ervoor te zorgen dat ik mijn baan blijf houden. Het afgelopen uur heb ik ongeveer een miljoen redenen bedacht, wat betekent dat ik dus maar gewoon gloeiend hard mijn best moet gaan doen bij The Life Store.

Lindsay heeft ondertussen nergens last van. Die zit lekker naar voorbijgangers te kijken. "Weet je, misschien loopt de ware hier wel gewoon ergens rond en weten we dat niet."

"Dat zou goed kunnen, maar dan moeten we erachter zien te komen of dat zo is. Waar voldoet jouw ideale man aan?"

"Eh..." Ze staart nadenkend voor zich uit. "Kan ik iets meer tijd krijgen om daarover na te denken? Vertel eens over jouw ideale man."

Dat is niet moeilijk. Hier heb ik al vaak over gefantaseerd als ik me weer eens forever alone voelde. "Zijn leeftijd is belangrijk. Ik wil sowieso geen jongens die jonger zijn dan ik, maar ze moeten natuurlijk ook weer niet te oud zijn. En hij moet beschikken over enige vorm van intelligentie. Ik wil wel een goed gesprek met hem kunnen voeren." Die eis heb ik ingevoerd nadat een vriendin van me vertelde over een date met een jongen die niet eens wist wat voor opleiding hij gedaan had. In zo'n situatie hoop ik niet terecht te komen.

"Hij daar." Lindsay wijst op een jongen die voorbij loopt. Qua leeftijd zit hij waarschijnlijk ergens tussen ons in, dus dat is inderdaad wat ik zoek. Hij draagt een zwarte trenchcoat en heeft blond haar. Om eerlijk te zijn ziet hij er nogal ijdel uit.

"Hoe weet je of hij slim is?"

"Dat kunnen we toch gewoon vragen? Eigenlijk zouden we alle mannen ter wereld aan een test moeten onderwerpen zodat we uiteindelijk de beste er zo uit kunnen kiezen."

Mijn lichaam bevriest een beetje en mijn ogen beginnen te tranen, zoals altijd wanneer ik een briljant idee krijg of hoor. "Dat is echt een geniaal plan. Alleen hoe gaan we dat aanpakken? Je wilt toch niet hier rond gaan lopen met enquêtes, hè? Dat zou echt belachelijk zijn."

Lindsay denkt even na voordat ze met de oplossing komt. "Internet. Iedereen heeft internet, dus ook de ware. We moeten een vragenlijst online plaatsen." Haar ogen beginnen te twinkelen. "En laat ik nou net mijn eigen website hebben."

Twijfelend staar ik voor me uit. Het zou de ideale manier zijn, maar iets houdt me tegen. Zetten we onszelf dan niet alsnog ontzettend voor schut?

Mijn blik valt op mijn horloge en tot mijn schrik concludeer ik dat ik maar beter eens terug kan gaan naar The Life Store. Gehaast sta ik op. "Ik moet gaan. Wanneer zie ik je weer?"

"Als we een vragenlijst gaan opstellen om onze ware liefde te vinden," antwoordt Lindsay droog.

"Heb je anders zin om morgenavond bij ons te komen eten?" Ik kan mijn eigen tong er wel af bijten. Ze is een klant, geen vriendin van me. Dat ze op ons feestje kwam, wil niks zeggen. Ze heeft nou eenmaal een reputatie als feestbeest. Bovendien kan ik niet eens koken.

Maar het enthousiasme is van haar gezicht af te lezen. "Ja, dat lijkt me leuk. Dan kom ik na de repetities gelijk naar jou toe."

"Prima. Tot morgen dan." In enige staat van paniek draai ik me om en been het winkelcentrum uit. Wat heb ik nu weer gedaan?

**

Zodra ik bij The Life Store ben, haast ik me naar de balie, waar Shawnee achter staat. Ik glimlach liefjes naar haar. "Hé, ik ben er weer. Wat denk je dat ik zou kunnen doen?"

Haar blik glijdt omlaag. "Die tas opruimen?"

Ik volg haar blik naar beneden en zie het blauwe kartonnen tasje van de Zara met mijn nieuwe broek erin. Shit. Daar had ik nog niet aan gedacht.

"Hallo dames," klinkt de stem van Jeff plotseling achter ons. "Geslaafd in je shopsessie, Maya?"

"Ja." Dat is in ieder geval niet gelogen. Ha, niemand die kan zeggen dat ik een onbetrouwbare werknemer ben. "Lindsay heeft een supercoole outfit voor de openingsavond. Ze was heel blij dat ik met haar mee ben gegaan."

"Fijn om te horen. En wat is dat? Kon ze haar nieuwe kleren zelf niet meenemen?"

"Nee eh..." Met mijn mond vol tanden staar ik naar het tasje. "Dit is voor een andere klant."

Jeff trekt wantrouwend zijn wenkbrauwen op. "Jij hebt toch maar één eigen klant?"

"Dat klopt, maar dit is voor een klant van Shawnee." Ik kijk mijn collega indringend aan in de hoop dat ze me begrijpt. "Voor die vrouw met die tongpiercing?"

"Inderdaad," knikt Shawnee. "Ik had per ongeluk een broek in de verkeerde maat voor haar gekocht en Maya was zo aardig om aan te bieden hem om te ruilen."

"Oké, goed. Waar ik eigenlijk voor kwam: Maya zou het nu wel alleen af moeten kunnen achter de balie. Dan kun jij je wat meer op je afspraken voor de nagelstyling focussen, Shawnee. Het begint weer wat drukker te worden, dus we kunnen je hulp hard gebruiken op de beauty-afdeling."

"Ik kan hier inderdaad wel in mijn eentje staan, ja," zeg ik snel, opgelucht dat Jeff niet ontdekt heeft dat ik onder werktijd voor mezelf ben gaan winkelen.

Jeff kijkt Shawnee aan. "Dan kom jij vanaf morgen gewoon wanneer je een afspraak hebt en als ik je extra nodig heb dan bel ik je wel." Hij wacht niet op een reactie, maar draait zich om en beent weg.

Ik schuif snel mijn tasje onder de balie. "Dankjewel. Je hebt echt geen idee wat je voor me gedaan hebt. Ik was echt bang dat ik mijn baan kwijt zou raken."

"Het zal wel meevallen," stelt Shawnee me gerust. "Zolang je gewoon op tijd komt en aardig bent tegen de klanten zal Jeff je niet ontslaan. En als je uiteindelijk jouw eigen specialiteit hebt ontwikkeld, ben je alleen maar waardevoller voor het bedrijf."

"Maar zover zal het wel niet komen. Ik ben hier maar een jaar." Daarna ga ik weer terug naar Nederland en heb ik niks meer aan mijn cursus interieurstyling. Wat doe ik hier eigenlijk? Ik wil schrijfster worden. Ja, vroeger had ik de droom om binnenhuisarchitecte te worden, maar ik studeer Engels. Talen zijn meer mijn ding.

Shawnee legt een hand op mijn schouder. "Je bent hier een heel jaar. Gebruik dat zo goed mogelijk. En wie zegt dat je hier daarna niet blijft hangen? Je zou niet de eerste zijn."

Ik glimlach naar haar, maar diep vanbinnen weet ik dat het met mij niet zo zal lopen. Na mijn jaar hier ga ik gewoon weer naar Nederland om daar mijn opleiding af te maken. Daana ga ik nog een master doen en tegen die tijd moet ik maar eens het lef vinden om een manuscript naar een uitgever te sturen. Via Facebook en Skype zal ik contact blijven houden met Kayleigh, Ella en Gewen, en misschien af en toe op Twitter berichtjes uitwisselen met Lindsay, maar daar zal het bij blijven. Ik vind het fantastisch om hier een jaar te zijn, maar mijn leven is in Nederland.