The Life Store #Wattys2016

32: Net als in de film, of toch niet?

Het is half zeven als Kayleigh en Lindsay me afzetten bij het restaurant waar ik met Christian heb afgesproken. Ik ben zenuwachtiger dan ooit.

"Maak je niet druk, joh," wuift Kayleigh al mijn stress weg. "Wat is het ergste dat er kan gebeuren?"

"Dat hij intussen zo'n grote hekel aan me heeft gekregen dat hij een mes naar mijn hoofd slingert?"

Lindsay rolt geërgerd met haar ogen. "Ach muts, maak je toch niet zo druk. Zeg tegen die jongen hoe leuk je hem vindt en leef nog lang en gelukkig. Zijn we echt hiervoor helemaal naar Zwitserland gekomen?"

"Wat had ik dan moeten doen?" kaats ik terug. "Een datingsshow beginnen?"

Dat maakt haar humeur er niet beter op. "Weet je wat? Stik er lekker in." Ze draait zich om en beent de straat uit.

Zo, waar heeft die last van? Is dit alleen maar omdat ik ervoor gezorgd heb dat ze een voorstelling mist? Goed, dat was misschien ook wel een beetje egoïstisch van me. Maar ik kan er toch ook niets aan doen dat zij veel meer weet van de liefde dan ik?

Kayleigh geeft me een knuffel. "Hé, maak je niet druk. Die draait wel weer bij. Jij moet nu eerst met Chris gaan praten, oké?"

"Oké. Dan zal ik maar eens naar binnen gaan. Tot straks, misschien."

"Ja, misschien." Haar ogen glinsteren bij de gedachte dat ik misschien helemaal niet in haar bed zal slapen, maar in dat van haar broer. "Veel succes."

"Dank je." Ik loop de deuren van het restaurant door. In het halletje blijf ik echter alweer staan om een sms'je naar Lindsay te sturen. Ik kan haar niet zomaar boos door Genève laten zwerven.

Sorry als ik egoïstisch deed. Morgen praten we erover, oké? Liefs, M

Zodra ik de telefoon weer veilig in mijn broekzak heb gestopt, loop ik echt het restaurant in. Christian zit al aan een tafeltje in de hoek op me te wachten. Als hij me in het oog krijgt, steekt hij zijn hand op om te zwaaien. Er staat een brede glimlach op zijn gezicht. Dat is mooi om te zien. Ik heb het dus nog niet zo heel erg verpest.

Nerveus neem ik plaats op de stoel tegenover hem. "Hallo."

"Hallo," lacht hij. "Dat was nog eens een verrassing vanmorgen."

"Ja. Nogmaals sorry trouwens. Ik hoop dat ik niets verpest heb." Stel je voor dat hij een belangrijke deal is misgelopen door mij? Dat zou ik mezelf echt nooit vergeven. Straks wordt hij nog ontslagen vanwege mijn stomme actie om zomaar zijn kantoor binnen te vallen.

Hij pakt mijn hand vast. "Het geeft niet. Je hebt niets verpest. Het was alleen nogal raar, en ongemakkelijk. Maar ik ben blij dat je er bent."

"Ik ook, denk ik."

"Ik heb je zo vaak geprobeerd te bellen zaterdag. Toen ik je bericht op mijn antwoordapparaat hoorde... Ik wilde je niet nog een keer kwijtraken."

"Dat zal niet meer gebeuren," beloof ik hem. "Ik ben hier nu en ik ga niet weg voordat we tot in detail besproken hebben hoe we dit tussen ons gaan aanpakken."

"Dat lijkt me een uitstekend idee."

Een ober onderbreekt ons gesprek door een fles wijn die Christian blijkbaar al besteld heeft leeg te gieten boven een paar glazen. "Heeft u al een keuze kunnen maken uit het menu?"

Dat heb ik niet, want ik heb mijn menukaart nog niet eens open gehad. Christian weet het echter blijkbaar wel. "Twee keer de nummer tweeënnegentig, alstublieft."

"Komt in orde," knikt de ober, waarna hij zich weer uit de voeten maakt.

Vragend kijk ik mijn date aan. "Wat is nummer tweeënnegentig?"