The Life Store #Wattys2016

22: Een date met een droomjongen

"Een warme chocomel met slagroom voor mevrouw." Voorzichtig zet Christian de dampende beker op het tafeltje voor me neer. Dan laat hij zichzelf weer in zijn stoel zakken, een beker koffie in zijn hand. "Het is gewoon een kwestie van je charmes in de strijd gooien."

Ik trek een wenkbrauw op. "O ja? Kayleigh vertelde me dat jij juist altijd heel netjes en rustig bent."

"Dat klopt ook, maar ze heeft je vast ook verteld over mijn gevoel voor humor."

Cynisch sla ik mijn benen over elkaar. "Zit je nou met me te flirten?"

Hij lacht. "Waarvoor dacht je anders dat we hier zijn?"

Daar heb ik zo snel geen gevat antwoord op en dat zorgt ervoor dat ik me een beetje ongemakkelijk voel. Wat moet ik hier nou met deze jongen? Ik kan maar beter haast maken met uitvinden of hij een oplichter is. Stel je voor dat ik val voor de gladde praatjes van een zwendelaar? Nee, dat ben ik niet van plan. Wat er ook gebeurt, ik ga sowieso niet verliefd worden. Zoals ik al zei, daarvoor ben ik niet naar Londen gekomen.

"Wat? Heeft Kay je soms wijsgemaakt dat ik een seriemoordenaar ben?" Ondanks het slechte licht is de glinstering in zijn ijsblauwe ogen duidelijk te zien. Hij geniet hiervan. Het was ook gewoon onmogelijk dat hij niet arrogant zou zijn.

Helaas voor hem ben ik niet iemand die angstig in een hoekje gaat zitten huilen, maar gewoon een grote mond terug heeft. "Om eerlijk te zijn: ja, dat heeft ze gezegd. Niet letterlijk dat natuurlijk, maar ze heeft me wel een aantal interessante dingen over je verteld."

"Wat dan, als ik vragen mag?" Hij buigt zich weer naar me toe.

"Nou, bijvoorbeeld..." Mijn inspiratie is opeens compleet weg. Wat ging ik ook alweer zeggen? "Dat je altijd koffie gaat drinken met meisjes en ze vervolgens nooit meer terugbelt."

"Dat zal jou dus niet overkomen, want jij drinkt chocomel."

Ik werp hem een geïrriteerde blik toe. Ik hou er niet van als mensen bijdehanter zijn dan ik. Om te verbergen dat ik niet weet hoe ik moet reageren, nip ik van mijn drankje. Dan besluit ik over te gaan op mijn oorspronkelijke strategie. "Hou je van muziek?"

Irritant genoeg lijkt hij geen seconde van zijn stuk gebracht door deze plotselinge verandering van gespreksonderwerp. "Jazeker. Ik heb begrepen dat dat voor jou ook het geval is?"

"Waar luister je zoal naar?" vraag ik door, zijn wedervraag negerend. Hij moet me nu niet storen. Ik ben bezig met een zeer belangrijk onderzoek.

"Van alles. Geen hardcore of zo, maar verder praktisch alles. Mijn vader draaide vroeger altijd jazzmuziek en mijn moeder klassiek en daar is wel iets van blijven hangen, maar ik hou ook best van rock."

"En het songfestival?"

Zijn mondhoeken krullen omhoog. "Aha, zijn we op die tour. Ja, daar kijk ik ook elk jaar naar. Iets waar sommige mensen in Zwitserland me nogal mee pesten trouwens."

Het klinkt geloofwaardig, maar net niet overtuigend genoeg om helemaal zeker van mijn zaak te zijn. "Welk land won er in 2011? Wie deed er drie keer mee voor San Marino? Hoe heette het nummer dat Sanna Nielsen zong?"

"Azerbeidzjan, Valentina Monetta, 'Undo'."

Ik sta perplex. Natuurlijk had ik nog wel moeilijkere vragen kunnen stellen, maar dat hij deze antwoorden weet betekent in ieder geval dat hij echt kijkt. Daar heeft hij dus niet over gelogen. En gezien zijn academische achtergrond denk ik dat zijn IQ ook wel in orde is. Hetzelfde geldt voor zijn geboortedatum, want die weet ik van Kayleigh. Dan blijven er nog maar een paar belangrijke punten over. "Ik weet dat dit misschien wat raar klinkt, maar heb je toevallig een oude foto van jezelf bij je?"