The Life Store #Wattys2016

14: De gebruiksaanwijzing van de oven

Waar in vredesnaam ben ik mee bezig? Die vraag stel ik mezelf al sinds ik na mijn college de Tesco in liep om boodschappen te doen voor het avondeten. Nu sta ik in de keuken en heb ik het antwoord nog steeds niet gevonden. Ik ben zelfs zo'n kluns dat ik gewoon de supermarkt in ben gelopen zonder te weten wat ik ga maken en dus heb ik gewoon maar wat meegenomen.

Verwoed blader ik door een kookboek dat een van de vorige bewoners van dit huis hier heeft laten liggen. Het enige probleem is dat het in het Duits is en mijn Duits is al bijna net zo denderend als mijn capaciteiten in de keuken. Niet zo heel erg dus.

Mijn oog valt op een plaatje van iets dat op kip lijkt. Huhn staat erbij. Is dat Duits voor kip? Ik vrees dat er maar één ding op zit. "Kayleigh!"

Het geluid van een opengaande deur klinkt achter me. "Wat is er?"

"Kun je me heel even helpen? Mijn Duits is niet goed genoeg om dit te kunnen lezen."

Met een zucht komt Kayleigh de keuken in. Ze buigt zich over de opengeslagen bladzijde heen. "Gevulde kip met kruidenkaas en spek. Wat moet je weten?"

"Nou, dat in ieder geval. En wat heb ik daarvoor nodig?"

Verbaasd kijkt ze op. "Je had toch al boodschappen gedaan?"

"Eh, ja. Toen wist ik alleen nog niet wat ik ging maken, dus ik heb maar gewoon van alles meegenomen. Aardappelen en melk en zo."

Hoofdschuddend kijkt ze me aan. "Dat is dus echt weer iets voor jou. Wacht, ik schrijf het wel even op." Ze grist het notitieblokje van het aanrecht dat we gebruiken om boodschappenlijstjes op te maken en begint de ingrediënten uit het recept neer te pennen.

Ik kijk over haar schouder mee om te zien wat ik allemaal nog moet kopen. Om te beginnen kruidenkaas en salie. Om heel eerlijk te zijn, heb ik geen idee wat salie eigenlijk is. Is dat net zoiets als basilicum?

"Hier." Kayleigh likt de pen dicht en schuift het notitieblokje mijn kant op. "Moet ik de rest van het recept ook nog voor je vertalen?"

"Nee hoor, dat zal wel lukken," antwoord ik. Ze klinkt nogal geïrriteerd en ik wil haar niet verder lastig vallen. Mocht ik nog iemand nodig hebben die Duits spreekt dan ga ik wel naar Celine van de eerste verdieping.

"Oké. Succes dan maar." Nog voor ik iets terug heb kunnen zeggen, is ze alweer weg.

Ik besluit om eerst nog meer eens mijn tocht naar de supermarkt te maken. Dan heb ik in ieder geval de juiste ingrediënten in huis. Hoe ik daar een fatsoenlijke maaltijd van ga brouwen dat bedenk ik daarna wel.

**

Zo, dat ziet er toch heel aardig uit. Tevreden buk ik me om aan de knoppen van de oven te draaien. Voorverwarmen op tweehonderd graden. Ik stel de temperatuur goed in en draai dan aan de andere knop. De lichten in de oven springen aan, dus dan zal het wel goed zijn. Mooi, dan hoef ik nu alleen nog maar voor de aardappelen en de salade te zorgen.

Vol goede moed pak ik een aardappel uit de zak die op het aanrecht ligt. Hoe doe je zoiets? Op goed geluk zet ik mijn mesje tegen het ding aan en schraap het er voorzichtig overheen. Een minuscuul stukje schil komt los. Een volgende poging levert exact hetzelfde resultaat op.

Verrek, hoe doet mijn moeder dit? Waarom leer je dit soort dingen eigenlijk nooit op school? En waarom gaat het in de Duitse les nooit over eten in plaats van over naamvallen? Daar zou ik dus echt veel meer aan hebben gehad.

Ik heb net één aardappel geschild (lees: een aardappel gigantisch verminkt, waardoor hij uiteindelijk twee keer zo klein is geworden als eerst) als de bel gaat. Geërgerd omdat ik gestoord word in mijn poging om een fatsoenlijke maaltijd te bereiden loop ik naar de intercom om op het knopje te drukken. Ella zal haar sleutels wel weer vergeten zijn. Ik zet de deur op een kiertje en loop terug naar de keuken om de volgende aardappel op te pakken. In dit tempo heb ik eind volgende week misschien iets op tafel staan.