The Life Store #Wattys2016

11: Collegezalen en dateverhalen

"Hé loser!"

Als ik opkijk, kijk ik recht in het gezicht van Lindsay. "Hé, wat doe jij hier?" De universiteit is wel de laatste plek waar ik haar had verwacht. De afgelopen week hebben we niet veel tijd gehad om elkaar te zien. Zij was druk bezig met repetities voor het toneelstuk waar ze in speelt en ik werd blijkbaar een soort liefdadigheidsproject van Kayleigh. Daarnaast heb ik ook behoorlijk wat tijd op mijn werk doorgebracht. Met andere klanten dan Lindsay welteverstaan.

"Ik kom deze afleveren." Ze duwt me een beker van Starbucks in mijn handen en omhelst me dan kort. "Succes met je eerste college."

"Wauw, wat lief van je. Waar heb ik dat aan te danken?"

"Nergens aan. Beschouw dit maar als een random act of kindness. En ik wacht straks ook weer hier op je, zodat we het nog even kunnen hebben over je date."

Ik trek een pijnlijk gezicht. "Moet dat?" De afgelopen week ben ik erin geslaagd zo min mogelijk te denken aan het fiasco van afgelopen zaterdag. Dat was gelukkig ook niet zo moeilijk. Mijn werk vreet energie en Kayleigh heeft van alles gedaan om me af te leiden.

"Je wilt toch een vriendje?"

"Nou, nee. Niet echt meer. Laten we het gewoon lekker over jouw liefdesleven hebben, oké?"

Lindsay zucht. "Als je dat zo graag wilt, oké. Maar je gaat me alsnog vertellen over je date, want daar heb ik recht op. En ga nu maar snel naar je les voordat je te laat komt. Veel succes."

"Dank je." Ik neem een voorzichtig slokje van de latte macchiato en vervolg mijn weg de campus op. Het krioelt er van de studenten die nog een bruine tint hebben van hun vakantie en in groepjes verhalen uitwisselen over zomerliefdes op het strand. Het zorgt ervoor dat ik me een beetje alleen voel, ook al weet ik dat dat onzin is. Ik heb namelijk mijn eerste college samen met Ella. Zij is alleen wat eerder vertrokken vanmorgen omdat ze nog iets moest regelen omtrent een fout in haar rooster.

Als ik de deur van het hoofdgebouw door loop, zie ik haar al onder de trap staan. Lachend komt ze op me af. "Hé. Klaar voor ons eerste college?"

"Helemaal."

Ella werpt een blik op de beker in mijn hand. "Ben je bij Starbucks geweest?"

"Nee, ik werd bij de metro opgewacht door Lindsay. Zij was bij Starbucks geweest. Anders had ik ook wel wat voor jou meegenomen. Maar even iets anders: weet jij waar we heen moeten?" Zoekend laat ik mijn ogen door de hal glijden. Bij de opengaande deur blijven ze heel even rusten om te zien wie er binnenkomt. Mijn maag krimpt in elkaar als ik in het gezicht van Ferran kijk. Laat hem alsjeblieft niet in ons college zitten.

Hij steekt kort zijn hand op als hij ons ziet – voornamelijk alleen naar Ella – en loopt dan godzijdank verder de gang aan de rechterkant van het gebouw in. Hopelijk een gang waar wij niet heen hoeven.

"We moeten naar boven," zegt Ella tot mijn grote opluchting. "De collegezaal zit achter de trap links. Ik heb het allemaal al uitgezocht."

"Super. Zullen we dan maar?" Zonder op antwoord te wachten begin ik aan het beklimmen van de statige trap. Eindelijk is het zover, de dag waar ik al jaren op gewacht heb. Vanaf vandaag studeer ik officieel in Londen. Mijn droom, waar ik zo hard voor gewerkt heb, is uitgekomen.

Theatraal snuif ik de lucht in me op, alsof ik verwacht dat die spectaculair en vol nieuwe kennis zal zijn – wat uiteraard niet zo is. Het ruikt hier gewoon naar oud papier, zonnestralen en mijn koffie van Starbucks. Maat toch. Dit is mijn Londense studentenleven.

**

"Dus je date was een ramp?"

Lindsay heeft zich aan haar belofte gehouden en buiten het gebouw van de universiteit op me gewacht. Dit keer zonder koffie, maar wel met een flinke dosis nieuwsgierigheid. Tot we in de metro zaten is het me gelukt om ervoor te zorgen dat ze niet over mijn date begon. Nu razen we echter onder de grond door in de richting van een plek die Ealing Boradway heet en heeft ze dus toch de gevreesde vraag gesteld.

"Linds, alsjeblieft. Ik heb mijn best gedaan om die paar uur van mijn leven zo ver mogelijk in mijn geheugen op te bergen."

"Maar je kunt me toch wel vertellen wat er mis ging? Hoe moet ik nou een vriendje voor je vinden als ik niet eens weet waarom je laatste date niet soepel verliep?"

Ik zucht. "Volgens mij had ik gezegd dat ik helemaal geen vriendje hoef. Ik zou juist degene moeten zijn die jouw liefdesleven een oppepper geeft."

"Wat precies de reden is dat jij zou moeten daten. Dan kun je me beter advies geven. Hoe kan ik me nou laten helpen door iemand die zelf totaal geen ervaring heeft?"

Ik sluit mijn ogen en tel tot tien voordat ik weer iets zeg. Gezien zij een klant van me is en ik dus wel aardig tegen haar moet doen, kan ik het me niet veroorloven heel subtiel op te merken dat niet iedereen zo'n slet is als dat zij volgens de roddelbladen ooit was. Geen wonder dat ze op dit moment vrijgezel is. Er is gewoon niemand meer over waarmee ze nog niets gehad heeft.

"Luister Lindsay," begin ik uiteindelijk. "Ik hoef gewoon geen buitenlands vriendje en al helemaal niet zo'n eikel als Ferran. Hij heeft me gewoon misleid. Ik dacht dat hij de ideale jongen was en dan vertelt hij me doodleuk dat hij 'die klik gewoon niet voelt'. We hadden het superleuk samen! Nou ja, en nu heeft hij een hekel aan me omdat ik na zijn afwijzing niet zo heel aardig tegen hem was."

Lindsay's ogen beginnen te twinkelen. "Wat heb je tegen hem gezegd?"

"Dat hij een klootzak is. En nog meer van dat soort dingen. In meerdere talen. Wat me dus niet bepaald populairder heeft gemaakt."

"Ai." Lindsay trekt een pijnlijk gezicht. "Het ligt dus niet alleen aan hem dat die date niet zo goed heeft uitgepakt."

"Het klikte niet volgens hem," help ik haar herinneren.

"Dat had misschien nog kunnen veranderen. Als je hem niet had uitgescholden dan was hij later misschien met hangende pootjes bij je teruggekomen, maar nu zie ik dat niet zo snel meer gebeuren."

Ik ook niet. En om eerlijk te zijn heb ik daar totaal geen problemen mee. Hij zoekt het zich maar uit.

De metro nadert het station waar we eruit moeten. Dankbaar sta ik op. Nu kan ik de voortgang van dit gesprek tenminste weer even uitstellen.

Met knarsende remmen komt de metro tot stilstand, waarna Lindsay en ik tussen een heleboel andere mensen door de deuren uit glippen. Met de massa lopen we mee naar de trap.

"O ja, nu herinner ik me weer waarom ik liever niet op dit station uitstap," hijg ik al na een paar treden. Metrostation Queensway telt namelijk maar liefst honderddrieëntwintig traptreden en slechts één lift naar boven. Ik heb de lift ook al een keer geprobeerd, maar toen voelde ik me alsof ik levend begraven werd in een steenkolenmijn.

"Wel een goede workout," vindt Lindsay. "Dat scheelt je een abonnement op de sportschool."

Alsof ik ooit van mijn leven een abonnement op de sportschool zou nemen. Een beetje geld betalen om jezelf vrijwillig af te beulen, mij niet gezien. Als ik mezelf in het zweet wil werken dan kan ik ook gewoon bij mijn moeder thuis 'Just dance' spelen op de Wii. Dat is nog veel leuker ook dan al die martelwerktuigen in zo'n sportschool.

Eindelijk bereiken we de laatste traptreden. Buiten adem blijf ik even staan om bij te komen. Ik hoef in ieder geval niet bang te zijn dat ik dit jaar veel zal aankomen, want al die calorieën van de Engelse ontbijtjes en de uitstapjes naar de Pizza Hut train ik er op deze manier wel weer af.

Na een paar seconden puffend en duizelig voor me uit staren, vind ik de kracht om door te lopen. Ik haal mijn kaartje door het poortje en dan staan we buiten. Eindelijk, frisse lucht. Je merkt pas hoe erg je dat nodig hebt als je net in de metro hebt gezeten.

"Maar je kunt toch nog wel met iemand anders gaan daten?" klinkt het naast me. "Jongens genoeg hier."

"Ik vind dit wel even genoeg ervaring voor nu. Misschien een andere keer." Dat zeg ik natuurlijk alleen maar om haar stil te krijgen. Ik ga echt niet meer daten voordat ik weer veilig en wel in Nederland won. "Laten we het nu gewoon over jouw liefdesleven hebben."

"Oké," zucht Lindsay. "Maar nu we het daar toch over hebben, moet jij niet al bijna op je werk zijn?"

Ik kijk op mijn horloge. "Shit, je hebt gelijk. Kom mee."

**

Binnenkort ga ik nog een nieuw verhaal online zetten. Spannend!