The Life Store #Wattys2016

19: Iemand heeft het hier gruwelijk verpest

"Maya..." Het is al ongeveer de twintigste keer dat Ella mijn naam noemt. Het verandert niks aan de situatie. De deur van mijn kamer blijft dicht.

Ik laat mijn blik van het studieboek voor mijn neus afdwalen naar de dingen die ik aan de muur heb geplakt. Een foto van Lindsay en mij bij zo'n typische Engelse telefooncel, het metrokaartje dat me van Heathrow naar hier bracht, de eerste kassabon van de Primark en nog meer van dat soort souvenirtjes. Een beginnende collage van mijn tijd in Londen.

"Maya," probeert Ella weer. "Je mist het toetje."

"Wat is het toetje?" kan ik niet laten om te vragen. Toetjes zijn ook gewoon belangrijk. Het is praktisch een eerste levensbehoefte.

"Zelfgemaakte citroenpudding. Gwen zegt dat het heel lekker is."

"Ik kom toch niet." Ik hou niet zo van citroen.

"Waarom niet? Christian vindt het echt niet erg dat je zo tegen hem uitgevallen bent. En hoewel jij natuurlijk best wel onredelijk was, zegt hij dat het ook zijn schuld is."

Dat kan me geen ruk schelen. "Is Kayleigh boos op me?"

"Nee," antwoordt Ella, maar ik hoor de twijfel in haar stem.

Voetstappen klinken in de gang en dan wordt er op de deur gebonkt, gevolgd door de stem van Kayleigh. "Ja, ik ben boos. Want jij doet namelijk precies hetzelfde als waar je Christian van beschuldigt. En trouwens, hoe haal je het in je hoofd om hem zomaar te gaan zitten beledigen?"

Ik krimp in elkaar. Dit is dus waar ik bang voor was. Ik wil helemaal geen ruzie maken met Kayleigh. Waarom verpest ik toch altijd alles?

"Maya, kom nou. Jullie kunnen het vast wel weer goedmaken. Het is niet alsof je het met haar vriendje gedaan hebt of zo." Dat is Ella weer.

Blijkbaar vindt Kayleigh dat grappig, want ik hoor gelach aan de andere kant van de deur. "Dat zou ook wel heel knap zin, gezien ik geen vriendje heb." Meteen verhardt haar stem zich weer. "Maar toch ben ik nog boos op je."

Ik geef geen antwoord, maar richt mijn ogen weer op mijn boek. Met woorden zou ik het alleen maar nog meer verpesten. Ik kan hier beter gewoon blijven zitten.

**

Als ik de volgende middag achter de balie van The Life Store sta, heb ik nog steeds geen woord met Kayleigh gewisseld. Dat is ook wel te danken aan het feit dat ik haar niet heel veel meer gezien heb. Gisteravond ben ik pas weer mijn kamer uit gekomen toen zij naar bed was en vanmorgen was zij al weg toen ik opstond. Ook via Facebook en Whatsapp hebben we elkaar nog niet gesproken. Vanuit mijn kant komt dat gewoon omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Dat ze terecht boos op me is? Dat ik niet zo had moeten uitvallen tegen Christian, ook al mag ik hem gewoon nu al niet?

Normaal gesproken zou ik Lindsay wel om advies vragen over dit soort situaties, maar haar zie ik vandaag niet. Morgenavond is de opening van haar toneelstuk, dus vandaag en morgen brengt ze de hele dag in het theater door. Zal ik Ella dan maar bellen voor advies?

Mijn aandacht wordt afgeleid door een vrouw met een kort bruin bobkapsel die ik hier al eens eerder heb gezien. "Hallo. Ik heb om vier uur een afspraak met Lizzy."

Ik werp een blik op het bureau rechts van me. Daar zit Lizzy voor de verandering weer eens ongegeneerd onder werktijd met John te flirten. Zou ze in de gaten hebben dat hun uur er bijna op zit? Ik richt me tot de vrouw voor de balie. "Ze is nog even in bespreking met een andere klant. Neemt u maar even plaats op een van die stoelen daar, dan komt ze u halen zodra ze klaar is."

"Prima." Geduldig neemt de vrouw plaats op een van de stoelen die samen een geïmproviseerde wachtkamer vormen. Geïmproviseerd omdat het geen kamer is natuurlijk. De stoelen vormen gewoon een lijn in de open ruimte. The Life Store is een plek van zo weinig mogelijk muren.

Blijkbaar heeft Lizzy inmiddels door dat haar volgende klant gearriveerd is. Met een giechelig lachje neemt ze afscheid van John, waarna ze naar mij toe komt. "Wat een schatje, hè?"

Dat is niet bepaald het woord dat ik zou gebruiken om haar favoriete klant te omschrijven, maar dat zeg ik maar niet hardop. Als zij hem leuk vindt dan geloof ik dat best. "Hoe lang gaat het nog duren voordat jullie iets met elkaar krijgen?"

Lizzy zucht verlekkerd. "Geen idee. Het liefst zou ik hem meenemen naar de kledingafdeling zodat ik een excuus had om de kleren van zijn lijf te scheuren, maar ik vind het tegelijk wel sexy hoe hij zicht kleedt. Zo alsof hij er totaal geen aandacht aan besteedt."

Wat hij waarschijnlijk ook niet doet, maar dat vertel ik haar maar niet. "Hebben jullie al ooit een date gehad?"

"Vind je het erg als ik je daarover een andere keer bijpraat? Er zit een klant op me te wachten. Ik wilde alleen maar vragen of je even in mijn agenda kunt zetten dat ik volgende week weer een afspraak heb met John. Zelfde tijd, zelfde plek."

"Wordt geregeld." Terwijl Lizzy wegloopt om haar volgende klant te helpen, zoek ik haar agenda in het systeem op. Ondertussen hoor ik hoe het belletje afgaat dat aangeeft dat er iemand de winkel binnen komt. Gedempte voetstappen op de vloerbedekking verplaatsen zich richting balie. Ik laat mijn vingers over het toetsenbord razen om Lizzy's afspraak in haar agenda te zetten en kijk dan op. "Goedemiddag, wat kan ik-" Abrupt val ik stil. Dit is geen klant. Dit is Christian.

Vanaf de andere kant van de balie kijkt hij me geamuseerd aan. "Acuut gevalletje van een afgehakte tong? Of is er een andere verklaring voor het feit dat je zo plotseling ophoudt met praten?"

Ik wil iets zeggen, maar er komt geen woord over mijn lippen. Wat doet hij in vredesnaam hier? Ik dacht dat hij zo sceptisch was over de winkel. Misschien kan hij ons beter gaan afkraken met zijn cursusvriendjes en zakenmaatjes. Ik heb het te druk met afspraken invoeren en de telefoon opnemen.

"Nou, dat is ook geen bijzonder warm welkom. Wat nou als ik mijn leven wil veranderen? Dan moet je wel tegen me praten."

"Jij wilt je leven niet veranderen." Zo, mijn spraakvermogen is terug. Nu moet ik me alleen nog even herinneren hoe ik normale dingen zeg.

Met een grijns op zijn gezicht buigt hij zich over de balie heen. "En waarom zou ik dat niet willen volgens mevrouw de mensenexpert?"

"Omdat jij behoorlijk tevreden bent met jezelf en je leven."

"Over snelle oordelen gesproken." Zijn vingers spelen met de perforator die op de balie staat. Geen idee waarom die daar staat eigenlijk. Er hoeft hier maar bar weinig geperforeerd te worden. De interieurarchitect zal wel een ruimte opvatting van het begrip kunst hebben gehad. "Ik was wel benieuwd naar deze winkel na onze korte maar eh... emotionele kennismaking van gisteravond."

Ik snuif. "Kun je alsjeblieft een beetje opschieten met mijn werk belachelijk te maken? Ik heb namelijk nog meer te doen vandaag."

Dit lijkt hij grappig te vinden. Wat denkt hij wel? Dat ik hier de hele dag sta te niksen? Zijn vingers laten de perforator los en hij kijkt me nu recht aan. Zijn ijsblauwe ogen lijken dwars door zijn bril heen te snijden. "Ik vind jou wel grappig."

Verbaasd hap ik naar adem. "Grappig? Als jij je niet heel snel uit de voeten maakt dan zal ik je laten zien hoe grappig ik ben. Dan haal ik namelijk de beveiliging erbij." Dat zeg ik alleen maar om hem bang te maken. We hebben helemaal geen beveiliging. Maar ik weet zeker dat Jeff hem de deur uit zou werken als ik zou zeggen dat hij me lastig valt.

"Hé, rustig maar. Je hoeft niet zo opgefokt te doen. Ik weet dat je denkt dat ik je een domme doos vind, maar dat is niet zo."

"Ja, vast. En je komt helemaal hierheen om me dat te vertellen?"

"Nee. Eigenlijk kwam ik je iets geven." Hij opent zijn aktetas (ik maak geen grapje, hij heeft zo'n ouderwetse leren aktetas) en haalt er een vel papier uit. Dat legt hij voor me op de balie neer. Zonder nog iets te zeggen loopt hij de winkel uit.

Ik kijk naar het blaadje dat voor me ligt en weet niet wat ik zie. Het is een geprinte versie van mijn liefdestest. Ingevuld.

**

Sorry ik vergeet steeds te updaten #oeps