The Life Store #Wattys2016

7: Feest van het jaar

In ons gebouw blijken acht jongens en twaalf meisjes te wonen – twintig studenten dus in totaal. Tel daarbij ook nog Lindsay en onze woonkamer is echt wel vol genoeg. Zelfs met alle meubels aan de kant geschoven is er niet heel veel ruimte meer over om te dansen. Toch laat ik geen kans onbenut om me uit te leven op de door mijzelf uitgekozen muziek. Hm, als het nou niks wordt met die studie Engels, moet ik maar een carrière als dj overwegen.

"Hebben jullie ook karaoke?" schreeuwt Lindsay na een tijdje in mijn oor.

"Nee." Dit is maar een appartement voor uitwisselingsstudenten, geen bar uit de jaren negentig.

"Jammer. Dat was leuk geweest." Maar het volgende leuke plan lijkt alweer in haar hoofd op te zijn gekomen, want ze klimt bovenop de salontafel. Haar bewegende lippen maken me duidelijk dat ze meezingt met de muziek. Horen doe ik het niet, want daar staat het volume te hoog voor. Ze kijkt naar beneden, naar mij. "Kom je ook?"

Ach, waarom niet? Stiekem droom ik er altijd al van om ergens op een bar te dansen, maar dat durf ik nooit. Dit is waarschijnlijk het dichtste in de buurt daarvan dat ik ooit zal komen. Dus grijp ik de kans. Binnen een seconde sta ik ook op de tafel. Ik vergeet de wereld om me heen en geef me helemaal over aan de muziek. De beat stroomt door mijn lichaam alsof het een rivier is die ik de goede kant op moet zien te leiden. Dansen alsof er niemand is die me kan zien. Alleen de muziek en ik bestaan nog. Dit is het fijnste gevoel ter wereld.

Ik word ruw bij mijn positieven gebracht als ineens de stem van Robin Thicke door de kamer knalt. Omdat ik een zeer grondige hekel heb aan 'Blurred lines', zal dat nummer ook nooit op mijn mp3-speler komen. Met een ruk draai ik mijn hoofd richting de muziekinstallatie, waar Kayleigh net bij vandaan loopt met een lachje op haar gezicht dat zegt dat zij hier meer van weet.

Geërgerd spring ik op de grond en ga op de tafel zitten. Ik heb de vreemde aandoening dat ik niet kans dansen op nummers waar ik echt een gruwelijke hekel aan heb. Toen mijn vriendinnen dit nog niet door hadden, vroegen ze me tijdens het uitgaan altijd bezorgd aan me of ik het wel leuk vond. Later realiseerden ze zich dat ik altijd als eerste op de dansvloer sta, maar dat er wel goede muziek moet zijn.

"Hé!" Lindsay port me met haar voet. "Waarom dans je niet meer?"

"Ik kan niet dansen op dit nummer."

"Maar het is leuk!" Toch laat ze zich naast me zakken. "Is er iets waarmee ik je op kan vrolijken?"

"Niet echt. Ik wacht gewoon tot het voorbij is." Liedjes duren gemiddeld genomen niet langer dan vier minuten. Dit gedrocht mag dan misschien nog drieëntwintig seconden langer duren, er komt toch een keer een eind aan en dan dans ik gewoon weer verder. Makkelijk zat.

Samen kijken we naar de dansende mensen voor onze neus, tot Lindsay opeens haar hoofd mijn kant op draait. "Heb jij een vriendje?"

"Nee." Maar om eerlijk te zijn, ben ik daar ook niet echt naar op zoek. Ik wil me hier gewoon kunnen concentreren op mijn werk en studie. Daarnaast ook nog een relatie moeten onderhouden gaat me een beetje te ver. Dan blijft er nauwelijks tijd meer over om gewoon te genieten van mijn tijd in Londen.

Lindsay lacht. "Waarom in vredesnaam word jij verondersteld het leven van mensen te veranderen? Niet beledigend bedoeld. Laten we een vriendje voor je zoeken."

"Moet dat?"

"Wat ben jij, een non? Misschien kunnen we over een tijdje wel gaan dubbeldaten. Zou dat niet leuk zijn?"

Ja, fantastisch. Dan kan zij me tenminste redden uit awkward situaties. En die zullen er genoeg zijn. Ik ben zo slecht met jongens.

"Ik zoek er wel eentje voor je uit. Heb je eisen?" Lindsay springt al op.

"Eh, geen baard en hij moet uit Europa komen." Als ik er dan toch aan begin, kan ik het maar beter op mijn manier doen. Met een vriendje in Australië ben ik nog verder van huis. Letterlijk. Niet dat er Australiërs op dit feest zijn trouwens. Wel Ravi uit India, een Braziliaanse jongen waarvan ik de naam vergeten ben en een of andere idioot uit Zuid-Korea. Een simpel rekensommetje leert me dat er dan nog vijf potentiële kandidaten over blijven.

De muziek schakelt over op iets van David Guetta en ik hijs mezelf overeind om weer te gaan dansen. Dit nummer kan ik tenminste wel waarderen. Ik moet weer even op gang komen, maar dan ga ik los alsof ik nooit gestopt ben met dansen.

Met een brede grijns op haar gezicht komt Lindsay terug. "Er zijn hier vijf Europese jongens, waarvan vier zonder baard. Wat vind je het meest interessant klinken: Finland, Spanje, Griekenland of Polen?"

Strategisch weeg ik mijn opties af. "Spanje." Daar is het goed weer, er wonen volgens mij best knappe mensen en Spaans is een mooie taal.

"Perfect. Dan ga ik een date met de Spaanse jongen voor je regelen."

"Doe dat nou alsjeblieft n-" Maar voordat ik mijn zin af heb kunnen maken, is ze alweer weg. Zuchtend richt ik me weer op de muziek. Wat moet ik nou weer met een vriendje uit Spanje?

Het duurt niet lang voordat Lindsay weer voor mijn neus staat. Dit keer heeft ze een jongen bij zich. "Dit is Ferran. Ferran, dit is Maya. Wat denken jullie van morgenavond?"

"Eh..." Ik ben te overdonderd om me welk Engels woord dan ook te herinneren.

"Oké." Ferran lacht naar me. Hij lijkt niet bepaald op Enrique Iglesias, maar dat wil niet zeggen dat hij lelijk is. Zijn bruine haar staat met de hulp van wat gel recht overeind en hij heeft groene ogen. In zijn wangen zitten van die schattige kuiltjes waar clichémeisjes in boeken altijd voor vallen. O jezus, stel je voor dat ik verliefd op hem word, dan word ik een clichémeisje! Hij draagt een voetbalshirt van Real Madrid op een vaal geworden spijkerbroek en zwarte All Stars. Hé wacht, All Stars?

Ik kijk naar mijn eigen voeten. "Hé, we hebben dezelfde schoenen aan. Alleen in een andere kleur." De mijne zijn namelijk groen. De enige kleur waar ik tot begin deze week geen ballerina's in had en tevens mijn lievelingskleur.

Ferran laat zijn blik naar beneden glijden. "Dat is alvast een goed teken, toch?"

"Ja, dat zal wel." Ondanks onze schoenenovereenkomst voel ik me vreselijk ongemakkelijk. Ik ken deze jongen niet eens. En dan moet ik met hem gaan daten?

Blijkbaar denkt hij daar hetzelfde over, want hij kijkt me nerveus aan. "Je vriendin vertelde me dat jullie elkaar aan een date proberen te helpen."

"Dat klopt wel min of meer, ja. Ik werk bij The Life Store en daardoor kan het gebeuren dat ik klanten moet helpen met hun relatie. Alleen Lindsay vond dat ik zelf ook wel een vriendje mocht krijgen, zodat ik haar beter van dienst kan zijn. Vandaar dat ze wil dat we gaan daten."

"Wacht even." Verbaasd kijkt Ferran om naar Lindsay, die een eindje verderop met Ella staat te kletsen. Ze wisselen vast geheimen uit over het verzorgen van rood haar. "Is zij het echt?"

"Je bedoelt of ze echt Lindsay Lohan is? Ja. De enige echte, in levenden lijve, en zo verder."

"Wauw. Die had ik niet aan zien komen."

"Nee, ik ook niet." Ik heb nog steeds het gevoel dat ik op een gegeven moment wakker zal worden en dan blijkt dat dit allemaal niet gebeurd is. Dat ik wel in Londen ben, maar met een stel vreselijke huisgenoten en zonder baantje. Tot het zover is, moet ik nog maar even genieten van deze fantasie.

Vinden jullie het nog leuk?