The Life Store #Wattys2016

28: Kleine hartenbreekster

Uiteraard lukt dat niet. Tijdens het eten lijkt de gedachte dat hij morgen vertrekt wel boven de tafel te zweven. Ook als we daarna samen op zijn bed naar een film kijken, kan ik mijn gedachten er niet echt bij houden. Ik vraag me steeds maar weer af wat dit is dat wij hebben. En daar maak ik me dan weer zorgen over. Want als hij daadwerkelijk mijn ware liefde zou zijn, zou ik dat dan niet moeten voelen? Ik bedoel, ik voel zeker wel iets als we zoenen en zo, maar ik weer niet of ik dat ware liefde zou kunnen noemen.

Als de film afgelopen is, werpt Christian een blik op zijn horloge. "Het is half twaalf. Wil je naar huis? Of wil je misschien nog iets anders doen?"

Haastig sta ik op. "Ik denk dat ik beter naar huis kan gaan." Als hij met 'iets anders doen' bedoelt wat ik denk dat hij bedoelt dan heb ik daar nu zeker geen behoefte aan. Ik ga me niet laten ontmaagden door een jongen die over vierentwintig uur duizend kilometer bij me vandaan zit.

"Prima. Ik vraag het hotel om een taxi te bellen en dan breng ik je weg."

"Ik kan ook wel zelf naar huis, hoor. Je hoeft niet per sé mee. Dan kun je lekker blijven liggen en zo." Het komt er stuntelig uit.

"Nee, het is geen probleem. Ik wil wel zeker weten dat je veilig thuiskomt." Hij rolt zich van me weg en pakt de telefoon die op het nachtkastje staat. "Goedenavond, kan ik een taxi bestellen? Voor nu meteen. We komen eraan."

Ik gooi mijn benen over de rand van het bed en trek mijn schoenen aan, die ik uit heb gedaan toen we de film gingen kijken. Ineens vind ik het jammer dat ik ervoor heb gekozen om vanavond mijn All Stars aan te trekken. Het kost me namelijk altijd nogal wat moeite om mijn rechtervoet daar in te wurmen, alsof die dikker is dan mijn linkervoet.

Aan de bewegingen van het matras te voelen is Christian aan de andere kant van het bed hetzelfde aan het doen. Als hij klaar is, staat hij op. "De taxi wacht beneden op ons. Ga je mee?" Zijn stem klinkt droevig. Geen wonder ook. Ik zou ook zo klinken als ik het begin van wat iets moois had kunnen zijn in Londen achter moest laten.

Ik hijs mezelf overeind en neem mijn jas van hem aan als hij die van de kapstok haalt. Dit was het dan. Er is nu slechts één taxiritje dat ons scheidt van elkaar voor weet ik hoe lang niet meer zien. En ik weet niet of ik dat vol zou kunnen houden.

**

Had ik maar met de metro kunnen gaan. Niet dat ik midden onder de grond met tientallen toeschouwers erbij in tranen uit had willen barsten, maar dat had misschien nog opgelucht. Nu zit ik alleen maar op mijn lippen te bijten om alle zoutige vloeistof veilig achter mijn oogleden te houden. Ik kan niet nog een keer instorten met Christian erbij en al helemaal niet als de reden voor mijn breakdown is dat ik weet dat het nooit iets kan worden tussen ons.

De hele rit naar het studentenhuis zwijgen we. Het is me in de loop van de avond al opgevallen dat we steeds minder spraakzaam werden, maar nu is het dus helemaal stil. Ik staar alleen maar uit het raam terwijl de taxichauffeur ons door de straten vervoert.

Dan is het moment daar dat de taxi stopt. Niet voor een stoplicht, maar omdat we op mijn bestemming zijn gekomen. Ik sprint uit het voertuig voordat Christian er omheen kan lopen om mijn deur te openen. Toch stapt hij ook uit. Ik hoor hoe hij de taxichauffeur betaalt. De deur slaat dicht en de taxi rijdt weg.

"Waarom doe je dat?" vraag ik hem. "De chauffeur kan toch wachten?"

"Dat had gekund, maar ik denk dat ik terug ga lopen. Ik heb gewoon behoefte aan een avondwandeling. Om de dingen op een rijtje te krijgen."

"Over ons?"

Hij knikt. "Bijvoorbeeld. Ik zou willen dat ik dat vliegticket kon annuleren. Dat ik gewoon hier bij jou kon blijven om nog meer fantastische avonden met elkaar te beleven. Maar dat kan niet. Ik moet terug naar mijn werk en daar is het momenteel heel druk, dus het ziet er niet naar uit dat ik snel weer naar Londen kan komen."

"Oké."

"Hoewel jij natuurlijk ook een keer naar Zwitserland zou kunnen komen als je eens een weekend vrij hebt van je werk. Je bent altijd welkom. Mijn appartement is van alle gemakken voorzien, maar dat heeft Kayleigh je vast al verteld."

Dat heeft ze inderdaad, maar toch denk ik niet dat ik het bewuste appartement ooit vanbinnen zal zien. Het is te ingewikkeld.

"Nou... Dan moest ik nu maar weer gaan, hoe erg ik dat ook haar. Je hebt vast morgen weer vroeg college of zo."

Om half elf pas. Dat is niet mijn definitie van vroeg. Toch wil ik dat hij weggaat. Maar waarom is het dan zo moeilijk om afscheid te nemen?

"Succes nog. Met je opleiding en alles. Ik hoop dat je veel leert dit jaar in Londen. Je wordt vast een geweldige schrijfster schuine streep vertaalster." Hij buigt zich naar me toe om voor de laatste keer zijn lippen op de mijne te drukken. Dan draait hij zich om.

Ik schraap mijn keel. "Christian?"

"Ja?" Met een trieste glimlach op zijn gezicht keert hij zich weer naar mij toe. "Ik dacht al dat je je tong verloren was."

"Nee, ik eh... wat hebben wij eigenlijk? We hebben pas twee dates gehad en ik ben dit helemaal niet gewend. Ik zei de hele tijd tegen iedereen dat ik niet naar Londen was gekomen voor een relatie en toen kwam jij mijn leven binnenvallen. Maar nu ga je terug naar Zwitserland en dan zullen we elkaar nooit meer zien en-" Midden in de zin stop ik om op adem te komen. Dit is zo ontzettend moeilijk.

"Lieve Maya." Hij slaat zijn armen om mijn middel en kijkt me doordringend aan. Dat lukt goed, want door zijn brillenglazen worden zijn blauwe ogen alleen maar groter. "Je maakt het dramatischer dan het is. We zien elkaar echt nog wel. Dit is de eenentwintigste eeuw; we hebben Skype en goedkope vliegtickets. Je hoeft niet bang te zijn voor de afstand. En ik beloof je dat ik weer naar Londen kom zodra ik de kans krijg."

"Maar je begrijpt het niet," jammer ik. "We hebben helemaal niks. We zijn niet officieel. De afgelopen week... We hebben twee dates gehad, maar betekent dat dat er meer is?" Ik struikel over mijn woorden, weet niet meer wat ik eigenlijk van plan was te zeggen.

"Bedoel je... dat je niet verder wilt?" Ongelovig kijkt hij me aan. Zijn armen laten me los en blijven slap langs zijn lichaam hangen. Ondanks dat het een mooie oktoberavond is, voel ik een rilling over mijn rug kruipen.

Ik staar naar mijn voeten. "Misschien is dat wel het beste. Ik vind je wel leuk, hoor, daar niet van, maar het is gewoon niet praktisch."

"Niet praktisch?" Christian trekt er een heel vreemd gezicht bij, alsof hij niet weet of hij in huilen uit moet barsten of moet ontploffen van woede. "Je wilt niet verder omdat het niet praktisch is? Maya, liefde is nooit praktisch. Het komt niet op bestelling, het gaat zoals het gaat. Daar kun je niks aan veranderen."

Hoe vertel ik hem dat ik daar niet mee om kan gaan? Dat ik van plan ben zijn hart te breken alleen maar omdat ik wil voorkomen dat mijn eigen hart breekt? Wat best wel onzin is, want dat heeft het al een beetje gedaan.

Ik merk pas dat er een traan over mijn gezicht loopt als hij die wegveegt. "Hé, het komt goed. Ik bel je morgenavond meteen als ik thuis ben. Dat zal wel pas laat worden, maar misschien dat het tijdverschil iets goedmaakt."

"Kijk, dat bedoel ik nou. Je zit verdomme in een andere tíjdzone!" Ik wil helemaal niet zo hysterisch doen, maar het gaat vanzelf.

"Niet voor altijd. Nederland ligt in dezelfde tijdzone als Zwitserland."

Ik bijt op mijn lip. "Sorry Christian. Het kan niet. Ik wil niet met je verder."

Geschrokken doet hij een pas achteruit, ook al had hij dit aan kunnen zien komen. "Dan zien we elkaar dus echt nooit meer. Veel succes nog met je studie."

Ik kijk toe terwijl hij wegloopt. Dit was het dan. Mijn relatie is al over voordat die begonnen is. Ik ben nog steeds een sukkel zonder liefdesleven.

Als mijn nagels blauw worden van de kou besluit ik naar binnen te gaan. Ik ben wel toe aan een kop warme chocomel en een paar afleveringen van Glee. Tenslotte heb ik net de knapste man van Zwitserland weggejaagd.

Maar zover kom ik niet. Op de trap stort ik in.