The Life Store #Wattys2016

33: Geen verhaal zonder happy end

Ik ben nooit goed geweest in sport. Tijdens de gymlessen op school stond ik altijd maar ergens in een hoekje verstopt te hopen dat de leraar me niet zou opmerken. En zelfs als de leraar me opmerkte dan zorgde ik ervoor dat ik een paar vriendinnen in de buurt had om mee te kletsen terwijl we ons overgaven aan de marteltoestellen in de gymzaal. Het is dan ook geen wonder dat ik loop te hijgen als een hond op de heetste dag van het jaar en steken in mijn zij voel terwijl ik over het vliegveld van Genève stuif.

Iemand met rood haar zou toch moeten opvallen in deze mensenmassa? Waarom zie ik Lindsay dan nergens? Ik heb al zeker tienduizend gezichten gezien, maar niet dat van haar. Ze lijkt wel opgelost in de lucht. Of zit ze soms al in een vliegtuig regelrecht terug naar de stad waar we elkaar hebben leren kennen?

Ik draai me om naar Christian, die nadat hij netjes de rekening betaald had meteen achter me aan is gekomen. Met een taxi hebben we ons naar het vliegveld gehaast. "Hoe groot is de kans dat er ergens in de afgelopen twintig minuten een vliegtuig naar Londen is vertrokken?"

"Dat kan ik wel voor je navragen bij de balie. Als jij Lindsay nou gewoon belt. Dat werkt waarschijnlijk sneller."

"Maar als ik haar bel, kan ik haar niet zoeken," reageer ik terwijl mijn ogen nog steeds de vertrekhal afspeuren.

Christian kijkt me aan alsof ik achterlijk ben. "Als je haar belt, hoef je haar niet te zoeken. Dan kan ze je namelijk zelf vertellen waar ze zit."

"Alsof ze ooit op zou nemen." Toch haal ik mijn telefoon uit mijn broekzak. Proberen kan altijd. Gespannen zoek ik het nummer van Lindsay op.

Het ding gaat minstens vijf keer over voordat er opgenomen wordt. "Maya?"

"Linds, gelukkig. Waar zit je?"

"Achter je."

Met een ruk draai ik me om. Het duurt even, maar dan zie ik haar. Ze zit op een bankje nors naar me te kijken. Ik been op haar af en plof naast haar neer op het zwarte leer van de zitting. "Hé. Waarom ga je terug?"

"Waarom zou ik hier blijven? Alleen maar omdat jij dat wilt?"

"Je gaat me niet vertellen dat je het heel erg vindt om hier te zijn." Ik bedoel maar, wie kan het nou erg vinden om in Zwitserland te zijn? Het is fantastisch hier.

Ze haalt haar neus op. "Maar het draait wel allemaal om jou."

"Niet waar. Het draait ook om jou. Jij hebt in zulke korte tijd mijn leven compleet veranderd en ik dacht dat dat iets slechts zou zijn, maar het is juist goed. Ik kan niet meer zonder je."

Er speelt zowaar iets van een glimlach om haar mondhoeken. "Straks ga je me nog vertellen dat je verliefd op me bent."

"Nee, daarvoor heb ik Christian. Mede dankzij jou. Kijk ons nou, in Zwitserland. Wat is nou je echte probleem? Kom op, ik heb de afgelopen dagen voor genoeg drama gezorgd om te weten dat er iets groters achter moet zitten."

"Oké," zucht ze. Nu pas kijkt ze me echt aan. "Mijn vrienden zijn allemaal druk met hun eigen leven. Toen leerde ik jou kennen en dat was prima, want ik vond het leuk om met je om te gaan. Lekker bij Whiteleys rondhangen en gekke plannen bedenken en zo. En nu heb je ineens een vriend en blijf ik straks weer alleen achter."

Is dat het? Is ze bang om alleen te blijven? Dat is zó onterecht. "Maar Lindsay, je gaat toch een tv-show doen om zelf aan een leuke vriend te komen?"

"Je bedoelt die tv-show waar jij me niet mee wilt helpen?"

"Ik wil je wel helpen. Heel graag zelfs. Ik had gewoon niet door dat jij je zo eenzaam voelde. Natuurlijk gaan we die show maken. We beginnen er meteen aan als we terug zijn in Londen, morgen of overmorgen. Beloofd."

Grijnzend slaat ze haar armen om me heen. "Aanbod geaccepteerd. Zeg, hoe is het nou met die jongen van jou? Is het inmiddels aan?"

Ik kijk naar Christian, die vanaf een afstandje naar ons staat te kijken. "Nog niet officieel volgens mij. Ik denk dat we dat gedeelte in onze haast een beetje overgeslagen hebben."

"Nou dan. Ga naar hem toe, vlieg hem in de armen en geef hem zo'n romantische filmzoen. En dan vraag je of hij je vriendje wil zijn."

"Jij zult het wel weten, hè, jij bent de filmster onder ons." Ik maak me lachend los uit haar omhelzing en loop op mijn toekomstige vriendje af. "Hé."

"Hé." Hij slaat zijn armen om mijn middel. "Alles goed?"

"Ik geloof het wel."

"Mooi zo."

"Er is alleen nog één ding..."

Hij kijkt me niet-begrijpend aan.

"We hebben het wel gehad over hoe we verdergaan, maar we hebben nog niets officieel vastgelegd."

"Oh, op die manier." Christian beweegt zijn gezicht nog iets dichter naar het mijne, zodat ik zijn adem tegen mijn lippen kan voelen. "Lieve Maya, wil je alsjeblieft mijn vriendinnetje worden?"

"Met alle genoegen."

En dan is het tijd voor de romantische filmzoen.