The Life Store #Wattys2016

9: De grootste trut van de Pizza Hut

Als om half zeven de bel gaat, ben ik zo zenuwachtig dat ik verwacht te zullen gaan overgeven. Met trillende handen maak ik de deur open.

Ferran begroet me met een scheve grijns. "Hoi. Wat zie je er mooi uit."

"Dank je." Dat kan ik van hem niet zeggen, want tot mijn grote afschuw heeft hij hetzelfde shirt aan als gisteravond. En dezelfde broek. Zelfs dezelfde schoenen. Onwillekeurig vraag ik me af of hij soms ook dezelfde onderbroek aan heeft.

"Zullen we maar gaan dan?"

"Ja, is goed." Waarom ook overbodige praatjes maken bij de voordeur? Ik roep een afscheidsgroet richting woonkamer, waarna een drievoudig 'veel plezier!' mijn kant op klinkt. Plotseling wens ik dat ik gewoon bij mijn huisgenoten kan blijven vanavond. Zij gaan straks uit. Lekker dansen en het nachtleven van Londen onveilig maken. Ik zit opgescheept met een jongen die ik nauwelijks ken. En die zich zo te zien vandaag niet geschoren heeft. Ieuw. En tot overmaat van ramp draag ik de grote zus van de jurk waar ik vanmorgen faliekant uit gescheurd ben.

Nog zenuwachtiger dan eerst stap ik de drempel over en trek de deur achter me dicht. Dit is het dan. Mijn eerste date, met een Spanjaard, in Londen.

**

Het is absurd druk bij de Pizza Hut. In het halletje bij de voordeur staan zelfs mensen te wachten tot er een tafel vrij komt.

Ik richt me tot Ferran, die aanstalten maakt om bij de wachtende mensen te gaan staan. "Vraag jij even naar onze tafel?"

"Het is vol. Dat zie je toch?"

"Maar je zou toch reserveren?"

"Reserveren? Bij Pizza Hut?" Hij kijkt me aan alsof ik gek geworden ben.

Meteen voel ik me ontzettend dom. Kun je echt geen tafel reserveren bij de Pizza Hut? Dat is eigenlijk nog nooit in me opgekomen. "Dus we moeten wachten?"

Ferran knikt. "Daar lijkt het wel op."

Lekker dan. Wat een fijn begin van een date. Dit is dus absoluut niet hoe ik het me had voorgesteld. Lindsay blijkbaar ook niet, want zij heeft me alleen maar tips gegeven voor romantische etentjes en niet voor wat je moet doen als je je date een sukkel begint te vinden. Misschien kan ik haar wel sms'en voor advies. Ja, dat is een goed idee.

Terwijl een serveerster om Ferrans naam vraagt zodat ze ons kan roepen als er een tafel vrij komt, gris ik mijn telefoon uit het kleine tasje dat ik van Gwen heb geleend. Razendsnel vliegen mijn vingers over de toetsen om een nieuw bericht samen te stellen.

We hebben niet eens een tafel en het is hier best koud. Ik vind het nu al niet leuk. Tips?

**

Het duurt twintig minuten voordat de serveerster ons meeneemt naar een vrij tafeltje helemaal achterin een uithoek van het restaurant. Met een stralende lach tovert ze een notitieblokje tevoorschijn.

"Kan ik jullie alvast van iets te drinken voorzien?"

"Een cola, graag," bestel ik. Ik zou graag dronken willen worden zodat ik deze avond zo snel mogelijk kan vergeten, maar ik heb gisteravond ook al gedronken en ik zie het niet zitten om over mijn pizza heen te kotsen.

Ferran bestudeert de drankkaart. "Doe mij maar een biertje." De lichtval in deze ruimte is niet bepaald gunstig voor de stoppels op zijn kin. Ze lijken nu alleen maar groter en hariger. Een rilling kruipt over mijn rug. Ik heb gewoon niks met baarden sinds een collega met nogal wat gezichtsbeharing me probeerde te zoenen op een personeelsfeestje. Van die collega ben ik inmiddels gelukkig af, maar de herinnering staat nog vers in mijn geheugen.

Helaas heeft Lindsay nog niks van zich laten horen en zal ik deze date op eigen houtje moeten zien te overleven. Om maar iets te doen te hebben, begin ik meteen de menukaart aan een uitgebreide inspectie te onderwerpen.

Ook Ferran voelt blijkbaar niet de behoefte om iets te zeggen. Hij laat zijn ogen heel even over het menu glijden en klapt de kaart dan dicht. "Ik weet het al. Jij?"

"Ja, ik ook." Hoe sneller we bestellen, hoe sneller we hier ook weer weg zijn. Dat hoop ik tenminste. En hoe sneller we hier weg zijn, hoe beter.

Zodra de serveerster ons drinken komt brengen, geven we meteen onze bestelling voor de pizza's door. Daarna valt er een ongemakkelijke stilte. Wat nu? Gelukkig begint precies op dat moment mijn telefoon te trillen. Eén nieuw bericht.

Probeer er het beste van te maken nu je er toch bent. Anders is het tijdverspilling. Stel bijv. een gekke vraag. Wedden dat je een interessant gesprek voert?

Oké, een gekke vraag. Hoe verzin ik die zo snel? Hem vragen wat zijn hobby's zijn is absoluut niet gek genoeg. Misschien kan ik hem vragen naar zijn favoriete band. Of naar de mijne. Ja, die is origineel genoeg. "Je houdt van muziek, toch?" Zoveel ben ik gisteravond wel te weten gekomen.

"Ja. Ik zou niet zonder kunnen."

Mooi. Dat is alvast één overeenkomst tussen ons. Buiten de All Stars dan, al heb ik die vanavond niet aan. Maar goed, daar gaat het nu niet om. "Ken je Andy Grammer?"

"Zeker weten," antwoordt hij, en dan begint hij te zingen. "You're not the type, type of girl to remain with the guy, with the guy too shy, too afraid to say, he'll give his heart to you forever."

In één klap ben ik al mijn irritatie van eerder deze avond vergeten. Ik smelt als een ijsblokje in de Sahara. Deze jongen kent niet alleen mijn favoriete zanger, maar ook zijn songteksten. Dan moet hij wel mijn soulmate zijn, toch?

"Vind je hem goed?"

Het horen van zijn stem doet me realiseren dat ik een poging deed om een gesprek te voeren. "Ja. Dat nummer is echt mijn favoriet, maar ik vind 'Keep your head up' ook leuk. Ik kan niet goed omschrijven wat het met me doet, maar ik word er zo blij van. Jammer dat hij niet zo bekend is in Nederland. Het ziet ernaar uit dat ik naar Amerika of Canada af zal moeten reizen als ik ooit eens naar een concert wil."

Ferran rilt zo te zien al bij het idee. "Canada lijkt me dus echt veel te koud."

"Mij ook!" Zie je, deze jongen begint echt steeds meer op mijn soulmate te lijken. "Ik heb echt een hekel aan kou. In de winter kom ik het liefst helemaal niet buiten."

"Ik leef met je mee," reageert hij. "Ik vind het in Spanje soms al koud, laat staan hoe het dan bij jou in Nederland moet zijn."

"Verschrikkelijk, echt." Lachend kijk ik hem aan. Deze date verloopt echt zo anders dan verwacht.

**

Het is half negen als we weer voor de deur van mijn appartement staan. Ik heb voorgesteld om nog even een rondje te wandelen, maar dat zag Ferran niet zitten. Misschien houdt hij niet van wandelen. Dat kan natuurlijk.

"Nou." Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Hoe neem je afscheid van de jongen waarvan je nu al weet dat je er de rest van je leven mee door wilt brengen?

"Ja, ik ga er maar eens vandoor."

"Het was leuk," zeg ik snel. Dan weet hij dat in ieder geval.

"Het was wel oké, ja."

"Oké?" Meteen schiet mijn hand richting mijn mond. Het was niet de bedoeling om dat hardop te zeggen. Maar kom op, hoe kan hij het nou 'wel oké' vinden?

Ferran zucht. "Het was best gezellig en zo en je moet dit ook echt niet persoonlijk opvatten, maar ik denk niet dat het gaat werken tussen ons."

"Waarom niet?" Dit wil ik eigenlijk helemaal niet weten. Waarom kraam ik zulke stomme dingen uit?

"Ik voel die klik gewoon niet." Na die woorden draait hij zich om en loopt naar de trap.

Maar ik heb mijn mond al open getrokken "En dat moet ik niet persoonlijk opvatten? Eikel!"

**

Heeft er nog iemand tips hoe ik meer lezers kan krijgen? Ik wil graag wat bekender worden. Of heeft iemand tips voor het verhaal?